
Μελόνι | Τα λάθη της Ευρώπης και ο κίνδυνος για την Ελλάδα
Μέχρι χθες, όλα ήταν εκτιμήσεις, δημοσκοπήσεις και φόβοι για το τι μπορεί να έρθει. Από σήμερα, είναι μια πραγματικότητα, την οποία οφείλουν να αντιμετωπίσουν οι πάντες.
Ο πολιτικός σεισμός στην Ιταλία καταγράφεται δύο εβδομάδες έπειτα από εκείνον στη Σουηδία, όπου συντηρητική συμμαχία που συμπεριλαμβάνει τους Σουηδούς Δημοκράτες (SD), κόμμα που προέκυψε από το νεοναζιστικό κίνημα, σημείωσε εκλογική νίκη, έγινε η μεγαλύτερη δεξιά παράταξη στη σκανδιναβική χώρα. Το SD και το FdI ανήκουν στην ίδια πολιτική οικογένεια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τα Αδέλφια της Ιταλίας κερδίζουν καθαρά τις εκλογές και παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Έτσι, η Ιταλία θα γίνει η πρώτη χώρα της Ευρώπης μεταπολεμικά η οποία πρόκειται να αποκτήσει – πλην μεγάλου απροόπτου – πρωθυπουργό την επικεφαλής ενός ακροδεξιού κόμματος, κληρονόμου ουσιαστικά της παράδοσης του φασισμού και του Μπενίτο Μουσολίνι.
Φυσικά, η Τζόρτζια Μελόνι δεν θα είναι σε καμία περίπτωση Μουσολίνι ούτε η ιδεολογία και οι θέσεις της μπορούν να συγκριθούν ευθέως με εκείνες του «κλασικού» φασισμού. Οι εποχές έχουν αλλάξει ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει οι δημοκρατικές δυνάμεις να είναι σε εγρήγορση.

Η Μελόνι και ο Μουσολίνι
Αυτό δεν συνέβαινε και τότε, τη δραματική περίοδο του Μεσοπολέμου; Μήπως και τότε, ο Μουσολίνι και ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν συνομιλητές των άλλων ηγετών της Ευρώπης;
Πάντως η λάθος ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος δεν πρόκειται να οδηγήσει σε σωστή ερμηνεία και κατ’ επέκταση σε αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Αγνοώντας, δηλαδή, τις πραγματικές αιτίες και τα σύγχρονα προβλήματα που οδήγησαν στο χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα και την φέρνουν σε θέση «οδηγού» της τρίτης μεγαλύτερης χώρας και ισχυρότερης οικονομίας της ΕΕ.
Θα κάνει εξίσου λάθος όποιος προσπαθήσει να διαχειριστεί τη νέα κυβέρνηση της Ιταλίας, στην οποία πρώτα βιολιά είναι επίσης ο Ματέο Σαλβίνι και ο παλιός γνώριμος Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με βάση τα γνωστά στερεότυπα. Όποιος, με άλλα λόγια, κάνει το λάθος να ακολουθήσει τη συνταγή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν η οποία, με τις δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή, έδειξε να τοποθετεί την Ιταλία στην ίδια θέση με την Πολωνία και την Ουγγαρία.
Η Ιταλία και η ΕΕ
Εάν αυτό το λάθος δεν αποφευχθεί, τότε πράγματι, ίσως αποδειχθεί πως έχει δίκιο η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt στην εκτίμησή της ότι «εάν η Μελόνι κερδίσει τις εκλογές, τότε θα τεθεί σε κίνδυνο η συμμετοχή της Ιταλίας στην ΕΕ», η οποία με τη σειρά της «θα βρεθεί ενώπιον μιας κατάστασης εξίσου κακής με το Brexit». Και ταυτόχρονα, ότι έχει άδικο ο Economist που, στην πρόσφατη ανάλυσή του, θεωρεί ότι υπάρχουν τόσοι περιορισμοί και αλληλεξαρτήσεις ώστε «ακόμη και αν το ήθελε η Μελόνι, μπορούν να περιορίσουν τη ζημιά που θα μπορούσε να κάνει στην ΕΕ».
Η πραγματικότητα είναι οδυνηρή για κάποιους, ειδικά για όσους ανήκουν στα παραδοσιακά πολιτικά στρατόπεδα, έστω κι αν δεν θέλουν να την παραδεχτούν. Οφείλουν, όμως, να το κάνουν, ειδικά μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, που έρχονται να προστεθούν στο 41% που πήρε η Μαρίν Λεπέν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, την επιτυχία των Σουηδών Δημοκρατών στην πρόσφατη αναμέτρηση, την πολιτική κυριαρχία του Βίκτορ Ορμπάν, ο οποίος είναι πλέον ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ΕΕ.
Αξίζει πάντως να διαβάσετε και το άρθρο του Politico (εδώ η μετάφραση) το οποίο εξηγεί πώς ο βιομηχανικός βοράς στρέφεται στη Μελόνι ώστε να αποτελέσει (πιστεύουν) ανάχωμα στην οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουν.
Ευθύνες με ονοματεπώνυμο
Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; Πρώτον, ότι η ΕΕ και το αφήγημά της, μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις, έχουν απογοητεύσει και εξοργίσει εκατομμύρια πολίτες των «27», αν όχι την πλειοψηφία τους. Δεύτερον, ότι Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά έχουν ανοίξει, με τις πολιτικές τους, τον δρόμο στην Ακροδεξιά. Τρίτον, ότι η Αριστερά – ακόμη και αυτή με αναφορά στα ιστορικά ΚΚ – έχει αποτύχει οικτρά στο να προσφέρει μια αξιόπιστη εναλλακτική.
Τέλος, αλλά σαφώς όχι τελευταίο σε σημασία: Τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει και ζήσει ακόμη. Η «εποχή των τεράτων» μόλις ξεκίνησε.

Προειδοποίηση και για την Ελλάδα
Η νίκη της Μελόνι είναι μία προειδοποίηση και για την Ελλάδα.
Ακόμα και για όσους – αφελώς- πίστεψαν ότι μετά τη «Χρυσή Αυγή» η χώρα «ξεμπέρδεψε» με την ακροδεξιά.
Η Μελόνι απέδειξε το αντίθετο. Ότι η ακροδεξιά γίνεται πιο επικίνδυνη όταν προσαρμόζει τη γλώσσα της, φοράει το κουστούμι της και εμφανίζεται ως «θεσμική» πολιτική δύναμη, με διάθεση προσαρμογής.
Για την ελληνική πραγματικότητα η διολίσθηση θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικά εύκολη.
Με το μεταναστευτικό – προσφυγικό να απειλεί για μία ακόμα φορά να εκραγεί.
Με την οικονομία να παραμένει εύθραυστη μετά την βαθιά οικονομική ύφεση του 2010, τις επιπτώσεις της πανδημίας και σίγουρα χωρίς τα ψυχολογικά αποθέματα και τις οικονομικές δικλείδες ασφαλείας στην κοινωνία να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται.
Και με την Τουρκία να ποντάρει στην εμπρηστική ρητορική, με απειλές και τη δημιουργία ενός κλίματος εθνικής απειλής. Που αποτελεί πειρασμό για όλους να την αξιοποιήσουν προεκλογικά.
Το μείγμα είναι όπως σημειώνουν αναλυτές και στο εξωτερικό εκρηκτικό. Και ενώ η χώρα επίσης βαδίζει σε εκλογές. Με πολλούς να υπενθυμίζουν ότι το «αυγό του φιδιού» δεν έσπασε ακόμα. Και ο κίνδυνος είναι εδώ και απειλεί όλους.