Αν επαληθευτούν οι πληροφορίες, θα έχει συντελεστεί μία σημαντική αλλαγή όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίον οι ΗΠΑ αξιολογούν τη χρησιμότητα της Τουρκίας στον 21ο αιώνα. Επίσης, και αυτομάτως, θα έχει αρχίσει να σώνεται και η άμμος στην πολιτική κλεψύδρα του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Θα έχουν επιτευχθεί δύο αποτελέσματα με μία κίνηση, λοιπόν.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Ηρθε, λένε οι πληροφορίες από τις ΗΠΑ, η ώρα που οι Αμερικανοί θα εγκαταλείψουν τη βάση του Ιντσιρλίκ στα Αδανα της Τουρκίας, και αυτό επειδή συντρέχουν πολλοί λόγοι. Σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής σκηνής στις ΗΠΑ, υπάρχει σύγκλιση Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών για την αναγκαιότητα περιστολής των αμυντικών δαπανών – και η αποχώρηση από την τουρκική βάση είναι μία καλή αρχή.
Ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Ρον Τζόνσον μίλησε ανοιχτά στα Μέσα, τονίζοντας ότι οι όλο και μεγαλύτερες εντάσεις που αναπτύσσονται και διαβρώνουν τις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας δεν αφήνουν περιθώρια στην αμερικανική πλευρά. Ο Ερντογάν –«ατυχώς», όπως σχολίασε ο Τζόνσον- βαδίζει πια σε μονοπάτι απομάκρυνσης από τη Δύση, έτσι μεγαλύτερη σημασία για τους Αμερικανούς αποκτά η βάση της Σούδας.
Ο Τζόνσον κατονόμασε χωρίς κανέναν δισταγμό την αμερικανική βάση στα Χανιά, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς φανερώνει ότι οι Αμερικανοί αποδίδουν στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις τον χαρακτήρα της σταθερής και μόνιμης συμμαχικής δέσμευσης και αλληλεξάρτησης. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι για τις ΗΠΑ η Τουρκία δεν έχει πλέον τη σημασία αλλοτινών εποχών, όπως είχε στον Ψυχρό Πόλεμο ή ακόμη και στα πρώτα χρόνια του μετασοβιετικού κόσμου.
Το ρεπουμπλικανικού χρωματισμού ιστολόγιο The National Interest εμβαθύνει στο θέμα με ένα αναλυτικό άρθρο που αποκαλύπτει ότι στην Ουάσινγκτον έχουν ήδη υπάρξει ζυμώσεις, αφού το υπογράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, ο οποίος τυγχάνει στέλεχος του συντηρητικού και όλως επιδραστικού στον Λευκό Οίκο think tank American Enterprise Institute.
Ο Ερντογάν θα πληρώσει το 2003
Ο αμερικανικός παράγων, εστιάζει την προσοχή μας ο Ρούμπιν, ενοχλήθηκε πάρα πολύ όταν οι Τούρκοι (επί Ερντογάν) αρνήθηκαν να παράσχουν στήριξη στις αμερικανικές αεροπορικές επιχειρήσεις κατά του Ιράκ. Τότε, το 2003, η εξόχως αρνητική στάση της Τουρκίας υπονόμευσε την εμπιστοσύνη των ΗΠΑ σε αυτήν και έθεσε τις βάσεις για τη σημερινή καθολική αμφισβήτηση της ΝΑΤΟϊκής μεν, όμως ισλαμιστικής χώρας.
Ετσι το Πεντάγωνο άρχισε να διερευνά τις πιθανότητες εναλλακτικών λύσεων οι οποίες θα έσβηναν από τον επιχειρησιακό χάρτη των ΗΠΑ το Ιντσιρλίκ. Εψαξαν και κατέληξαν, πέρα από τη Σούδα για την οποία μίλησε ο γερουσιαστής, και σε μία βάση επί ρουμανικού εδάφους, όπως λέει ο Ρούμπιν, αλλά και σε βάσεις στην Ιορδανία και στην Κύπρο. Αν το σχέδιο απαγκίστρωσης των Αμερικανών από τον Ερντογάν προχωρήσει γρήγορα, το μόνο πρόβλημα που θα έχουν θα είναι πού θα μεταφέρουν τις περίπου 50 πυρηνικές κεφαλές τους οι οποίες έχουν συσσωρευτεί στο Ιντσιρλίκ από το 1959 μέχρι σήμερα. (Φυσικά, υπάρχει και ο μπελάς του κατάλληλου τρόπου μετεγκατάστασης, όπως θα δούμε παρακάτω).
Οι Αμερικανοί είναι ενοχλημένοι και από τις δήθεν αντιιμπεριαλιστικές «αποκοτιές» του Ερντογάν, ο οποίος μέσα στην ισλαμιστική παραζάλη του έχει ανεχθεί ακόμη και τα απειλητικά αιτήματα των οπαδών του για σύλληψη Αμερικανών της βάσης του Ιντσιρλίκ και άλλων εργαζομένων εκεί (περιστατικά που συνέβησαν κατά τα γεγονότα του «πραξικοπήματος» του 2016). Εκτοτε ο Ερντογάν δεν έχει σταματήσει να υποδαυλίζει τον αντιαμερικανισμό των Τούρκων μέσω των media που μονοπωλούν την ενημέρωση στη δημοκρατική κατά τα λοιπά Τουρκία και τον υπηρετούν πιστά, παρατηρεί ο αρθρογράφος.
Το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικότητας στην τουρκική επικράτεια είναι και ο λόγος για τον οποίο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προειδοποιεί τους Αμερικανούς να μην ταξιδεύουν στην Τουρκία επειδή υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αυθαίρετης κράτησής τους από την τουρκική αστυνομία.
Οι Αμερικανοί δεν διστάζουν να εκτιμήσουν ότι σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύγκρουσης ο Ερντογάν δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να διατάξει τις δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος του να συλλάβουν Αμερικανούς της βάσης του Ιντσιρλίκ και να εξωθήσει τον όχλο να συλλάβει, να κρατήσει σε ομηρία ή και να σκοτώσει ακόμη κάποιους από τους χίλιους και πλέον άνδρες της αμερικανικής αποστολής στο Ιντσιρλίκ, είτε αυτοί είναι στρατιωτικοί είτε πολιτικό προσωπικό.
Σε τέτοιο βαθμό, λοιπόν, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους οι Αμερικανοί στην Τουρκία, που φοβούνται μήπως επαναληφθούν τα γεγονότα της Τεχεράνης, του 1979, όταν ο φανατισμένος όχλος εισέβαλε στην πρεσβεία των ΗΠΑ και την κατέλαβε. Τότε οι ιρανοί φοιτητές δεν κατάφεραν να φέρουν τη δημοκρατία στην πατρίδα τους, συνέβαλαν όμως στο να εγκαθιδρυθεί και να εμπεδωθεί μία μισαλλόδοξη ισλαμιστική δικτατορία.
Πεντάγωνο vs τουρκικό λόμπι
Στο συμπέρασμα που καταλήγουν οι αναλυτές αμυντικών θεμάτων όπως ο Ρούμπιν είναι ότι το Πεντάγωνο πρέπει να κινηθεί γρήγορα, εν μιά νυκτί ει δυνατόν, ώστε να αιφνιδιάσει τον Ερντογάν και να αποφύγει τυχόν αντιδράσεις των Τούρκων. Πρέπει να δημιουργήσει ένα τετελεσμένο γεγονός: να εκκενώσει ταχύτατα τη βάση του Ιντσιρλίκ από προσωπικό και υλικό χωρίς καν να το αντιληφθούν οι Τούρκοι.
«Σίγουρα, το Πεντάγωνο ανησυχεί» γράφει επί λέξει ο Ρούμπιν. «Και έχει αρχίσει να σχεδιάζει την απομάκρυνση των πυρηνικών από την Τουρκία». Αυτό συμβαίνει διότι η «τουρκική εχθρότητα» προς τις ΗΠΑ δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, αλλά και επειδή η γειτνίαση του Ιντσιρλίκ με τους «τζιχαντιστές των τουρκοσυριακών συνόρων» δεν παρέχει καμία ασφάλεια.
Ο Ρούμπιν υπερθεματίζει για την ανάγκη άμεσης μετεγκατάστασης των αμερικανικών αεροπορικών δυνάμεων και του εξοπλισμού τους με τη φράση «όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο». Και, φυσικά, επισημαίνει το αναμενόμενο, ότι «το μικρό φιλοτουρκικό λόμπι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στο Κογκρέσο σίγουρα θα αντισταθεί». Αλλά δεν θα καταφέρει και πολλά πράγματα.
Αυτοί οι τουρκόφρονες πολιτικοί και διοικητικοί παράγοντες των ΗΠΑ διατείνονται ότι ο αντιαμερικανισμός στην Τουρκία θα υποχωρήσει όταν ο Ερντογάν απομακρυνθεί από την εξουσία και ότι κάθε υποβάθμιση της αμερικανοτουρκικής συνεργασίας ευνοεί τη Ρωσία.
Ο Ρουμπιν αποδομεί μάλλον εύκολα τα επιχειρήματά τους και επιμένει ότι οι αποφάσεις της Ουάσινγκτον είναι σχεδόν ειλημμένες: «Ηρθε η ώρα να απομακρυνθούν οι αμερικανικές δυνάμεις από το Ιντσιρλίκ» καταλήγει με επιτακτικό και αναντίρρητο τόνο.
Ακολουθεί το κείμενο του Michael Rubin από το National Interest – Incirlik: Time for the U.S. Military to Leave
Secretary of State Mike Pompeo stopped in Cyprus on September 12 amidst heightened tensions in the Eastern Mediterranean while on his way to the Middle East. Shortly before Pompeo arrived, the Cypriot National Guard began a week-long exercise with the U.S. Navy. Senator Ron Johnson, meanwhile, has said the United States is “beefing up” its military presence at Souda Bay on Crete in part because of uncertainty about the future of the U.S. presence at the Incirlik Air Base outside the southern Turkish city of Adana.
Both Turkey and Greece joined the North Atlantic Treaty Organization (NATO) in 1952, but it was Turkey upon which the United States came to rely. At the time both countries joined, Turkey had triple Greece’s population; today it has an eight-fold population advantage over Greece. Turkey also was one of only two NATO members to border the Soviet Union. Beyond its sheer manpower, its control over the Bosporus and its geopolitical position along the Soviet Union’s southern flank was crucial.
The United States foresaw the need for an air base in Turkey against the backdrop of World War II, but it would be almost a decade before the new Adana Air Base would begin operations. Renamed Incirlik in 1958, the base became a principle asset not only in Cold War reconnaissance as a U-2 hub, but also a key logistical element as the United States responded to military crises in Israel and Lebanon.
Incirlik also became central to U.S. deterrence against the Soviets, and now Russia. The United States introduced nuclear bombs into Incirlik in 1959 and, today perhaps fifty nuclear weapons are stored on the base.
After the collapse of the Iron Curtain, Incirlik’s strategic importance arguably grew. Its use during Operation Desert Storm forced Iraq to divide its air defense focus against operations from both the north and the south. It was crucial to the maintenance of the subsequent Iraqi no-fly zone and, after the 9/11 attacks, became crucial to air operations in Afghanistan. The Pentagon assumed Turkey would allow the United States to utilize Incirlik during the 2003 Iraq war; Turkey’s refusal threw war planning into disarray and degraded trust. Still, the United States used Incirlik to fly combat sorties against the Islamic State.
When U.S.-Turkey relations decline, Incirlik often ends up in bilateral crosshairs. After the United States imposed an arms embargo on both Turkey and Greece against the backdrop of Turkey’s 1974 invasion of Cyprus, Turkey ended American military operations at almost all its airbases, and allowed U.S. presence at Incirlik only in the context of NATO operations.
While Turkey eventually loosened those restrictions, Pentagon leaders usually look at negotiations over the use of Incirlik with the same enthusiasm as they do root canal: Turkey traditionally sought to leverage U.S. dependence upon Incirlik into operational, financial and diplomatic concessions. Prior to the 2003 Iraq war, for example, Turkey’s opening position in periodic negotiations over the U.S. presence was that Turkey should have veto power over every flight and mission launched from the base, a demand which would make operations unwieldy if not impossible.
Turkey no longer has the leverage it once did. Because of Turkey’s veto of U.S. transit, logistical, and combat operations ahead of Operation Iraqi Freedom, the Pentagon began exploring alternatives. Over the last fifteen years, there has been a large expansion of the U.S. presence at Romania’s Mihail Kogălniceanu Air Base.
Johnson’s reference to Souda Bay hints at a more permanent, robust presence there. In 2017 and 2018, the United States spent $150 million upgrading an airbase in Jordan. Similar dynamics may be at play in Cyprus. Amphibious Ready Groups—replete with Harrier Jump Jets or F-35s, as well as Ospreys, and helicopters—increasingly circle in the Eastern Mediterranean.
While efforts to reduce American reliance on Incirlik are laudable, the question is less whether the United States has sufficiently diversified its defense infrastructure in the region and more whether any U.S. military presence in Turkey is a liability. Erdoğan and his aides incite anti-Americanism regularly through media outlets they now monopolize. The U.S. Navy has reduced port calls in Turkey after Turkish gangs assaulted American sailors in reaction to nationalist calls.
After the abortive 2016 coup—an event Erdoğan insiders may have themselves staged or co-opted in order to justify the subsequent purge of political opponents—the Turkish government cut off electricity to the base and pro-Erdoğan groups demanded the arrests of Americans working inside.
Erdoğan is not averse to taking hostages. His desire to leverage the imprisoned American Pastor Andrew Brunson for U.S. policy concessions was the reason for his arrest. The State Department continue to warns Americans against traveling to Turkey because of the risk of arbitrary detention.
Should conflict erupt between Turkey and Greece, should Turkey suffer some nationalist slight, or should Erdoğan want to distract the population against Turkey’s faltering economy, he might order security forces to arrest Americans at Incirlik or even encourage mobs to overrun and seize the more than 1,000 American military and civilian personnel who populate the base.
That Americans in Incirlik could be captured is not farfetched: while American personnel in theory could defend themselves, as in 1979 when a mob of pro-Ayatollah Khomeini students seized the U.S. Embassy in Tehran, American security will hesitate to fire for fear of worsening the diplomatic standoff or even precipitating their own lynching. Simply put, as relations sour, U.S. personnel at Incirlik could be considered future or potential hostages.
Certainly, the Pentagon is concerned. It has already begun to plan for the evacuation of nuclear weapons stored at Incirlik due to both the hostility of the Turkish government and Incirlik’s close proximity to Jihadi-held areas across the Syrian border. Frankly, if the Pentagon has not already evacuated its tactical nuclear weapons from the base, it would be strategic malpractice. Diplomatic nicety, however, obfuscates a more basic question: If the nuclear weapons are not safe in Turkey, why are the personnel?
Every day U.S. forces and equipment remain at Incirlik puts Americans at risk. The United States cannot afford to wait until the inevitable crisis occurs before enacting their removal. A gradual withdrawal would endanger troops as declining numbers would heighten the remainders’ vulnerable. Instead, the Pentagon should simply create a fait accompli: An overnight evacuation in which Turks awaken one morning to find all Americans personnel and aircraft departed with as much equipment as they could transport. It would need to be the military equivalent of the Baltimore Colts departing for Indianapolis in the middle of the night.
The small lobby of pro-Turkey partisans within the State Department and Congress will certainly resist any such action. They have long worked to defend Turkey from the consequence of Erdoğan’s actions in the belief that Turkey is too big to lose, its anti-Americanism will evaporate post-Erdoğan, and that any reduction in cooperation would benefit Russia. Anyone who seeks to restore strong U.S.-Turkey ties, however, should welcome an end to the U.S. presence at Incirlik. The United States moved its air operations from Saudi Arabia to Qatar in 2003. Rather than lead Riyadh to embrace Russia or China, the change in military posture enabled Washington and Riyadh to navigate better a difficult time and sidestep a driver for anti-Americanism.
President Donald Trump seeks to reduce the U.S. military footprint around the world. Both the progressive camp within the Democratic Party and the libertarian wing of the Republican Party, meanwhile, want to reduce military expenditure. Many centrists want to re-invest in diplomacy: A complete end to the U.S. presence at Incirlik would check all boxes. It’s time to take American forces out of Incirlik, the sooner, the better.
Πληροφορίες και πηγές protagon και national interest
