O τουρκικός νέο-οθωμανισμός υπαγορεύει την αναθεωρητική της πολιτική για τη Συνθήκη της Λωζάννης. O παντοδύναμος στο εσωτερικό της Τουρκίας Ερντογάν είναι ο ηγέτης της γειτονικής μας χώρας, ωστόσο δεν είναι ο μόνος πολιτικός. Ας δούμε το πολιτικό καθεστώς της γειτονικής χώρας:
Πρόωρες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στην Τουρκία την 1η Νοεμβρίου 2015 για την εκλογή των 550 μελών της Εθνοσυνέλευσης.
Το κυβερνών κόμμα, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), επικράτησε με 49,49% και 316 έδρες. Tο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ( Adalet ve Kalkınma Partisi, AK PARTİ) είναι αυτή τη στιγμή το κόμμα με την απόλυτη πλειοψηφία στο τούρκικο κοινοβούλιο.
Βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία από το 2002, αυτοδύναμο αλλά και ως κεντρικό κόμμα κυβερνήσεων συνεργασίας. Είναι ένα προσωποπαγές κόμμα επικεφαλής του οποίου είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Το κόμμα αντιπροσωπεύει μία από τις δύο κυρίαρχες ιδεολογίες στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, τον Ισλαμισμό, ενώ η άλλη ιδεολογία είναι ο Κεμαλισμός που εκφράζεται κυρίως από τον στρατό.
Σε πολιτικό επίπεδο κύριος πολιτικός του αντίπαλος είναι το το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα με 25,34% και 134 έδρες στις τελευταίες εκλογές. Άλλα κόμματα που κατέχουν έδρες στο Τουρκικό Κοινοβούλιο είναι το φιλοκουρδικό Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών ( Halkların Demokratik Partisi (HDP) με 11,92% και 59 έδρες το οποίο υφίσταται διώξεις και το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος με 10,69% και 41 έδρες το.
Το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος (τουρκικά: Milliyetçi Hareket Partisi, MHP) είναι τουρκικό ακροδεξιό πολιτικό κόμμα. Το κόμμα είναι επίσης ανεπίσημα γνωστό ως Γκρίζοι Λύκοι, αναφερόμενο στην ανεπίσημη παραστρατιωτική νεολαία του. Παρά το γεγονός ότι έχει τον χαρακτήρα παραστρατιωτικής οργάνωσης και ότι μέλη του έχουν προβεί σε παράνομες δραστηριότητες δεν έχει υποστεί καμία ποινική ή δικαστική δίωξη.
Οι Γκρίζοι Λύκοι (τουρκικά: Ülkü Ocakları) είναι τουρκική εθνικιστική, πολιτική οργάνωση. Ανεπίσημα, είναι η νεολαία του Τουρκικού Κόμματος του Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) και του Κόμματος της Μεγάλης Ενότητας (BBP) επίσης εθνικιστικού .
Οι πιο πρόσφατες προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στις 10 Αυγούστου 2014. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κέρδισε τη νίκη, με τις περισσότερες ψήφους. Για πρώτη φορά ο πρόεδρος εξελέγη από λαό και όχι από το κοινοβούλιο. Δικαίωμα ψήφου είχαν γύρω στα 53 εκατομμύρια Τούρκοι, ανάμεσά τους και 2,8 εκατ. πολίτες που ζουν στο εξωτερικό
Εδώ και τρία χρόνια στην Τουρκία ισχύει το “προεδρικό σύστημα” που ουσιαστικά συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στο πρόσωπο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, παραμερίζοντας το Κοινοβούλιο.
Όλα ξεκίνησαν με το δημοψήφισμα του 2017, στο οποίο το 51,4% των ψηφοφόρων ψήφισαν ΝΑΙ και ενέκριναν τη “συνταγματική αναθεώρηση” που ζητούσε ο πρόεδρος Ερντογάν. Μόλις 3% λιγότεροι ήταν οι υπέρμαχοι του ΟΧΙ, αλλά δεν κατάφεραν να υπερισχύσουν. Στις 9 Ιουλίου 2018 εγκαινιάστηκε και επισήμως το “προεδρικό σύστημα” με τον πρόεδρο της Τουρκίας να συγκεντρώνει περισσότερες εξουσίες από ποτέ, το αξίωμα του πρωθυπουργού να καταργείται και την Τουρκική Εθνοσυνέλευση να διαθέτει πολύ λιγότερες αρμοδιότητες απ’ ότι στο παρελθόν.
Την παντοδυναμία Ερντογάν ενισχύει και το γεγονός ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός που έχουν συνάψει το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με το υπερεθνικιστικό MHP του Ντεβλέτ Μπαχτσελί διαθέτουν άνετη πλειοψηφία στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και τα λίγα νομοσχέδια που οδηγούνται στο Κοινοβούλιο υπερψηφίζονται και εύκολα καταψηφίζονται οι όποιες πρωτοβουλίες της αντιπολίτευσης.
Ο παντοδύναμος Ισλαμιστής Ερντογάν
Τα πρόσφατα γεγονότα με τα σατιρικά σκίτσα του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo και η αντίδραση Ερντογάν, δείχνουν πόσο σημαντικό είναι το Ισλάμ στην εικόνα του Τούρκου Προέδρου.
Η γερμανική Die Welt εκτιμά ότι «ο Ερντογάν δεν θα χάσει την ευκαιρία και θα κλιμακώσει το πολεμικό κλίμα κατά της Δύσης με το επιχείρημα του σεβασμού της θρησκείας». Αν δεν υπήρχε η διαμάχη με τον Μακρόν θα την …ανακάλυπτε «για να αποσπάσει την προσοχή από την καταστροφική οικονομική κρίση που επιδεινώθηκε με την πανδημία.
Και ο τελευταίος που έχει το δικαίωμα να μιλά για καταπάτηση της ελευθερίας της έκφρασης είναι φυσικά ο Ερντογάν. Από την ανάληψη της εξουσίας του ως Προέδρος τον Αύγουστο του 2014 έως τον περασμένο Μάρτιο η τουρκική κυβέρνηση έχει διατάξει πάνω από 100.000 προκαταρκτικές έρευνες για «προσβολή του Προέδρου»…Περισσότερες από 30.000 υποθέσεις κατέληξαν μάλιστα σε δικαστικές διαδικασίες που έληξαν επανειλημμένα με την επιβολή διαφόρων ποινών φυλάκισης. Η Τουρκία είναι άλλωστε ανάμεσα στις χώρες που έχουν φυλακίσει τους περισσότερους δημοσιογράφους στον κόσμο.
Παράδειγμα; Η αντιμετώπιση από το καθεστώς Ερντογάν του τουρκικού σατιρικού περιοδικού «Penguen» το οποίο μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Charile Hebdo τον Ιανουάριο του 2016 είχε αναδημοσιεύσει κάποια επίμαχα σκίτσα για τον Μωάμεθ ως ένδειξη συμπαράστασης . Οι δημοσιογράφοι Χικμέτ Τσετίνκαγια και Σεϊντά Καράν αναδημοσίευσαν στις στήλες τους στην εφημερίδα Cumhuriyet τα σκίτσα σε ένδειξη συμπαράστασης και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση δύο ετών.
Η διαφορά του κλίματος που έχει επιβάλει το ισλαμο-συντηρητικο-εθνικιστικό καθεστώς Ερντογαν απέναντι και στην σάτιρα φαίνεται αν ρίξουμε μια ματιά στο επίσης τουρκικό σατιρικό περιοδικό “Girgir”, το οποίο όταν έκλεισε ,έδωσε τη θέση του στο «Penguen».
Το”Girgir”, που θύμιζε κάπως το γαλλικό Charlie Hebdo σε μορφή και περιεχόμενο, ιδρύθηκε το 1972 και σταμάτησε το 1993. Στη δεκαετία του`80 το Girgir έφτασε να κυκλοφορεί σε 500.000 αντίτυπα την εβδομάδα ,όταν μάλιστα οι συνέπειες του στρατιωτικού πραξικοπήματος του στρατηγού Κενάν Εβρέν το 1980 ήταν ακόμη σε εξέλιξη. Ένα από τα αγαπημένα θέματα του Girgir ήταν ο Τουργκούτ Οζάλ, ο τότε συντηρητικός-φιλελεύθερος πρωθυπουργός και μετέπειτα πρόεδρος της Τουρκίας. Ο Οζάλ ,παρά τα εναντίον του προκλητικά σκίτσα του “Girgir” ουδέποτε ζήτησε να ασκηθεί δίωξη στο σατιρικό περιοδικό.
