Από εκείνα τα θερινά των Νοτίων Προαστίων που έκλεισαν και άφησαν πίσω τους μια μαύρη τρύπα
Τα θερινά όμως ήταν μια άλλη υπόθεση.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Όλοι θυμούνται τη Βιολέτα, στο κέντρο της πλατείας της Βούλας, λιγότεροι θυμούνται τον Πλανήτη. Τον κινηματογράφο που δρούσε ανεξάρτητος και μακριά από την πολύβοη πλατεία. Πόσο μακριά; 300 μόλις μέτρα. Αλλά για αυτή την πλατεία και τον κόσμο της ήταν πολλά.
Όμως ο Πλανήτης δεν είχε ανάγκη. Είχε το δικό του κοινό. Ένα κοινό που το έχτιζε κυρίως με τις ταινίες του. Ο Πλανήτης λένε οι βουλιώτες είχε πάντα τις καλύτερες προβολές.
Ο Πλανήτης ήταν στη δική του τροχιά. Δεν είχε ανάγκη σουβλατζίδικα και τα φώτα της πόλης για να λάμψει. Σε μια εποχή που η Βιολέτα έδινε κυρίως βάση στις παλιές ταινίες για να προσεγγίσει τους μεσήλικες και υπερήλικες που σουλατσάριζαν στην πλατεία, ο Πλανήτης επέμενε με νέες ταινίες και προβολές.
Ο περισσότερος κόσμος ήταν νεαρόκοσμος που έκανε ευχάριστα τη βόλτα του μέχρι εκεί.
Η τωρινή όψη δεν θυμίζει σε τίποτα την παλιά εποχή. Τότε που εκείνο το σημείο της Βούλας που ζωντάνευε κάθε βράδυ κατά τις 20:30 όταν άρχιζαν οι πρώτοι να μαζεύονται έξω από τα εκδοτήρια.
Δεν θα έβρισκες στην καντίνα του τίποτα το εξεζητημένο. Δεν θα προσπαθούσε να σε κερδίσει με τεχνάσματα. Ο Πλανήτης πάντα έμοιαζε αδιάφορος για αυτά που συνέβαιναν τριγύρω. Κι έτσι όπως διέγραφε ανεξάρτητη πορεία όσα χρόνια ήταν ανοιχτός, έτσι αθόρυβα έκλεισε μια χρονιά και γκρεμίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες.
Η Βούλα χρειάζεται έναν θερινό κινηματογράφο. Πρώτα όμως πρέπει να βρεθεί ένας άνθρωπος με μεράκι και συνείδηση του επιχειρηματικού ανώφελου να τον ανοίξει. Αν το κάνει, ας τον ονομάσει Πλανήτη. Για εμάς τους παλιούς Νότιους που αν μας ρωτούσαν, θα παίρναμε χωρίς δισταγμό ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για εκείνον τον Πλανήτη.
Με πληροφορίες από noupou