Ο ορίτζιναλ Αμερικανικός Εμφύλιος τελείωσε το 1865 με τη νίκη των Βορείων, έπειτα από τέσσερα χρόνια πολύνεκρων συγκρούσεων.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!
Για την ιστορία, οι στρατιώτες των Βορείων φορούσαν τότε μπλε και των Νοτίων γκρι, εξ ου και οι σχετικές αναφορές (the Blue and the Grey) σε τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ και τραγούδια.
Περίπου 150 χρόνια μετά, οι Αμερικανοί οδεύουν πια, πιο διχασμένοι από ποτέ, προς μια νέα προεδρική εκλογική αναμέτρηση όπως είναι εκείνη του 2024, με τον Ντόναλντ Τραμπ να ορίζει όμως με τον τραμπισμό του την ατζέντα, το ύφος και τα μέσα τις (εμφυλιοπολεμικού τύπου) πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ο Τραμπ ηττήθηκε στις εκλογές του 2020 από τον Τζο Μπάιντεν. Ο τραμπισμός ωστόσο, ως πολιτικό modus operandi, εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Εάν δεχθούμε, δε, όσα γράφει ο Τσαρλς Κέσλερ στο Claremont Review of Books του πολιτικά συντηρητικού Claremont Institute, τότε ο τραμπισμός «απολαμβάνει πια μια δεύτερη ζωή σε πολιτειακό επίπεδο», τροφοδοτώντας «έναν αναδυόμενο νέο πόλεμο μεταξύ των αμερικανικών Πολιτειών».
Τι εστί τραμπισμός;
Ο επονομαζόμενος τραμπισμός είναι μια σειρά πολιτικές που μπορεί να ποικίλουν σε ένταση: αντιμεταναστευτικές, αντιεμβολιαστικές, αντιεπιστημονικές, θρησκόληπτες, κατά των αμβλώσεων, δηλωτικές ενός νέου αμερικανικού απομονωτισμού στη διεθνή σκηνή αλλά και προσεγγίσεων τύπου «πρώτα η Αμερική». Είναι όμως παράλληλα και ο (συχνά τραχύς, λαϊκίστικος, λασπολόγος, επιρρεπής στη διασπορά fake news και στα χτυπήματα κάτω από τη μέση σε βάρος αντιπάλων) τρόπος προώθησης αυτών των πολιτικών.
Πώς εκφράζεται όμως αυτό πια σε πολιτειακό επίπεδο;
Οι μπλε και γκρι του Αμερικανικού Εμφυλίου έχουν πια δώσει τη θέση τους στους μπλε και κόκκινους, με τις μπλε πολιτείες να «ανήκουν» στους Δημοκρατικούς και τις κόκκινες στους Ρεπουμπλικάνους.
Οι προεδρικές του 2000 και τα χρώματα που άλλαξαν
Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η χρωματική διάκριση (μπλε και κόκκινο) καθιερώθηκε στις ΗΠΑ έπειτα από τις προεδρικές εκλογές του 2000 μεταξύ Μπους και Γκορ, έπειτα δηλαδή από μια έντονα διχαστική προεδρική αναμέτρηση που υπενθυμίζεται ότι είχε συνοδευτεί από αμφισβητήσεις αποτελεσμάτων, δικαστικές διαμάχες και επανακαταμετρήσεις ψήφων.
Πιο πριν, τα χρώματα των κομμάτων ποικίλαν. «Όταν οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν μπλε και οι Δημοκρατικοί ήταν κόκκινοι. Η εποχή της χρωματικής κωδικοποίησης των πολιτικών κομμάτων είναι πιο πρόσφατη από ό,τι νομίζετε», έγραφε προ ετών η Τζόντι Εντα στο Smithsonian Magazine, ενώ στο ίδιο θέμα είχε αναφερθεί παλαιότερα και ο Πολ Φάρχι μέσα από τις σελίδες της Washington Post.
Εν έτει 2023 πια, η χρωματική παλέτα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής φέρει έντονες πινελιές τραμπισμού.
«Οι κόκκινες Πολιτείες, με επικεφαλής τη Φλόριντα, διεύρυναν και ραφίναραν την ατζέντα των Τραμπιστών προσαρμόζοντάς την στα δικά τους μέτρα. Με τη βοήθεια συμπαγών ρεπουμπλικανικών πλειοψηφιών στα νομοθετικά σώματα των πολιτειών τους, οι Ρεπουμπλικανοί κυβερνήτες κράτησαν τους φόρους χαμηλά, αντιστάθηκαν στα υπερβολικά λοκντάουν της πανδημίας σε σχολεία και επιχειρήσεις, καταπολέμησαν τις woke εμμονές ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και μεγάλων επιχειρήσεων, και προχώρησαν στην εφαρμογή της απόφασης Ντομπς που αποκατέστησε το δικαίωμα των κυβερνήσεων των πολιτειών να θεσπίζουν δικούς τους νόμους για τις αμβλώσεις», γράφει ο Τσαρλς Κέσλερ στο Claremont Review of Books, υποστηρίζοντας ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο η απόσταση που χωρίζει τις μπλε από τις κόκκινες πολιτείες έχει πια διευρυνθεί αποκτώντας χαρακτηριστικά «αναδυόμενου πολέμου».
Για του λόγου το αληθές, ο Κέσλερ στρέφει το βλέμμα στην οξυνόμενη κόντρα μεταξύ Φλόριντα και Καλιφόρνιας ή Ντε Σάντις και Νιούσομ.
Η ρεπουμπλικανική Φλόριντα βρίσκεται να πρωτοστατεί τα τελευταία χρόνια στη νομοθετική προώθηση μιας τραμπικού τύπου ατζέντας, υπό την καθοδήγηση του πολιτειακού κυβερνήτη Ρον Ντε Σάντις. Κυβερνήτης της Φλόριντα εδώ και περίπου πέντε χρόνια, ο Ντε Σάντις επικράτησε οριακά στις πολιτειακές εκλογές του 2018 και πολύ πιο άνετα στις εκλογές του 2022. Πλέον, ο 44χρονος διεκδικεί το προεδρικό χρίσμα του ρεπουμπλικανικού κόμματος ενάντια στον Τραμπ, από τον τραμπισμό του οποίου όμως έχει δανειστεί πολλά.
Αρκετά χιλιόμετρα δυτικότερα ωστόσο, στην Καλιφόρνια, το «κλίμα» είναι διαφορετικό. Υπό την ηγεσία του 55χρονου Δημοκρατικού κυβερνήτη Γκάβιν Νιούσομ, η Golden State παρουσιάζεται πια ως το «καταφύγιο» όσων θέλουν να ξεφύγουν από όσα «αντιδραστικά» νομοθετούνται στη Φλόριντα του Ντε Σάντις. Ειρήσθω εν παρόδω, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Νιούσομ μοιάζει με τον Ντε Σάντις, υπό την έννοια έχει και αυτός προεδρικές φιλοδοξίες, που μπορεί τώρα να «χάνονται» λόγω της υποψηφιότητας Μπάιντεν αλλά μάλλον θα επανεμφανιστούν, αργά ή γρήγορα.
«Αυτό το μπρος-πίσω μεταξύ Νιούσομ και Ντε Σάντις, Καλιφόρνιας και Φλόριντα, αποτελεί την αιχμή ενός αναδυόμενου πολέμου μεταξύ των πολιτειών. Οι κυβερνήτες κι άλλων πολλών πολιτειών (βλ. Ιλινόι, Μίσιγκαν, Βιρτζίνια, Τέξας, Αρκάνσας) θέλουν να συμμετάσχουν στη σύγκρουση. Σε γενικές γραμμές, οι κόκκινες πολιτείες γίνονται πιο κόκκινες και οι μπλε πιο μπλε, κάτι που ενθαρρύνει όχι μόνο τη διαιώνιση αλλά και την όξυνση των μεταξύ τους διαφωνιών», καταλήγει ο Κέσλερ, βλέποντας την πολιτική αντιπαράθεση να εντείνεται στις ΗΠΑ και να γεννά «καταιγίδες».
Related posts:
Γιατί ο Τραμπ ήταν τόσο θυμωμένος μετά τη νίκη του στο Νιου Χαμσάιρ;
Επέλαση Τραμπ | Τα τρία «αγκάθια» για την Προεδρία | Η κίνηση που μπορεί πραγματικά να τον σταματήσει
Τι λέει η επιστήμη για το γήρας των Μπάιντεν, Τραμπ
Ανατροπή στις ΗΠΑ | Η Χάρις παίρνει κεφάλι από τον Τραμπ στην κούρσα για τον Λευκό Οίκο