Ο Σπύρος Νιάρχος είναι ο δευτερότοκος γιος του Σταύρου Νιάρχου.
Ο Σπύρος Σταύρος γεννήθηκε το 1955 και είναι το δεύτερο παιδί του Έλληνα μεγιστάνα της ναυτιλίας Σταύρου Νιάρχου και της Ευγενίας Λιβανού. Είναι εγγονός ενός άλλου Έλληνα μυθικού κροίσου της ελληνικής ναυτιλίας, του Σταύρου Γ. Λιβανού.
Το 1955, τότε που γεννήθηκε ο Σπύρος Νιάρχος, ο πατέρας του Σταύρος Νιάρχος αγόρασε ένα πλοίο, χωρητικότητας 30.708 GRT και το ονόμασε SS, δηλαδή, Σπύρος Νιάρχος, που το αφιέρωσε στον νεογέννητο γιο του.
Ο Σπύρος Νιάρχος, το 1987, ενώ έκανε χειμερινό σκι στην Ελβετία, γνώρισε τη 19χρονη Daphne Guinness, η οποία ήταν καλλιτέχνις και κληρονόμος της οικογένειας Guinness.Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και και σύντομα παντρεύτηκαν.
Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά: Τον Νικόλαο – Σταύρο Νιάρχο, που γεννήθηκε το 1989, τον Αλέξη- Σπύρο Νιάρχο, που γεννήθηκε το 1991 και την Ινές -Σοφία Νιάρχος, που γεννήθηκε το 1995.
Όμως, ο γάμος του Σπύρου Νιάρχου και της Δάφνης Γκίνες κατέληξε σε διαζύγιο. Τότε γράφηκε ότι η Δάφνη Γκίνες, το 1999, πήρε μετά από διακανονισμό ως δώρο το ποσό των 39 εκατομμυρίων δολαρίων.
(Credits: Nikolas Kominis – Studio Kominis)
Ο Σπύρος Νιάρχος κληρονόμησε από τον πατέρα του Σταύρο Νιάρχο ένα αξιόλογο ποσοστό 35% της Λιβεριανής εταιρείας Willow, που ελέγχει μια συστάδα αγνώστου αριθμού εταιρειών που κατέχουν εμβληματικά κτίρια σε όλο τον κόσμο, το νησί Σπετσοπούλα και άλλα δύο μικρότερα απέναντι από τις Σπέτσες, πλοία, μετοχές σε Τράπεζες, όπως η Citibank, ιπποφορβεία και άλλες επιχειρήσεις με τεράστια εισοδήματα και βέβαια το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με αντικειμενικούς όρους είναι το μεγαλύτερο ιδιωτικό ίδρυμα στον κόσμο και όπως υποστηρίζουν αρκετοί ειδήμονες της ναυτιλίας, ο Σταύρος Νιάρχος νίκησε έστω και μετά θάνατον, τον μεγάλο αντίπαλο του, Αριστοτέλη Ωνάση, μέσω των Ιδρυμάτων.
Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) είναι ένας από τους μεγαλύτερους ιδιωτικούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς στον κόσμο και πραγματοποιεί δωρεές σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, στους τομείς της τέχνης και του πολιτισμού, της παιδείας, της υγείας και του αθλητισμού, και της κοινωνικής πρόνοιας. Το ΙΣΝ ενισχύει οργανισμούς και προγράμματα, παγκοσμίως, που αναμένεται να επιφέρουν αισθητά, διαχρονικά και θετικά αποτελέσματα ευρέως στην κοινωνία και επιδεικνύουν αποτελεσματική διοίκηση και σωστή διαχείριση. Το Ίδρυμα στηρίζει επίσης προγράμματα που συμβάλλουν στη συνεργασία φορέων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ως αποτελεσματικά μέσα υποστήριξης του κοινού καλού.
Από το 1996, το ΙΣΝ έχει διαθέσει συνολικά 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια, μέσω 5.200 και πλέον δωρεών σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, σε περισσότερες από 135 χώρες ανά τον κόσμο.
Η συμμετοχή του Σπύρου Νιάρχου στο Ίδρυμα είναι τόσο αθόρυβη και σεμνή που το όνομα του στο διοικητικό συμβούλιο δεν συνοδεύεται από το βιογραφικό του, όπως βέβαια και του αδερφού του Φίλιππου Νιάρχου.
Η ναυτιλιακή εταιρεία των Νιάρχων πούλησε όλα τα πλοία της το 2004, ωστόσο η «Ναυτιλιακά Πρακτορεία Α.Ε.» εξακολουθεί να υπάρχει και να εργάζονται δεκάδες υπάλληλοι, τόσο στη Σπετσοπούλα όσο και στη θαλαμηγό «Ατλαντίς ΙΙ» που είναι συνήθως αγκυροβολημένη στο Μόντε Κάρλο.
ΦΙΛΕΤΟ Η WILLOW
Οι δύο γιοί του Σταύρου Νιάρχου και της Ευγενίας Λιβανού, Φίλιππος και Σπύρος, όταν ανοίχτηκε η διαθήκη του πατέρα τους θεωρήθηκε ότι πήραν τη μερίδα του λεόντος από την περιουσία σε σχέση με τα υπόλοιπα αδέλφια τους.
Περιμένοντας να ενεργοποιηθεί ο όρος της διαθήκης που προέβλεπε πως την πρώτη εργάσιμη μέρα του 2010 οι διάδοχοί του θα λάμβαναν ό,τι τους αναλογεί – σε μια προσπάθεια του πατριάρχη να παραμείνει ενωμένη η οικογένεια αγωνιζόμενα τα μέλη της από κοινού για τη συνέχειά της – τα δύο αδέλφια είχαν λαμβάνειν «θησαυρούς» από την περιουσία.
Ο Φίλιππος, το όνομα του οποίου φιγουράρει στη λίστα Forbes με περιουσία που υπερβαίνει τα 2,5 δις δολ. συγκαταλέγεται μεταξύ των ισχυρότερων του κόσμου. Μόνιμος κάτοικος Λονδίνου διαθέτει το 30% των μετοχών της εταιρίας Willow Trust Company που εδρεύει στη Λιβερία.
Η εταιρία αποτελεί τη «ναυαρχίδα» των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ομίλου Νιάρχου. Πρόκειται για holding company που έχει υπό τον έλεγχό της τις ναυτιλιακές δραστηριότητες και διαχειρίζεται τα μετρητά, αλλά και τις επενδύσεις σε ομόλογα και σε μετοχές. Σε αυτήν ανήκουν οι μετοχές των ναυτιλιακών εταιριών που είναι ιδιοκτήτριες του στόλου των δεξαμενόπλοιων που μετρά 13 πλοία. Στην κατοχή του Φίλιππου έχει περάσει και η μεγάλη βίλα της οικογένειας στο Σεν μόριτζ, της Villa Marguns αλλά και του «παλατιού» – Hotel de Chanaleilles – στο Παρίσι.
Εκτός από την επιχειρηματική του δραστηριότητα, είναι γνωστός στο διεθνές jet set και για τη διάσημη συλλογή των έργων τέχνης που αποτιμάται κοντά στα 3 δις δολάρια. Είναι εκείνος που το 1982 αγόρασε ανώνυμα τον πίνακα «Self Portrait» του Basquiat έναντι του αστρονομικού ποσού των 3,3 εκατ. δολ. ενώ κληρονόμησε από τον πατέρα του τα 15 αριστουργήματα του Βαν Γκογκ και του Πικάσο.
Ο γιός του Σταύρος και η κόρη του Ευγενία είναι οι μεγαλύτερες αδυναμίες του, αν και πολλές φορές έχει έρθει σε ρήξη με το γιο του και τα παραστρατήματά του που τον κάνουν πρωτοσέλιδο σε tabloid περιοδικά.
Ο Σπύρος Νιάρχος από την άλλη, ελέγχει τη μερίδα του λέοντος (35%) στη λιβεριανή εταιρία Willow ενώ κληρονόμησε και πολλά από τα ακίνητα της οικογένειας μεταξύ των οποίων και έναν όροφο στο Rockefeller Center στη 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Και οι δύο μαζί πάντως έχουν τον πρώτο λόγο τόσο για την Σπετσοπούλα, το ιδιόκτητο νησί της οικογένειας, όσο και για το Ίδρυμα Νιάρχος το οποίο πρέπει να διαθέτει το 50% της περιουσίας του σε δωρεές προς την Ελλάδα.
Το έργο στον Παλιό Ιππόδρομο θα αποφέρει 160 εκ. ευρώ ετησίως από τη λειτουργία του κέντρου και 1 δις βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης δραστηριότητας
ΓΙΑ ΤΟ 10% ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
Η δικαστική διαμάχη με τη Φορντ
Στις 15 Απριλίου 1996, λίγες μέρες μετά το θάνατο του Σταύρου Νιάρχου, θα ξεκινήσει μια από τις μεγαλύτερες διαμάχες που αφορούν στο μοίρασμα της περιουσίας και μάλιστα με μια απρόσμενη πρωταγωνίστρια που μέχρι σήμερα παραμένει ανεπιθύμητη για την οικογένεια: την «ξεχασμένη» κόρη του Σταύρου Νιάρχου από το γάμο του με τη Σαρλότ Φορντ, Έλενα – Άννα Φορντ.
Αν και ο γάμος του Έλληνα μεγιστάνα με τη βαθύπλουτη κληρονόμο θεωρήθηκε άκυρος, η Φορντ αποφάσισε να διεκδικήσει το 10% της περιουσίας που – όπως υποστήριξε – της ανήκει, αφού ο πατέρας της έχει υπογράψει χαρτιά αναγνώρισής της ως κόρης του.
Με ασφαλιστικά μέτρα και δαιδαλώδεις ενέργειες, η Έλενα Φορντ προσπάθησε να μπλοκάρει το σύνολο της περιουσίας ώστε να μη μοιραστούν χρήματα σε ιδρύματα, όπως ζήτησε ο πατέρας της στη διαθήκη του.
Το μόνο που κατάφερε ήταν να μπλοκάρει και να παγώσει όλες τις διαδικασίες για την κανονική εκτέλεση της διαθήκης.
Εκεί παρενέβη ο ανιψιός και συγκληρονόμος του Νιάρχου, ο Κων/νος Δρακόπουλος, ο οποίος με την ιδιότητα του αντιπροσώπου στην Ελλάδα του Ιδρύματος, έδειξε ότι δεν είναι διατεθειμένος να κωλυσιεργούν οι χρηματοδοτήσεις.
Ο Κων/νος Δρακόπουλος μάλιστα έλαβε και το 0,5% των μετοχών της Willow αφού στήριξε πολύ τον Νιάρχο σε όλη την πορεία του. Πρόεδρος του Ιδρύματος σήμερα είναι ο γιός του, Ανδρέας Δρακόπουλος.
ΜΑΡΙΑ ΝΙΑΡΧΟΥ
«Καθαρόαιμα» κέρδη για την «Αμαζόνα» της δυναστείας
Η μοναχοκόρη της Ευγενίας Νιάρχου-Λιβανού, Μαρία, θεωρήθηκε ότι αδικήθηκε από τον πατέρα της, όπως και ο βενιαμίν, Κωνσταντίνος, ο οποίος δεν βρίσκεται στη ζωή πια.
Και οι δύο είχαν ποσοστό στη Willow, μόλις 2% έκαστος. Ωστόσο η αδελφή των Φίλιππου και Σπύρου διαθέτει ένα πολύ «αγαπημένο» κομμάτι για την ίδια, αφού δεν ήθελε να αναμειχθεί στις ανδρικές επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Ο πατέρας της, της παραχώρησε τον απόλυτο έλεγχο των μετοχών των εταιριών που ασχολούνταν με την παραγωγή δρομώνων ίππων, οι οποίοι συμμετέχουν σε πλήθος διεθνών ιπποδρομιών.
Για εκείνους που γνωρίζουν, η συγκεκριμένη εταιρία δεν είναι λιγότερο προσοδοφόρα από το μερίδιο των μετοχών που κατέχουν τα αδέλφια της σε άλλες δραστηριότητες του ομίλου. Διαθέτει ακόμη τη δεύτερη έπαυλη στο Σεν Μόριτς, ενώ είναι και η μοναδική νέα ιδιοκτήτρια των πατρικών κτημάτων στις Σπέτσες μετά το θάνατο του αδελφού της Κωνσταντίνου το 1999.