Number One | Ο απόλυτος προορισμός κάποτε στη Γλυφάδα | Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής

Στην οδό Λαζαράκη, ακριβώς απέναντι από τα ηρωικά (κάποτε) Applebee’s και κάτω από τον παλαι ποτέ Ελευθερουδάκη– δέσποζε το μεγάλο club των στεκαδόρων, το Number One. Οι παλαιότεροι των ξεχασμένων δεκαετιών, το θυμούνται στις πιο ροκαμπίλι εποχές του, όπου οι μπάλες και οι μπύρες κυκλοφορούσαν αδιάκοπα στο μαγαζί με τους πιο hardcore θαμώνες να ξημεροβραδιάζονται. Άπαξ και γνώριζες το Number One, δύσκολα ξεκολλούσες.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Ελευθερουδάκης | Από το λουκέτο στην περιπέτεια των πλειστηριασμών

Στην εποχή των 90’s υποφέραμε για να μπορέσουμε να μπούμε. Δεν σε αφήναν εύκολα άμα ήσουν πολύ πιτσιρικάς και ο πιο ψαγμένος και μυημένος κόσμος σε κοίταζε και λίγο στραβά. Οι δε μανάδες μας, έκαναν αμάν για να μας κρατήσουν μακριά, καθότι το υπόγειο βασίλειο του Number One πολύ πιθανόν και να το παρομοίαζαν με την τρύπα του σατανά.

Το Number One είχε πάντα χαρακτήρα. Και αυτό ήταν που το έκανε τόσο αγαπητό. Αν και αργότερα προς τα τέλη των 90’s έβαλε ηλεκτρονικά και πινγκ-πονγκ, θύμιζε πάντα εκείνα τα underground μπιλιαρδάδικα που βλέπαμε στις ταινίες. Μέσα στους μεγάλους του διαδρόμους με τα πολλά και διαφορετικά τραπέζια, περίμενες να εμφανιστεί ο Στίβεν Σιγκάλ για να δείρει κανένα περίεργο. Συνήθως όμως οι βραδιές κυλούσαν ομαλά. Ήταν το νούμερο ένα σποτ για όλους όσους έμεναν…στην απ’ έξω.

Tο Νumber ONE δεν ήταν ποτέ η λύση έκτακτης ανάγκης. Για κάποιους υπήρξε πάντα η νούμερο ένα επιλογή, ακόμη και όταν δεν είχαν θέμα με μαγαζιά και μάλιστα οι κοπέλες έτρεχαν και πίσω τους.

Δεν ήταν ποτέ ακριβό για τις τσέπες μας και ιδιαίτερα όταν θα πηγαίναμε με παρέα. Μέσα στις πόρτες του αγαπήσαμε και μάθαμε το μπιλιάρδο, σε σημείο μάλιστα που κάποιοι οργάνωναν και unofficial τουρνουά. Επίσης για πολλούς πιτσιρικάδες, ήταν ένα από τα μαγαζιά που τους σύστησε το snooker, το παντελώς άγνωστο μέχρι στιγμής στη ζωή του. Το κοιτούσες με το μεγάλο του τραπέζι και τις υπερβολικές σε αριθμό μπάλες του, ενώ μπερδευόσουν σε απίστευτο σημείο με τα χρώματα.

Τελικά όχι μόνο το λατρέψαμε, αλλά όσο μεγαλώναμε τόσο περισσότερο το προτιμούσαμε. Από ένα σημείο και μετά, έγινε βασικό κομμάτι της εξόδου μας. Πριν αφεθούμε στις μπύρες και στο φαγητό του Wendy’s, είχαμε ήδη ξοδέψει 2 και κάτι ώρες πάνω από τα τραπέζια. Και όλα αυτά τον καιρό που είχαμε ακόμα δραχμές στη τσέπη μας και όχι μόνο μας έφταναν, αλλά μας περίσσευαν και λεφτά για την επόμενη μέρα.

Συν των άλλων, το One έδινε και μια αίγλη στη πόλη, η οποία δεν υπάρχει πια. Πρέσβευε πάντα τον αυθεντικό χαρακτήρα μιας άλλης εποχής που σήμερα λείπει σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη Γλυφάδα. Το υπόγειο μπιλιαρδάδικο μας λείπει όχι μόνο επειδή έχει χαρίσει μαγικές στιγμές σε όλους, αλλά πολύ περισσότερο επειδή αποτελούσε μια προέκταση του τότε εαυτού μας. Ήταν μια διασκέδαση που η κουλτούρα του σήμερα την έχει ‘‘ποινικοποιήσει’’ για χάρη της σημερινής μόδας.

Ακόμα και αν η Γλυφάδα έχει αλλάξει πρόσωπο και οι δικές μας συνήθειες έχουν μεταλλαχθεί, θα θέλαμε όλοι σίγουρα να στήσουμε το τρίγωνο με τις μπάλες για ακόμη μια φορά.

Στο «Number One» της Γλυφάδας του 1987-88, το υπόγειο μπιλιαρδάδικο με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στην οδό Λαζαράκη, ο Μπάχας ήταν ο μπαμπούλας του μαγαζιού – εξ ου και Μπαχαμπούας μάλλον.

Τα τραπέζια με το γαλλικό μπιλιάρδο ήταν στο βάθος, απομονωμένα. Εκεί πήγαιναν οι μεγαλύτεροι. Εμείς ούτε που τα πλησιάζαμε. Η φινέτσα και τα περίτεχνα φάλτσα του γαλλικού δεν μας ταίριαζαν. Εμείς παίζαμε κλασικό «αμερικάνικο», διότι είχε τρύπες. Τα πάντα για το θέαμα. Ποτέ μου δεν απέκτησα καλή τεχνική και ας ξημεροβραδιαζόμουν εκεί μέσα. Κι όταν θυμώναμε και βρίζαμε και βαρούσαμε τις στέκες πάνω στο τραπέζι, ο Μπάχας, όρθιος πίσω από το μπαρ, μας έσβηνε το φως και μας «έλουζε». Το μόνο που δεν θέλαμε τότε ήταν να πλησιάσει προς το μέρος μας. Οπότε βγάζαμε τον σκασμό· εύκολα.