Τσίπρας | Επιχείρηση “τέλος στα βαρίδια” από τον Αλέξη Τσίπρα

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας βάζει πλώρη για μια “καθαρή” επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ, απαλλαγμένο από “βαρίδια” προς εξυγίανση νοσηρών φαινόμενων.

Της Νίκης Ζορμπά

Κατά καιρούς, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει στείλει “σήμα” επανειλημμένως πως “παίρνει το όπλο του” για να καθαρίσει την αυλή του ΣΥΡΙΖΑ από λογής ζιζάνια και στρεβλώσεις. Αποδείχθηκε όλες τις προηγούμενες φορές πως, τελικώς, έσπευδε βραδέως.

“Τέρμα η πλάκα”

Αυτό του χρεώνουν κατά καιρούς φίλοι και άσπονδοι φίλοι, συνομιλητές και “πολιτικοί παρατηρητές”, με πρόσφατες διαπιστώσεις πως “τον κατάπιε” το κόμμα του. Ότι αποδείχθηκε, με άλλα λόγια, άτολμος εφ’ όλων των δύσκολων αποφάσεων.

Στην Κουμουνδούρου, πάντως, πνέει φρέσκος αέρας εδώ και καιρό. Για την ακρίβεια, από τη διαγραφή του Παναγιώτη Κουρουμπλή προ μερικών εβδομάδων έως και την πρόσφατη ταραχώδη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον της “Αυγής”, συνεργάτες του “διαβάζουν” το μεσοδιάστημα σαν άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του.

Εκπέμπεται από τις ίδιες πηγές το μήνυμα πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι πια σε σταυροδρόμι αποφάσεων, αλλά έχει διαλέξει πορεία: “Τέρμα η πλάκα, πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά και θα προχωρήσουμε, ο στόχος είναι να φύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης”.

Η συσπείρωση, μαζί με “χειρόφρενο” στα φάλτσα και τη Βαβέλ εντός ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ο κύριος στόχος (όχι ο μόνος) για τον οποίο διατύπωσε αίτημα εκλογών μεσούσης της πανδημίας. Προηγήθηκε η “καρατόμηση” του Παναγιώτη Κουρουμπλή με πολλαπλούς συμβολισμούς: Την ίδια τύχη θα έχει όποιος ξαναφέρει το κόμμα σε θέση απολογούμενου, συμφωνούν συνεργάτες του πως ήταν ένα από τα μηνύματα που εξέπεμψε διά της απόλυσης Κουρουμπλή.

Προχωρούν ένα βήμα παραπέρα την ανάλυσή τους, συμπληρώνοντας πως η κίνηση αυτή είχε και το στοιχείο της “αυτοδέσμευσης”. Εφόσον εμφάνισε τόση δυσανεξία στον ανεξάρτητο πλέον βουλευτή για τα περί “δολοφόνων” που απηύθυνε στους βουλευτές της Ν.Δ., μεταξύ άλλων και γιατί δημιούργησε το έδαφος για ναρκοθέτηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, δεν μπορεί να κάνει πίσω σε οποιαδήποτε ανάλογη συμπεριφορά επιδείξει βουλευτής του, όσο “ψηλά” στην προτίμηση του συριζαϊκού κοινού και αν βρίσκεται.

Ναι, προφανώς η καμπάνα χτύπησε και για τον Παύλο Πολάκη.

Οι απολύσεις

Στα “βαρίδια” που αποφάσισε να ξεφορτωθεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγεται και η δύσκολη εξίσωση της εφημερίδας του κόμματος “Αυγή”. Απορροφά, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, τεράστιο ποσό από την κρατική επιχορήγηση, δεν μαζεύεται η ζημιά, και χωρίς “νυστέρι” το απόστημα δεν καθαρίζει.

Αποφασίστηκε να μπει όντως νυστέρι, διά των απολύσεων. Απολύσεις μάλιστα που, προκειμένου να μην κλείσει εντελώς το καθημερινό φύλλο της “Αυγής”, αποδέχθηκαν ομοφώνως όλα τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου. Από τους εκ δεξιών έως και τους (εντελώς) εξ ευωνύμων του προέδρου.

Κοντολογίς, μετά τις… διαγραφές (μία −προς ώρας− για την ακρίβεια), ακολουθούν οι απολύσεις. Πολιτικό κόστος που ο κ. Τσίπρας ανέλαβε “ασμένως”, υπό την έννοια πως “δεν πάει άλλο, το θέμα αυτό πρέπει να λυθεί”.

Το πολιτικό κόστος από την “εξυγίανση” της “Αυγής”, βέβαια, έχει και ανάποδη ανάγνωση. Εξαρτάται από την οπτική με την οποία το προσεγγίζει κανείς. Υπάρχει, φέρ’ ειπείν, και η σηματοδότηση της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ προς τον “ρεαλισμό”. Να ευημερούν οι άνθρωποι ναι, αλλά πρέπει να ευημερούν και οι αριθμοί.

“Να βγαίνουν τα νούμερα”, όπως αποδίδεται ως φράση στον Ευκλείδη Τσακαλώτο για το θέμα των κομματικών μέσων του ΣΥΡΙΖΑ.

Εχθροπάθεια

Τρίτο “ορόσημο” στην επιχείρηση Τσίπρα για ξεκαθαρίσματα είναι το πολυταλανισμένο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκκρεμούσε από το 2019, αναβλήθηκε λόγω πανδημίας, ορίστηκε αρχικά για τα τέλη Φεβρουαρίου, κυκλοφόρησαν ανακριβείς πληροφορίες ότι θα αναβληθεί ξανά λόγω πανδημίας και τελικώς ανακοινώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα την περασμένη Πέμπτη πως θα πραγματοποιηθεί δόξη και τιμή στις 31 Μαρτίου, άνευ παρατράγουδων.

Δεδομένης της αναφοράς προηγουμένως στον “ρεαλισμό”, ελέγχεται το εάν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έχει τις προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί πράγματι… δόξη και τιμή.

Άπαντες ομνύουν στο ότι πρέπει να είναι ένα συνέδριο εξωστρέφειας, νικηφόρου σαλπίσματος για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανανέωσης, διεύρυνσης και όλων αυτών των ωραίων ουσιαστικών. Σκοντάφτει, ωστόσο, σε ύφαλο: Αλλαγή της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ επί το πιο κεντρώον, την οποία αποκρούουν μετά βδελυγμίας οι εξ αριστερών του κ. Τσίπρα (“Ομπρέλα”) και για την οποία πρόσφατα (παραμονές των Χριστουγέννων) “λογόφεραν” και σε κομματική σύναξη πασοκογενείς και ευρύτεροι προεδρικοί με μέλη της εσωκομματικής μειοψηφίας.

Η “φυσιογνωμία” του κόμματος είναι πεδίον εσωκομματικών βολών εδώ και χρόνια (από τότε ακόμη που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην κυβέρνηση). Κλιμακώθηκε η εσωτερική φαγωμάρα, βέβαια, με το “άνοιγμα” του ΣΥΡΙΖΑ σε “συμμάχους” και “νέα μέλη”.

Το παιχνίδι ισχύος νέων, παλιών, κομματικών, “φρουρών” του Αλ. Τσίπρα και λοιπών “δαιμονίων” βρίσκεται σε πλήρη ισχύ. Αμοιβαία καχυποψία και εχθροπάθεια είναι από τα “κουσούρια” που έχει αφήσει η πραγματική διάσταση των δύο κόσμων που υπάρχει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχουν πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές όντως, οι μεγαλύτερες όμως φαίνεται πως είναι προσωπικές, με άλλα “ελατήρια”, και όχι τόσο πολιτικής χροιάς.

Το ζήτημα είναι πως, σε κάθε μεγάλο ή λιγότερο σοβαρό ζήτημα όπου μαζεύεται να διαχειριστεί και να λάβει αποφάσεις ο “όλος ΣΥΡΙΖΑ”, η καχυποψία και η εχθροπάθεια τινών της μιας πλευράς προς την άλλη δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε για τα προσχήματα.

Όλων τούτων δοθέντων, η πορεία προς τα ξεκαθαρίσματα που διαμηνύει ο Αλέξης Τσίπρας πως θέλει να χαράξει παραμένει δύσκολη. Οπωσδήποτε όχι ανεμπόδιστη.

Αναδημοσίευση από το “Κεφάλαιο” που κυκλοφορεί