
Οποια κατάληξη και αν έχει η κήρυξη δικτατορίας από τον πρόεδρο στην Τυνησία, είναι βέβαιο ότι θα έχει βαρύνουσες επιπτώσεις στα άλλα δύο κράτη του Μάγρεμπ (χώρες της Δύσης στα αραβικά), την Αλγερία και το Μαρόκο.
Οι τρεις χώρες έχουν κοινό παρελθόν καθώς η Τυνησία και το Μαρόκο υπήρξαν προτεκτοράτα της Γαλλίας μέχρι το 1962, ενώ η Αλγερία μέχρι το 1962 ήταν διοικητικά ενσωματωμένη στην αποικιακή μητρόπολη.
Μετά τον πόλεμο η Τυνησία και το Μαρόκο με σκληρές διαπραγματεύσεις και μαχητικές κινητοποιήσεις και η Αλγερία με έναν οκτάχρονο αιματηρό αντιαποικιακό πόλεμο διεκδίκησαν και πέτυχαν την ανακήρυξή τους σε ανεξάρτητα κράτη.
Και στις τρεις χώρες, παρά τις έντονες ιδιαίτερες αποχρώσεις και παραδόσεις της κάθε μιας, επικεφαλής του αντιαποικιακού αγώνα βρέθηκαν κοσμικοί εκσυγχρονιστές που διεκδικούσαν την υιοθέτηση του γαλλικού εθνικού μοντέλου και μετά τον τερματισμό της γαλλικής κυριαρχίας.

Η κυβερνώσα ελίτ στην Τύνιδα, στο Αλγέρι και στο Ραμπάτ, γαλλόφωνη και κοσμική, κυβέρνησε αυταρχικά τις χώρες του Μάγρεμπ.
Οταν την προσδοκία για οικονομική ανάπτυξη τη διέψευσε η παρατεταμένη μονοπώληση της εξουσίας από διεφθαρμένους κομματικούς και κρατικούς μηχανισμούς, τότε η λαϊκή οργή στράφηκε εναντίον του κοσμικού εθνικού μοντέλου.
Τα καθεστώτα, αυταρχικά σε διαφορετικό βαθμό και διεφθαρμένα, των τριών παραπάνω χωρών πρόβαλλαν για ολοένα και ευρύτερες λαϊκές μάζες ως υστερόγραφο της αποικιοκρατίας.
Ετσι την παρακμή και τη φθορά του εκσυγχρονιστικού εθνικού ριζοσπαστικού μοντέλου ακολούθησε η ενδυνάμωση των κάθε λογής εκφάνσεων του πολιτικού Ισλάμ, από τις μετριοπαθείς μέχρι τις πιο ακραίες.
Η αναδίπλωση στην ταυτότητα πρόβαλλε ως η μόνη εναλλακτική λύση μετά τη διάψευση της ρητορικής των κοσμικών για ανάπτυξη και εκδημοκρατισμό.
Τομή στις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή αποτέλεσε η άρνηση των κυβερνητικών μηχανισμών της Αλγερίας το 1992 να αναγνωρίσουν την ξεκάθαρη νίκη του Ισλαμικού Μετώπου Σωτηρίας στις δημοτικές εκλογές και να επιλέξουν μια ανελέητη και αιματηρή καταστολή κατά των οπαδών του.
Ο αναβρασμός στην Τυνησία, τη χώρα στην οποία ξεκίνησε η «αραβική άνοιξη» το 2011, πιστοποιεί τον απρόβλεπτο χαρακτήρα μιας σταθερότητας που επιβάλλεται με τη σκληρή καταστολή.
Τέλος, είναι σαφές ότι μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση στην Τυνησία αλλά και στο υπόλοιπο Μάγρεμπ θα φέρει σε σκληρή αντιπαράθεση τη Γαλλία με την Τουρκία.
το κείμενο έγραψε ο Γιώργος Καπόπουλος