Bloomberg:«Γιατί υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν μπορεί να προστατεύσει τα μέλη της;»

Tο θέμα των εντάσεων της Ελλάδας με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά απλό για την ΕΕ, αναφέρει ο συντάκτης άρθρου του Bloomberg για τα ελληνοτουρκικά – «Ποιο είναι το νόημα ύπαρξης του μπλοκ αν δεν μπορεί να στηρίξει τα μέλη του;» αναρωτιέται

Ανάλυση Rafale: Τι θα σήμαινε η πιθανή απόκτηση των γαλλικών μαχητικών

Την ανάγκη να σταθεί με αποφασιστικότητα η Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλευρό της Ελλάδας στην αντιπαράθεσή της με την Τουρκία και να βάλουν στην άκρη της κράτη μέλη της τους διασταγμούς τους σε αυτό το θέμα, επισήμανε σε άρθρο του το Bloomberg.

Ο συντάκτης του άρθρου, Φερντινάντο Τζουλιάνο, τονίζει πως το θέμα των εντάσεων της Ελλάδας με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά απλό για την ΕΕ, από τη στιγμή που ένα κράτος μέλος έρχεται αντιμέτωπο με τις εδαφικές αξιώσεις ενός γειτονικού έθνους, της Τουρκίας.

Ωστόσο, λόγω της αμφίσημης προσέγγισης ορισμένων μελών της, τα οποιά φοβούνται τις πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις μιας αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, «τίθεται ένα θεμελιώδες ζήτημα για το μπλοκ: ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης αυτού του κλαμπ κρατών, αν δεν είναι έτοιμο να προστατεύσει τα μέλη του;».

Άρθρο Μητσοτάκη σε Times, FAZ, Le Monde:Αν η Τουρκία δεν λογικευτεί,μόνη επιλογή οι κυρώσεις

«Αυτοί οι δισταγμοί ενέχουν το ρίσκο να προκαλέσουν μια δικαιολογημένη αίσθηση δυσαρέσκειας στην Αθήνα, λίγα χρόνια μετά την αποτυχημένη διαχείριση από την ΕΕ της κρίσης χρέους της. Ρισκάρουν επίσης να δημιουργήσουν ένα επικίνδυνο προηγούμενο για όλα τα κράτη μέλη. Εάν η Τουρκία μπορεί να εκμεταλλευτεί τις διαιρέσεις εντός της ΕΕ, το ίδιο θα μπορέσουν να κάνουν και άλλες χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα», συνεχίζει.

Ακόμα, επισημαίνει ότι η Τουρκία επιζητεί εδώ και καιρό να ανασχεδιάσει τα θαλάσσια σύνορά της με την Ελλάδα και μετά τις πρόσφατες ανακαλύψεις φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, έγινε πιο επιθετική. Έτσι, η διπλωματική κόντρα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ολομέτωπο πόλεμο σε μια περιοχή του πλανήτη που περιλαμβάνει τη Λιβύη, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο και οι εντάσεις είναι διαρκείς.

«Οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες, τα ιδρυτικά κείμενα της ΕΕ, μιλούν ρητά για την ανάγκη ανάπτυξης “αμοιβαίας πολιτικής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών”. Κι η αλήθεια είναι ότι η Γαλλία τηρεί υποστηρικτική στάση έναντι της Ελλάδας, όμως άλλα κράτη είναι πιο προσεκτικά. Η Γερμανία και η Ιταλία έχουν επιφυλάξεις μήπως υπονομεύσουν τους ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς τους με την Τουρκία. Φοβούνται, ακόμη, μήπως υπαναχωρήσει ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από τις συμφωνίες της χώρας του με την ΕΕ για το μεταναστευτικό, που θα προκαλούσε νέες εισροές μεταναστών στην Ευρώπη σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας», σημειώνει.

Τουρκική απειλή:Όλα τα ανοιχτά μέτωπα από την Ελλάδα μέχρι τη Σομαλία-Τι πρέπει να προσέξουμε

Απαιτούμενο ένα κοινό μέτωπο απέναντι σε μια εξωτερική απειλή

Ακόμα, υπογραμμίζει ότι με την απεμπλοκή των ΗΠΑ από την περιοχή, καθίσταται μεγαλύτερη αναγκαιότητα η σύμπηξη ενός ενιαίου μετώπου από τα κράτη μέλη της ΕΕ ενόψει της συνόδου κορυφής των ηγετών τους σε δύο εβδομάδες: «Οι ηγέτες ης Ένωσης θα πρέπει να στηρίξουν την Ελλάδα και την Κύπρο επιβάλλοντας περισσότερες κυρώσεις στην Τουρκία και να εμπλακεί ενεργά στην ουσιαστική αποκλιμάκωση. Η Ένωση έχει ήδη επιβάλει από τον Φεβρουάριο ταξιδιωτική απαγόρευση και πάγωμα περιουσιακών στοιχείων σε δύο Τούρκους πολίτες».

Για να καταλήξει, λέγοντας πως… «η περίπτωση της Ελλάδας παρέχει στην στην ΕΕ μια ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί να συγκροτήσει ένα ισχυρό και ενιαίο μέτωπο ενόψει μιας εξωτερικής απειλής. Εάν όντως σημαίνει κάτι η αλληλεγγύη, τότε τώρα είναι η ώρα αυτό να αποδειχθεί».

To αρχικό αγγλικό κείμενο του Bloomberg

When Turkey and Greece last came to the brink of war, phone calls from President Bill Clinton to the leaders of both countries persuaded them to pull back. Now, as the two NATO allies again face off in the eastern Mediterranean, President Donald Trump’s desultory efforts to defuse the tensions are having no effect.

After the intervention of German Chancellor Angela Merkel, both sides stood down — though only briefly. Hostilities have since resumed in earnest. Ankara and Athens are dialing up their belligerent rhetoric, and two of their warships recently collided during a confrontation. The stakes are higher than in 1996. Then, the clash was primarily over a cluster of islets in the Aegean Sea. Now, territorial claims are being invoked to support assertions of exclusive drilling rights over large deposits of natural gas under the eastern Mediterranean.

Outright military conflict is possible. With the U.S. lacking both the will and the influence with allies it would need to intervene effectively, Merkel needs to redouble her efforts.

K.Στούπας:«Η Ελλάδα θα πρέπει να πουλήσει τις κρατικές αμυντικές βιομηχανίες ακόμη και καταβάλλοντας χρήματα…»

Turkey is isolated. Other countries with energy interests in those waters — especially Cyprus, Egypt, and Israel — also harbor grievances against Ankara, and are siding with Greece. French President Emmanuel Macron has called for economic sanctions against Turkey and recently dispatched a frigate and jets to the area. The Trump administration, having failed to resolve the crisis, might have made it worse by choosing this moment to ease a longstanding arms embargo on Cyprus.

President Recep Tayyip Erdogan is unlikely to be cowed. International pressure perfectly suits his populist-nationalist narrative of Turkey against the world. Military adventurism abroad, notably in Libya and Syria, has allowed him to distract attention from the parlous state of Turkey’s economy and his mismanagement of the coronavirus crisis. He will also be buoyed by the recent natural gas find off Turkey’s other shore, in the Black Sea.     

Even so, Erdogan does listen to Merkel. At her request, he paused Turkish exploration activities near Cyprus last month, resuming only when Greece announced a maritime-border agreement with Egypt, akin to one between Turkey and Libya last year. The renewed reciprocal brinkmanship has made Merkel’s task harder, but not impossible. Having shown that she can get the principal protagonists in the confrontation to pause, she should strive to mediate a permanent resolution. It helps that Germany is a major trading partner of the interested parties, and that Berlin currently holds the European Union’s rotating presidency.

Bringing Turkey into the East Mediterranean Gas Forum would be a good place to start. This was created by the littoral states to establish a regional gas market and an export hub to Europe. Turkey was left out because the forum includes Cyprus, which Ankara doesn’t recognize. Membership would allow Turkey a share of the resources and access to mechanisms for resolving disputes over where it can drill.

Getting Turkey and Cyprus to agree on this would be a challenge for any mediator, to be sure. Greece and Merkel’s other European partners, vexed by Erdogan’s intransigence on other issues, may balk. She could remind them that access to the eastern Mediterranean’s natural gas reserves offers Europe its best alternative to energy dependence on Russia — while telling Turkey and Cyprus that Europe is the logical market for the gas and that the shortest route is through both countries.

That seems like a basis for talks. If Merkel steps up, she might make the difference.