Απεβίωσε την Παρασκευή 30/07/2021 ο Ανδρέας Ποταμιάνος, ο άνθρωπος που ανέπτυξε την κρουαζιέρα στην Ελλάδα.
Ο Ανδρέας Ποταμιάνος γεννήθηκε το 1933 και υπήρξε κορυφαίος Έλληνας εφοπλιστής του κλάδους της επιβατηγού ναυτιλίας και ειδικότερα της κρουαζιέρας.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας, του Ελληνοκινεζικού Συνδέσμου, των Special Olympics Ελλάδας και του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδας, καθώς και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
Γεννήθηκε το 1933 στον Πειραιά, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας με καταγωγή από τον Πύλαρο της Κεφαλλονιάς, η οποία εισήλθε στον εφοπλισμό στις αρχές του 19ου αιώνα, στα τότε βρετανικά Επτάνησα. Πατέρας του ήταν ο εφοπλιστής Αναστάσιος Ποταμιάνος (ο οποίος διατέλεσε και υπουργός) και παππούς του ο εφοπλιστής Γεώργιος Ποταμιάνος.
Μεταξύ άλλων, η οικογένεια Ποταμιάνου ήταν αυτή που εισήγαγε την κρουαζιέρα στην Ελλάδα με την ίδρυση της «Ηπειρωτικής» το 1953.
Αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο London School of Economics, απ’ όπου έλαβε μεταπτυχιακό στο Ναυτικό Δίκαιο.
Διατέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας για 22 χρόνια, από το 1980 έως το 2002. Επίσης, υπήρξε πρόεδρος του Ελληνοκινεζικού Συνδέσμου, των Special Olympics Ελλάδας και του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδας, καθώς και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (ΕΕΣ).
Ήταν, ακόμα, μέλος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (το έργο της οποίας στέφθηκε με επιτυχία, με την Αθήνα να αναλαμβάνει τους Αγώνες), του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου (ΝΑΤ), του Ναυτικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας και της Helmepa (Ελληνική Ένωση Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος).
Με τη σύζυγό Φλερ Ποταμιάνου απέκτησαν τρεις κόρες, την Ελένη, την Κατερίνα και την Αλεξάνδρα.
Μιχάλης Λάμπρος: 40 ημέρες χωρίς τον Ανδρέα Ποταμιάνο
Με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ημερών από τον θάνατο του Ανδρέα Ποταμιάνου, ο Μιχάλης Λάμπρος-ένα από τα εμπειρότερα και μακροβιότερα στελέχη της κρουαζιέρας και της επιβατηγού ναυτιλίας– αναφέρεται σε κείμενό του στον φίλο του και συνεργάτη.
Πέρασαν κιόλας σαράντα ημέρες από τότε που ο αείμνηστος φίλος και συνεργάτης Ανδρέας Ποταμιάνος άφησε την τελευταία του πνοή και αναχώρησε για τον αιώνιο προορισμό του.
Η απουσία του από την Ακτή Μιαούλη γίνεται μέρα με την μέρα περισσότερο αισθητή και είναι γεγονός ότι το κενό που άφησε στην Ελληνική επιβατηγό και Κρουαζιερόπλοιο ναυτιλία είναι δύσκολο να αναπληρωθεί.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον αείμνηστο Ανδρέα από το έτος 1975 και είχα επίσης την τιμή να συνεργαστώ μαζί του στενά στην Ένωση Εφοπλιστών Επιβατηγών Πλοίων, το σημερινό ΣΕΕΝ, καθώς επίσης και σε πολλές επαγγελματικές εκδηλώσεις, και εκτίμησα τον ακέραιο χαρακτήρα του και την αστείρευτη εμπειρία του σε όσα θέματα ασχολήθηκε.
Δεν θα ξεχάσομε ποτέ την πολύπλευρη προσωπικότητά του και το ανεξίτηλο στίγμα που άφησε στο πέρασμά του στην Ελληνική επιχειρηματική κοινότητα. Το έργο του Ανδρέα Ποταμιάνου δεν περιορίστηκε μόνο στους τομείς της Επιβατηγού και Κρουαζιεροπλοίου Ναυτιλίας αλλά και σε πολυσήμαντη πατριωτική, κοινωνική και πολιτιστική έντονη δραστηριότητα και θετική προσφορά.
Είναι δύσκολο να μπορέσει κάποιος να αναπτύξει τις πολύτιμες και ανεκτίμητες δραστηριότητες του Ανδρέα Ποταμιάνου. Χρειάζονται εκατοντάδες σελίδες διότι όλες είχαν έναν ιδιαίτερο τρόπο αντιμετώπισης που κατέληγε πάντα σε επιτυχημένο αποτέλεσμα. Θεωρώ τον εαυτό μου ως τον τελευταίο αρμόδιο για να εξάρω την προσωπικότητά του, όμως θέλω να σταθώ σε δύο σημεία από την πολύχρονη συνεργασία και φιλία μου μαζί του.
Το έτος 1966 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο χρόνος που το Ελληνικό Κρουαζιερόπλοιο εγκατέλειψε το στενό χώρο της Μεσογείου και άνοιξε τα φτερά του προς τους ωκεανούς. Ήταν τότε που ο Ανδρέας Ποταμιάνος είχε πάρει την πρωτοβουλία και τη δύσκολη απόφαση μαζί με τους αείμνηστους, τον πατέρα του και τον αδελφό του, να διακινδυνεύσει πιθανή αποτυχία για τα πλοία της ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ. Το «ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ» ήταν το πρώτο πλοίο που ναυλώθηκε για τρεις εικοσαήμερες κρουαζιέρες με προσεγγίσεις σε περίπου εκατόν είκοσι λιμάνια της Καραϊβικής και της Κεντρικής Αμερικής με αφετηρία το λιμάνι Σαν Χουάν. Οι κρουαζιέρες είχαν μεγάλη επιτυχία και αυτό ήταν το πρώτο βήμα Ελληνικού πλοίου για την κατάκτηση της παγκόσμιας αγοράς των κρουαζιεροπλοίων που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια.
Το δεύτερο σημείο αφορά κυρίως την προσωπική μου σχέση με τον αείμνηστο Ανδρέα για όλα τα χρόνια της συνεργασίας μας που είχε εξελιχθεί και σε μια στενή φιλία. Στις 10 Ιουνίου του 2021, δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα μήνα πριν το τέλος της επίγειας ζωής του, με κάλεσε στα Γραφεία της ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ και μέσα σε μια άκρως συγκινητική συνάντηση παρέδωσε σε μένα και στον Θεόδωρο Κόντε πλακέτα με τιμητική διάκριση, γεμάτη αναμνήσεις για τη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση της πρώτης Ενώσεως Επιβατηγών Πλοίων.
Παραθέτω μικρό απόσπασμα από την επιστολή που μου παρέδωσε:
«Αγαπητέ Μιχάλη, πριν από είκοσι χρόνια συνεργαστήκαμε μαζί στην Ένωση και ήσουν από τα βασικά στελέχη του Διοικητικού Συμβουλίου που ανέπτυξε τις κρουαζιέρες και τα πλοία των περιηγήσεων. Ίσως τα είκοσι χρόνια του Συμβουλίου μας υπήρξαν τα χρυσά χρόνια της Ελληνικής σημαίας.
Έκανες πολλά και προσέφερες όχι μόνο στην Εταιρεία σου αλλά και για όλους μας που ήμασταν ταγμένοι να αναπτύξομε ένα κλάδο που ήταν κάπως άγνωστος στην αρχική του πορεία. Δεν περιορίστηκες να βοηθάς όλους μας ποικιλοτρόπως στην Ένωση αλλά παρά τις αντιξοότητες δημιούργησες ένα αξιόλογο κρουαζιερόπλοιο, το οποίο ξεκίνησε η ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ το έτος 1994. Ξέρω ότι σε οδηγεί η πίστη σου στον Χριστό και στην πατρίδα.»
Το περιεχόμενο αυτής της επιστολής με συγκίνησε βαθειά.
Φίλε Ανδρέα, δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη διάκριση για όσα έπραξα, απλά έκαμα το καθήκον μου με τις μικρές μου δυνάμεις και την ελάχιστη προσφορά μου στον τομέα της Κρουαζιέρας.
Όλοι όσοι συνεργαστήκαμε μαζί του, κρατήσαμε μόνο θετικές και εποικοδομητικές εμπειρίες και δίκαια του αποδώσαμε τον τίτλο του Πατριάρχη της Ελληνικής Επιβατηγού Ναυτιλίας και της Κρουαζιέρας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μας δίδαξε όλα αυτά τα χρόνια είναι το λιγότερο που μπορούμε να του προσφέρομε.
Μπορεί το φθαρτό του σώμα να μας εγκατέλειψε, όμως το πνεύμα του παραμένει μαζί μας στον Πειραιά και στην Ακτή Μιαούλη που τόσο πολύ αγάπησε.