Προσοχή σε όσους προσφέρουν μια απλή εξήγηση για τις ταραχές που έχουν ξεσπάσει σε πολυφυλετικά προάστια σε όλη τη Γαλλία. Αυτές δεν είναι, ως επί το πλείστον, πολιτικές ταραχές —αν και επηρεάζονται από αυτές, και θα πυροδοτήσουν επικίνδυνα, τη δηλητηριωδώς διχασμένη πολιτική της Γαλλίας.
Από τον John Lichfield/POLITICO
Και δεν είναι θρησκευτικές ταραχές. Πολλοί από τους πολύ νεαρούς ταραξίες μπορεί να έχουν καταληφθεί από την αίσθηση της ηττημένης μουσουλμανικής ταυτότητας, αλλά οδηγούνται από τον θυμό και όχι από τη θρησκεία τους. Είναι μια εξέγερση, όχι μια ιντιφάντα.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Η μεγάλη πλειοψηφία των πολλών εκατομμυρίων σκληρά εργαζόμενων κατοίκων των φυλετικά μικτών προαστίων που περιβάλλουν γαλλικές πόλεις δεν συμμετέχει. Πρόκειται για τα μάλλον κύρια θύματα της καταστροφής αυτοκινήτων, λεωφορείων, τραμ, σχολείων, βιβλιοθηκών, καταστημάτων και κοινωνικών κέντρων που ξεκίνησε μετά τον πυροβολισμό ενός 17χρονου αγοριού από έναν αστυνομικό στη Ναντέρ, λίγο δυτικά του Παρισιού, την προηγούμενη Τρίτη. Γονείς και άλλοι ενήλικες αρχίζουν τώρα (καθυστερημένα) να προσπαθούν να περιορίσουν αυτή την έκρηξη βίας από νεαρούς άνδρες και αγόρια ηλικίας ακόμα και 12 ετών.
Οι ταραχές είναι, κατά μία έννοια, κατά της Γαλλίας αλλά είναι επίσης, εν μέρει, και γαλλικά μιμητικές. Η δυσαρέσκεια ταξιδεύει πιο γρήγορα στη Γαλλία από ό,τι σε άλλες χώρες. Οι ταραχές του κυρίως λευκού, επαρχιακού κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων το 2018-19 πλησιάζουν όσον αφορά την τυφλή βία σε αυτό που είδαμε την τελευταία εβδομάδα στη χώρα. Και αυτές οι ταραχές είναι σίγουρα κατά της αστυνομίας και κατά της εξουσίας.
Οι νεαροί άνδρες αφρικανικής και βορειοαφρικανικής καταγωγής είναι πολύ πιο πιθανό να ελεγχθούν από τη γαλλική αστυνομία από τους νεαρούς λευκούς άνδρες. Δεκαεπτά άτομα, κυρίως αφρικανικής ή βορειοαφρικανικής καταγωγής, πυροβολήθηκαν τους τελευταίους 18 μήνες αφού αρνήθηκαν να υπακούσουν στις εντολές της αστυνομίας να σταματήσουν τα αυτοκίνητά τους.
Η τελευταία μεγάλη έκρηξη στα προάστια, ή στα banlieues, διήρκεσε για τρεις εβδομάδες τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2005. Η νέα έκρηξη δείχνει κάποια σημάδια υποχώρησης μόνο μετά από έξι ημέρες, αλλά έχει ήδη φτάσει σε νέα όρια. Οι ταραχές του 2005 περιορίστηκαν στα ίδια τα προάστια. Υπήρξαν επιθέσεις σε κτίρια και μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά μικρή άμεση αντιπαράθεση με την αστυνομία. Δεν υπήρξε σχεδόν καμία λεηλασία.
Τώρα, η αστυνομία δέχεται επιθέσεις με πυροτεχνήματα, βόμβες μολότοφ και κυνηγετικά όπλα. Έγιναν επιδρομές σε καταστήματα και εμπορικά κέντρα. Η εξέγερση έχει διαπεράσει το αόρατο φράγμα μεταξύ των εσωτερικών προαστίων και των ευημερούμενων γαλλικών πόλεων -αν και μια απειλούμενη επίθεση στα Ηλύσια Πεδία στο Παρίσι το βράδυ του Σαββάτου δεν φαίνονταν πιθανή.
Η ευκαιριακή λεηλασία φαίνεται να είναι κυρίως έργο των πολύ νέων. Η πιο στοχευμένη βία -συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης με ένα φλεγόμενο αυτοκίνητο στο σπίτι ενός δημάρχου στα νότια προάστια του Παρισιού το βράδυ του Σαββάτου- είναι πιο οργανωμένη και πιο σκοτεινά πολιτική.
Υπάρχουν πειστικές αναφορές για την εμπλοκή του υπεραριστερού, κυρίως λευκού, κινήματος των Μαύρων Μπλοκ που έχει προσπαθήσει να δημιουργήσει δεσμούς με τη νεολαία των προαστίων τα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτό παραμένει σε μεγάλο βαθμό μια εξέγερση χωρίς στόχους: Μια κραυγή οργής, μια άναρχη απόρριψη ακόμη και τοπικών μορφών διακυβέρνησης, ένας ανταγωνισμός στην παραστατική καταστροφή μεταξύ δυσαρεστημένων νεαρών ανδρών σε προάστια και πόλεις σε όλη τη Γαλλία.
Η άλλη μεγάλη και απειλητική διαφορά με το 2005 είναι το εθνικό πολιτικό υπόβαθρο. Πριν από δεκαοκτώ χρόνια, η Γαλλία ήταν μια χώρα στην οποία κυριαρχούσαν τα παραδοσιακά κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Κανένας εξέχων πολιτικός δεν ενθάρρυνε τις ταραχές. Λίγοι προσπάθησαν να επωφεληθούν από αυτές υπονοώντας ότι η Γαλλία αντιμετώπιζε φυλετικό ή θρησκευτικό εμφύλιο πόλεμο.
Τώρα η γαλλική πολιτική χωρίζεται σε τρεις τομείς μεταξύ μιας ριζοσπαστικής αριστεράς, του μπερδεμένου, μεταρρυθμιστικού κέντρου του προέδρου Emmanuel Macron και μιας σκληρής ακροδεξιάς που σκέφτεται με ρητά φυλετικούς όρους.
Ο ηγέτης της σκληρής αριστεράς Jean-Luc Mélenchon και ορισμένοι από τους στενότερους συμμάχους του έχουν εξοργίσει ακόμη και άλλους αριστερούς πολιτικούς αρνούμενοι να καταδικάσουν τις ταραχές, ακόμη και τις λεηλασίες. «Δεν ζητώ ηρεμία, ζητώ δικαιοσύνη», είπε ο Mélenchon (παρά το γεγονός ότι ο αστυνομικός που πυροβόλησε ανεξήγητα τον 17χρονο Nahel την περασμένη Τρίτη έχει ήδη κατηγορηθεί για ανθρωποκτονία).
Εν τω μεταξύ, μια ισχυρή αλλά διχασμένη ακροδεξιά πιέζει τον Macron να πατάξει βίαια τους ταραχοποιούς (παρά το γεγονός ότι ένας άλλος θάνατος, όσο τυχαίος κι αν είναι, θα μπορούσε να δώσει στις ταραχές ακόμα μία ανεξέλεγκτη νέα διάσταση).
Οι έφηβοι στους δρόμους είναι σχεδόν όλοι Γάλλοι —όχι μετανάστες. Κι όμως, ο αντίπαλος της Marine Le Pen, Eric Zemmour -που επαναλαμβάνεται από τα editorial της συνήθως πιο προσεκτικής κεντροδεξιάς Le Figaro- μίλησε για έναν «πόλεμο» με «ξένους θύλακες ανάμεσά μας».
Αυτή η εμπρηστική γλώσσα δεν είναι νέα. Η Le Pen, ο Zemmour και άλλοι αρνούνται συνήθως να αναγνωρίσουν ότι τα πολυφυλετικά προάστια περιλαμβάνουν εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους -κυρίως γεννημένους στη Γαλλία- χωρίς τους οποίους οι ευημερούσες πόλεις δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Αρνούνται επίσης να αναγνωρίσουν τα ουσιαστικά στοιχεία βαρβαρότητας και φυλετικών διακρίσεων από τη γαλλική αστυνομία στο ομολογουμένως άχαρο έργο της στα προάστια.
Το αγόρι που πυροβολήθηκε στη Ναντέρ δεν είχε γεννηθεί ακόμη την εποχή των ταραχών του 2005. Μια νέα γενιά νέων μεγάλωσε τα τελευταία 18 χρόνια με την υποψία ή την πεποίθηση ότι μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Γαλλίας δεν θα τους δεχτεί ποτέ ως Γάλλους. Πολλοί από αυτούς τους Γάλλους θα κοιτάξουν τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας και οι προκαταλήψεις και οι φόβοι τους θα επιβεβαιωθούν ή θα βαθύνουν.
Οι ταραχές θα υποχωρήσουν με τον καιρό. Πάνω από 4 δισεκατομμύρια ευρώ έχουν ήδη δαπανηθεί για τη βελτίωση της ζωής στα banlieues τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αναμφίβολα θα βρεθούν περισσότεροι που θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν το όργιο του αυτοτραυματισμού της τελευταίας εβδομάδας. Είναι πιο δύσκολο να δούμε τι μπορεί να αντιστρέψει τη σπείρα της καχυποψίας, της παρεξήγησης, της απόρριψης και του φόβου στη Γαλλία.