Παρεμβάσεις της Ρωσίας στη Βρετανική πολιτική σκηνή. Πόσο μεγάλες είναι;

Παρεμβάσεις της Ρωσίας στη Βρετανική πολιτική σκηνή. Πόσο μεγάλες είναι;

Η φράση “ηθική εξωτερική πολιτική” είναι στο βρετανικό πλαίσιο, συνδεδεμένη με την ανάμνηση του Robin Cook, του πρώτου υπουργού Εξωτερικών του Tony Blair. Οι Συντηρητικοί τείνουν να τη βλέπουν ως ένδειξη αρετής ή τουλάχιστον ως μη ρεαλιστική.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Του Nick Witney για το ECFR

Ωστόσο, πριν από λίγες ημέρες ο Dominic Raab, ο υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Boris Johnson, φάνηκε να ακολουθεί την πολιτική Cook: ανακοίνωσε κυρώσεις έναντι Ρωσων και Σαουδαράβων, ακολουθώντας την τακτική του προκατόχου του στο να επιβεβαιώσει την προβολή της Βρετανίας ως “μια δύναμη για το καλό στον κόσμο”.

Δυστυχώς οι τελευταίες ημέρες -και ιδιαίτερα η έκδοση της επιτροπής ασφάλειας και πληροφοριών της Βουλής (ISC) της πολυαναμενόμενης έκθεσης για τη ρωσική εμπλοκή στο Ηνωμένο Βασίλειο- απλώς υπογράμμισε το κενό που μένει να γεφυρωθεί μεταξύ αυτής της ευγενικής φιλοδοξίας και της τρέχουσας πραγματικότητας.

Η γλώσσα του Raab δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη ή πιο συγκεκριμένη: “σήμερα, αυτή η κυβέρνηση και αυτή η Βουλή στέλνει ένα πολύ καθαρό μήνυμα για λογαριασμό του βρετανικού λαού: ότι αυτοί με αίμα στα χέρια τους, οι κακοί των δεσποτών ή οι μπράβοι των δικτατόρων, δεν θα είναι ελεύθεροι να σουλατσάρουν σε αυτή την χώρα να αγοράζουν ακίνητα στην Kings Road ή να κάνουν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους στο Knightsbridge ή ειλικρινά να ξεπλένουν μαύρα χρήματα μέσω βρετανικών τραπεζών ή χρηματοπιστωτικών οργανισμών”.

Αλλά στη συνέχεια, όταν μίλησε, ο Raab δεν είχε ιδέα ότι λίγο αργότερα θα μπορούσαμε όλοι να διαβάσουμε στην έκθεση πόσο διαδεδομένη ήταν η ρωσική επιρροή στο βρετανικό σύστημα.

Πράγματι, η κυβέρνηση Johnson έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να κρατήσει την έκθεση κρυφή. Ήταν ήδη έτοιμη για δημοσίευση το προηγούμενο φθινόπωρο, σε μια στιγμή έντονου ενδιαφέροντος για το τι μπορούσε να πει για την ρωσική παρέμβαση στο δημοψήφισμα για το Brexit το 2016 (οι εκλογές του Δεκεμβρίου ήταν η τελευταία ευκαιρία για τους υπέρμαχους της παραμονής στην ΕΕ να πιέσουν με την πρόταση τους για ένα δεύτερο δημοψήφισμα). Αλλά ο Johnson αποφάσισε ότι το τι θα κάνει με την έκθεση ήταν κάτι που θα έπρεπε να αποφασίσει η νέα ISC, μόλις ανασυστηνόταν μετά τις εκλογές.

Αυτή η διαδικασία κράτησε περίπου μισό χρόνο. Μια νέα ISC σήμαινε να εκλεγεί νέος πρόεδρος. Η κυβέρνηση κινήθηκε για να επιβάλλει τα δικά της συμφέροντα -για να “ηττηθεί” τελικά από ένα ανεξάρτητο συντηρητικό μέλος που εξασφάλισε την έδρα για τον ίδιο. Η νέα επιτροπή στη συνέχεια ψήφισε υπέρ της άμεσης δημοσίευσης της έκθεσης.

Τι ήθελε να μας κρύψει η κυβέρνηση τόσο πολύ; Αναπόφευκτα, το κείμενο είναι σε μεγάλο βαθμό ξαναγραμμένο. Και μεγάλο μέρος της επίδρασης της έκθεσης βρίσκεται λιγότερο στις νέες δραματικές αποκαλύψεις παρά στην έγκυρη επιβεβαίωση αυτού που ήδη υποπτευόταν ευρέως.

Παρεμβάσεις της Ρωσίας στη Βρετανική πολιτική σκηνή.

Δεν αποτελεί έκπληξη να μάθουμε ότι η Ρωσία είναι ένα επιθετικό μαφιόζικο κράτος, με κρατικά όργανα και οργανωμένο έγκλημα να δουλεύουν από κοινού σε μια “συμβιωτική σχέση”. Ή ότι τα συστήματα του Ηνωμένου Βασιλείου υπόκεινται συχνές κυβερνοεπιθέσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ή ότι οι ρωσικές προσπάθειες παραπληροφόρησης επιμόνως επιδιώκουν να μπερδέψουν, να διχάσουν και να καλλιεργήσουν τον εξτρεμισμό.

Σε ό,τι αφορά στο βασικό ερώτημα της ρωσικής παρέμβασης στο δημοψήφισμα για το Brexit, αποδεικνύεται ότι δεν ξέρουμε -για τον λόγο ότι δεν έχουμε ψάξει. Οι διάφορες υπηρεσίες απέφευγαν το θέμα ως καυτή πατάτα και φαίνεται πως ούτε η κυβέρνηση ούτε κάποιος από τους Theresa May ή Boris Johnson ήθελαν να ανοίξουν αυτό το θέμα ιδιαιτέρως, τη στιγμή που πίεζαν για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εξίσου ενοχλητική είναι η εικόνα που δημιουργείται για το σε ποιο βαθμό τα τελευταία 25 χρόνια, τα “βρώμικα” ρωσικά λεφτά έχουν χρησιμοποιηθεί στην καρδιά του βρετανικού συστήματος: είτε μέσω δωρεών σε πολιτικά κόμματα, ένα ευρύ φάσμα φιλανθρωπικών και πολιτιστικών γενναίων δωρεών, ή απευθείας εξαγορές μελών της Βουλής των Λόρδων (είναι εντυπωσιακό ότι αποδεικνύεται πως δεν είναι ποινικό αδίκημα, με βάση την τρέχουσα νομοθεσία, να είναι κάποιος κρυφός πράκτορας ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Τόσο επιτυχημένα έχει η Ρωσία “επενδύσει στην επέκταση της επιρροής και την οικοδόμηση αυτής κατά μήκος ενός ευρέως φάσματος του βρετανικού συστήματος”, σύμφωνα με την έκθεση, “που η ρωσική επιρροή στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι το new normal”.

Η έκθεση επίσης αναδεικνύει την κλίμακα της “ανάπτυξης της βιομηχανίας ατόμων και οργανισμών που διαχειρίζονται και κάνουν λόμπινγκ για τη ρωσική ελίτ στο Ηνωμένο Βασίλειο”. Οι τάξεις των δικηγόρων και των λογιστών και των μεσιτών έχουν γίνει πλούσιοι βοηθώντας τους ολιγάρχες να ξεπλένουν τα χρήματα τους, απολαμβάνοντας τα, κατανέμοντάς τα για την απόκτηση περαιτέρω επιρροής και ασφαλίζοντας τα σε φορολογικούς παραδείσους.

Είναι δυσάρεστο το γεγονός ότι σε μια ενότητα με τίτλο “Προσπαθώντας να κλείσει την Stable Door” (πόρτα που έχει τη δυνατότητα να ανοίγει μόνο το επάνω ή το κάτω μέρος), η έκθεση ασχολείται με το πόσο σκληρό θα είναι να κάνει κάτι για αυτό, τώρα που η ρωσική επιρροή είναι τόσο εδραιωμένη, και δεδομένης της αναντιστοιχίας μεταξύ της έμπιστης φρουράς των επαγγελματιών που παραμένουν για την υπεράσπιση των ρωσικών συμφερόντων και τις -με ελλιπείς πόρους- ρυθμιστικές αρχές και υπηρεσίες ερευνών που προσπαθούν να κάνουν κάτι για αυτό.

Τα καταστήματα του knightsbridge και οι κτηματομεσίτες της King’s Road φαίνεται να μην ανησυχούν καθόλου για το προσεχές μέλλον.

Το ίδιο -για αυτό το θέμα- ισχύει και για τους Σαουδάραβες αγοραστές όπλων. Σχεδόν δεν είχε δημοσιευτεί η λίστα με τους Σαουδάραβες που δέχθηκαν κυρώσεις για την εμπλοκή τους στη δολοφονία του Jamal Khashoggi, όταν ο υπουργός Άμυνας Ben Wallace τηλεφώνησε στον Σαουδάραβα ομόλογό του να φτιάξει τα πράγματα. Πιο εστιασμένα, η Βρετανία ανακοίνωσε τότε ότι θα ξεκινήσει εκ νέου την έκδοση αδειών εξαγωγών για την πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία (ανεστάλησαν από το περασμένο έτος μετά από μια νομική πρόκληση που σχετίζεται με τον πόλεμο στην Υεμένη).

Η Βρετανία δεν είναι μόνη μεταξύ των δυτικών χωρών, τόσο ευάλωτη στη διαφθορά από ξένα καθεστώτα ή στην απροθυμία της να αναγνωρίσει το ίδιο το γεγονός.  (ο παραλληλισμός μεταξύ της αποφασιστικότητας του Johnson και του Donald Trump να διαψεύσουν ρωσική παρέμβαση σε εκλογικές διαδικασίες που είχαν αποτελέσματα υπέρ τος, είναι εντυπωσιακός). Ούτε η Βρετανία είναι η μόνη χώρα που παρουσιάζεται στον κόσμο με έναν βαθμό υποκρισίας.

Αλλά δεδομένου ότι τα προβλήματα που προκαλούνται από τον κορονοϊό στην οικονομία της Βρετανίας, θα επιδεινωθούν σύντομα από το Brexit, για να μην αναφέρουμε την κλιμακούμενη ένταση με την Κίνα -θα ήταν συνετό να μειώσουμε την αυτο-δίκαιη ρητορική, τουλάχιστον μέχρι να επεξεργαστούμε κάποια εναλλακτική στις πωλήσεις όπλων και στο ξέπλυμα χρήματος, ως τρόπους για να τα βγάλει πέρα οικονομικά η χώρα.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *