Η Αθηναϊκή Δημοκρατία και η απάντηση της The Wall Street Journal στους New York Times που προτείνουν την κατάργηση των εκλογών

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Στις 21 Αυγούστου στη στήλη opinion των New York Times διατυπώθηκε η άποψη ότι πρέπει να καταργηθούν οι εκλογές και οι ηγέτες να εκλέγονται με κλήρωση χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα την Αθηναική Άμεση Δημοκρατία τη λειτουργία της οποίας ο αρθρογράφος των Times φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται με ακρίβεια.

Το άρθρο του Adam Grant στους Τimes της Νέας Υόρκης προκάλεσε άρθρο – απάντηση από το αντίπαλο δέος της εφημερίδας, τη The Wall Street Journal.

Eδώ ο James Freeman αποδομεί με έναν μοναδικό τρόπο το άρθρο των Times .

Γράφει λοιπόν ο James Freeman στη The Wall Street Journal

Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης που προειδοποιούν συνεχώς ότι η μορφή της διακυβέρνησής μας δέχεται επίθεση προωθούν επίσης συνεχώς παραπλανητικές επιθέσεις κατά της μορφής διακυβέρνησής μας; Αυτή την εβδομάδα οι συντάκτες κοινής γνώμης των New York Times, οι οποίοι φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για συγκεκριμένα, αυθαίρετα επιλεγμένα «δημοκρατικά πρότυπα» παρά για την ίδια τη δημοκρατία, δημοσίευσαν μια κακώς ενημερωμένη υπόθεση κατά της συνταγματικής μας δημοκρατίας και ολόκληρης της έννοιας της ψηφοφορίας (εκλογών).

Οι Times δημοσίευσαν άρθρο του Adam Grant, οργανωτικού ψυχολόγου στο Wharton School του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, ο οποίος γράφει:
Την παραμονή της πρώτης συζήτησης για την προεδρική κούρσα του 2024, η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση συναγωνίζεται ιστορικά χαμηλά. Οι αξιωματούχοι εργάζονται σκληρά για να προστατεύσουν τις εκλογές και να διασφαλίσουν τους πολίτες για την ακεραιότητά τους. Αλλά αν θέλουμε τα δημόσια αξιώματα να έχουν ακεραιότητα, ίσως είναι καλύτερα να καταργήσουμε τις εκλογές εντελώς.

Αν νομίζετε ότι αυτό ακούγεται αντιδημοκρατικό, ξανασκεφτείτε το. Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τη δημοκρατία και στην Αθήνα πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι επιλέχθηκαν με ταξινόμηση — μια τυχαία κλήρωση από μια ομάδα υποψηφίων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιούμε ήδη μια έκδοση μιας λοταρίας για να επιλέξουμε ενόρκους. Τι θα γινόταν αν κάναμε το ίδιο με τους δημάρχους, τους περιφερειάρχες, τους νομοθέτες, τους δικαστές ακόμα και τους προέδρους;
Έχοντας διεκδικήσει την εξουσία των αρχαίων Αθηναίων, ο ψυχολόγος προχωρά στη συνέχεια με διάφορους ισχυρισμούς σχετικά με τις υποτιθέμενες αρετές της απαξίωσης ολόκληρου του αμερικανικού εκλογικού σώματος.

Έκθεση στρατηγικών προβλέψεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής | Τα όρια της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας

Μερικοί αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν γιατί οι Times κάλεσαν τον Mr. Grant για αυτήν την αποστολή. Ήταν όλοι οι ιστορικοί του Penn μακριά για τις καλοκαιρινές τους διακοπές; Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον μερικοί από αυτούς έχουν αντιδράσει με τρόμο σε αυτήν την ολισθηρή αιτιολόγηση για την απώθηση των ψηφοφόρων των ΗΠΑ από την πολιτική διαδικασία.
Ο λόγος που τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες ιστορικοί εξακολουθούν να θαυμάζουν τους Αθηναίους στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ. δεν είναι επειδή οι Αθηναίοι συμφώνησαν να παραδώσουν όλη την εξουσία σε ηγέτες που επιλέχθηκαν τυχαία.

Είναι επειδή οι Αθηναίοι αυτοκυβερνήθηκαν. Οι πολίτες της χρυσής εποχής διατήρησαν μεγάλο μέρος της εξουσίας που ασκείται σήμερα στις ΗΠΑ από δήμαρχους, κυβερνήτες, νομοθέτες, δικαστές και προέδρους. Οι Αθηναίοι μαζεύτηκαν και ψήφισαν για τα μείζονα ζητήματα της εποχής—την άμεση δημοκρατία. Ναι, υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι για συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά ο λαός διατήρησε τεράστια δύναμη.

Μερικοί αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν γιατί οι Times κάλεσαν τον Mr. Grant για αυτήν την αποστολή. Ήταν όλοι οι ιστορικοί του Penn μακριά για τις καλοκαιρινές τους διακοπές; Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον μερικοί από αυτούς έχουν αντιδράσει με τρόμο σε αυτήν την ολισθηρή αιτιολόγηση για την απώθηση των ψηφοφόρων των ΗΠΑ από την πολιτική διαδικασία.
Ο λόγος που τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες ιστορικοί εξακολουθούν να θαυμάζουν τους Αθηναίους στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ. δεν είναι επειδή οι Αθηναίοι συμφώνησαν να παραδώσουν όλη την εξουσία σε ηγέτες που επιλέχθηκαν τυχαία.

Είναι επειδή οι Αθηναίοι αυτοκυβερνήθηκαν. Οι πολίτες της χρυσής εποχής διατήρησαν μεγάλο μέρος της εξουσίας που ασκείται σήμερα στις ΗΠΑ από δήμαρχους, κυβερνήτες, νομοθέτες, δικαστές και προέδρους. Οι Αθηναίοι μαζεύτηκαν και ψήφισαν για τα μείζονα ζητήματα της εποχής—την άμεση δημοκρατία. Ναι, υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι για συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά ο λαός διατήρησε τεράστια δύναμη.

Ο μεγάλος ιστορικός εκείνης της εποχής, Donald Kagan, πέθανε πρόσφατα και είναι ξεκάθαρο ότι ήδη του λείπει η Αμερική. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του 2003 για ένα βιβλίο του Kagan για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Τη συνέντευξη πήρε ο Neal Conan του Εθνικού Δημόσιου Ραδιοφώνου, ο οποίος πέθανε το 2021 και αναμφίβολα λείπει από πολλούς ακροατές του NPR:

CONAN: Ένα από τα πράγματα που κάνει την περιγραφή σας τόσο ζωντανή είναι η ιδέα να ακούσετε αυτές τις δημοκρατικές συζητήσεις σε αυτήν την πλαγιά στην Αθήνα, δίπλα στην υπέροχη Ακρόπολη, και να ξέρετε ότι τα έργα του Αριστοφάνη παίζονται στον δρόμο και ο Σωκράτης βρίσκεται στο επίκεντρο ανάμεσα σε άλλα άτομα που στέκονται ή κάθονται γύρω του για να τον ακούσουν. Αυτή είναι μια καταπληκτική στιγμή.

Καθ. KAGAN: Σίγουρα είναι. Χαίρομαι που έπιασες αυτόν τον ενθουσιασμό, που νιώθω κάθε φορά που το κοιτάζω. Ξέρετε, όταν σκεφτείτε πόσο μικρό μέρος ήταν, αν οι άνθρωποι μαντέψουν ποιος μπορεί να ήταν ο συνολικός πληθυσμός της Αττικής — μπορεί να ήταν συνολικά ένα τέταρτο του εκατομμυρίου περίπου, αυτός είναι όλος – ο αριθμός των ενεργών πολιτών –και μόνο ενήλικοι άντρες επιτρεπόταν να συμμετέχουν στην πολιτική — δεν θα μπορούσαν να ήταν περισσότεροι από 40 ή 50.000 άτομα. Τις αποφάσεις τις έπαιρναν Αθηναίοι, καθισμένοι σε μια πλαγιά, όπως λέτε, με θέα την Αγορά, με την Ακρόπολη να φαίνεται πιο πέρα ​​από τη μία πλευρά, και συνήθως δεν ήταν περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι που έπαιρναν την απόφαση, και όμως όλες οι αποφάσεις παίρνονταν εκεί.

Αλλά θέλω να πω, όχι μόνο η απόφαση «Θα πάμε στον πόλεμο ή όχι» – πήραν αυτή την απόφαση – και μετά «Πόσο σε σχέση με τους πόρους πρέπει να διαθέσουμε;» Πήραν την απόφαση. «Ποιοι πρέπει να είναι οι στρατηγοί;» Πήραν την απόφαση. «Τι οδηγίες πρέπει να έχουν;» Πήραν την απόφαση. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι τόσο απίστευτα δημοκρατικό;
Μπορείτε να φανταστείτε να προσπαθήσετε να χρησιμοποιήσετε αυτή την ιστορία ως επιχείρημα κατά της δημοκρατίας;
Αλίμονο, η χρυσή εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν κράτησε πολύ. Αυτός είναι ένας μεγάλος λόγος για τον οποίο οι ιδρυτές της Αμερικής θεώρησαν ότι μια καθαρή δημοκρατία ήταν πολύ ασταθής. Οι Αθηναίοι ψηφοφόροι δεν είχαν αναθέσει τόση εξουσία σε μια μικρή ομάδα αξιωματούχων και έτσι το πλήθος στην πλαγιά του λόφου μπορούσε να κάνει τεράστιες αλλαγές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ως εκ τούτου, οι ιδρυτές της Αμερικής επέλεξαν μια συνταγματική δημοκρατία, στην οποία οι πολίτες επιλέγουν τους εκπροσώπους τους. Αλλά και στα δύο συστήματα οι ψηφοφόροι κατέχουν σημαντική εξουσία, όπως θα έπρεπε.

Όσο για την ηγεσία, τότε και τώρα, δεν είναι απλώς θέμα τύχης. Ο Kagan έγραψε στη Journal το 2014:
Το 431 π.Χ., ο Περικλής ο Αθηναίος περιέγραψε τον χαρακτήρα της μεγάλης δημοκρατικής κοινωνίας που επιθυμούσε για την κοινότητά του: Μια πόλη που «διοικείται από τους πολλούς, όχι από τους λίγους», όπου «στο θέμα των δημοσίων τιμών προτιμάται κάθε άνθρωπος όχι βάσει της τάξης του αλλά της καλής φήμης και της αξίας του. Κανείς, επιπλέον, αν έχει μέσα του να κάνει κάποιο καλό για την πόλη, δεν αποκλείεται λόγω φτώχειας ή ταπεινής καταγωγής».

>

James Freeman is the co-author of “The Cost: Trump, China and American Revival” and also the co-author of “Borrowed Time: Two Centuries of Booms, Busts and Bailouts at Citi.”