Biden | Πώς ο νυν πρόεδρος και η παρέα του υπνοβατούν προς την καταστροφή (τους)

Biden | Πώς ο νυν πρόεδρος και η παρέα του υπνοβατούν προς την καταστροφή (τους)

H αμερικανική πολιτική δείχνει να έχει παραλύσει από μια αντίφαση τόσο μεγάλη όσο το Grand Canyon. Οι Δημοκρατικοί δείχνουν οργισμένοι και απογοητευμένοι για το πώς η επανεκλογή του Donald Trump θα μπορούσε «να καταδικάσει τη δημοκρατία της χώρας τους», όπως εκείνοι υποστηρίζουν. Και όμως, όταν έρθει η στιγμή να αποφασιστεί ποιος θα κατέβει στις εκλογές του Νοεμβρίου, το κόμμα φαίνεται ότι θα υποταχθεί πειθήνια στην υποψηφιότητα ενός 81χρονου με το χειρότερο ποσοστό αποδοχής από οποιονδήποτε σύγχρονο πρόεδρο σε αυτή τη φάση της θητείας του. Πώς όμως έφτασε εκεί η κατάσταση;

Το καθαρό ποσοστό αποδοχής του Joe Biden είναι μείον 16 μονάδες. Ο Trump, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις όσον αφορά τις κρίσιμες -για τις εκλογές (swing)- πολιτείες δεν απέχει πολύ από μια δεύτερη προεδρική νίκη. Aναμφίβολα, ένα σημαντικό ποσοστό των Δημοκρατικών σήμερα θα προτιμούσε να μην είναι υποψήφιος ο Biden. Όμως, αντί είτε να τον προκαλέσουν με κάποια άλλη υποψηφιότητα είτε να υποχωρήσουν για να υποστηρίξουν την προεκλογική εκστρατεία του, αντ’ αυτού έχουν ξεκινήσει να μουρμουρίζουν δεξιά και αριστερά για το χάος στο οποίο βρίσκονται («και για το χάος που έρχεται»).

Δεν υπάρχουν μυστικά για το τι κάνει τον Biden τόσο αντιδημοφιλή. Μέρος αυτού αποτελεί η παρατεταμένη έκρηξη του πληθωρισμού που του χτυπάει καιρό τώρα την πόρτα. Μετά, είναι η ηλικία του. Οι περισσότεροι Αμερικανοί γνωρίζουν κάποιον 80άρη και ξέρουν πως είναι αυτή η ηλικία. Γνωρίζουν επίσης ότι ανεξάρτητα από το πόσο καλός είναι ο χαρακτήρας αυτού του ατόμου, ίσως δεν θα έπρεπε να του δοθεί η ευκαιρία μιας νέας τετραετίας στην πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου.

Το 2023 ο Biden μπορούσε -και έπρεπε- να αποφασίσει να είναι πρόεδρος μίας θητείας. Θα είχε κερδίσει το γενικότερο σεβασμό ως πρότυπο κρίσιμου παράγοντα μιας δημόσιας υπηρεσίας και θα αποτελούσε σοβαρή επίπληξη στο απεριόριστο εγώ του Trump. Οι κορυφαίοι των δημοκρατικών το ξέρουν αυτό.

Στην πραγματικότητα, πριν από την καλύτερη από την αναμενόμενη εμφάνιση του κόμματός τους στις ενδιάμεσες εκλογές, πολλά μέλη του κόμματος πίστευαν ότι ο Biden σταδιακά θα παραμεριζόταν. Αυτό το περιοδικό υποστήριξε για πρώτη φορά πριν από ένα χρόνο ότι ο πρόεδρος δεν θα έπρεπε να επιδιώξει την επανεκλογή του.

Δυστυχώς, ο Biden και το κόμμα του φαίνεται τελικά να είχαν αρκετούς λόγους για να πολεμήσουν για μια ακόμη προεκλογική εκστρατεία, και κανένας από αυτούς δεν ήταν καλός.

Η αίσθηση του καθήκοντός τους είναι μολυσμένη από ματαιοδοξία. Έχοντας εκλεγεί ο Biden για πρώτη φορά στην προεδρία το 1987 και προσπαθώντας για τόσο καιρό προκειμένου να καθίσει πίσω από το γραφείο του Resolute, παρασύρθηκε πιστεύοντας ότι η χώρα του τον χρειάζεται επειδή είναι αποδεδειγμένα νικητής έναντι του Trump.

ΗΠΑ | Το εκλογικό σύστημα ανάδειξης προέδρου | Πώς εκλέγεται ο Πρόεδρος των ΗΠΑ | Οδηγός

Ομοίως, η επιθυμία του προσωπικού του να τον υπηρετεί έχει σίγουρα λερωθεί από φιλοδοξίες. Είναι στη φύση των διοικήσεων πολλοί από τους στενότερους συμβούλους ενός προέδρου να γνωρίζουν ότι δεν θα βρεθούν ποτέ ξανά τόσο κοντά στην εξουσία. Φυσικά δεν θέλουν να δουν τον άνθρωπό τους να παραδίδει τον Λευκό Οίκο προκειμένου να επικεντρωθεί στην προεδρική του βιβλιοθήκη.

Οι ηγέτες των Δημοκρατικών υπήρξαν δειλοί και εφησυχασμένοι: Όπως πολλοί επιθετικοί Ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσου, που αντιπαθούσαν τον Trump και τον θεωρούσαν επικίνδυνο -αλλά δεν μπορούσαν να τον κατηγορήσουν ή ακόμα και να τον επικρίνουν- οι Δημοκρατικοί δεν φάνηκαν ποτέ πρόθυμοι να ενεργήσουν με βάση τις ανησυχίες τους ως προς την ανόητη απόφαση του Biden.

Αν αυτό συνέβη λόγω απειλής για τη δική τους καριέρα, τότε σίγουρα η συμπεριφορά τους μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως δειλή. Αν όμως σκέφτονταν ότι ο Trump είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του, τότε ήταν εφησυχασμένοι. Τα ποσοστά αποδοχής του Biden συνέχισαν να μειώνονται, ενώ οι 91 ποινικές κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο Trump τον έχουν κάνει, μέχρι στιγμής, μόνο ισχυρότερο.

Δεδομένου αυτών, μπορεί εύκολα να σκεφτεί κανείς ότι το καλύτερο θα ήταν να παραμεριστεί -ακόμα και τώρα- ο Biden. Άλλωστε, οι εκλογές απέχουν ακόμη δέκα μήνες. Ωστόσο, όχι μόνο κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά απίθανο, αλλά όσο πιο προσεκτικά κοιτάξετε τι θα μπορούσε να συμβεί, η εύρεση μιας εναλλακτικής λύσης έναντι του Biden σε αυτό το στάδιο θα ήταν μια απελπισμένη και ασύνετη ρίψη ζαριών.

Εάν αποσυρόταν σήμερα, το Δημοκρατικό Κόμμα θα έπρεπε να αναδιαρθρώσει μανιωδώς τις προκριματικές του εκλογές, επειδή οι προθεσμίες υποβολής έχουν ήδη παρέλθει σε πολλές πολιτείες και οι μόνοι άλλοι υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο είναι ένας ελάχιστα γνωστός βουλευτής που ονομάζεται Dean Phillips και μία γκουρού αυτοβοήθειας που ονομάζεται Marianne Williamson.

Υποθέτοντας ότι αυτό ήταν δυνατό και ότι η αναταραχή των επακόλουθων αγωγών ήταν διαχειρίσιμη, τα νομοθετικά σώματα των πολιτειών θα έπρεπε να εγκρίνουν νέες ημερομηνίες για τις προκριματικές εκλογές πιο κοντά στο Συνέδριο τον Αύγουστο. Θα έπρεπε να οργανωθεί μια σειρά από συζητήσεις ώστε οι πρωτοβάθμιοι ψηφοφόροι να γνωρίζουν τι θα ψήφιζαν. Το πεδίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τεράστιο, χωρίς προφανή τρόπο να περιοριστεί γρήγορα: Στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών του 2020, προτάθηκαν 29 υποψήφιοι.

Το χάος ίσως και να άξιζε τον κόπο αν το κόμμα μπορούσε να είναι σίγουρο ότι θα κατέβαινε στις εκλογές με έναν νεότερο σε ηλικία -και με μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει- υποψήφιο. Ωστόσο, φαίνεται εξίσου πιθανό το αντίθετο.

Πιθανότατα, η υποψηφιότητα να μπορούσε να πάει στην Kamala Harris, την αντιπρόεδρο. Η κυρία Harris έχει το πλεονέκτημα ότι δεν είναι μεγάλη, αν και λέει κάτι για τη γεροντοκρατία του Δημοκρατικού Κόμματος ότι θα γίνει 60 ετών τον Νοέμβριο και θεωρείται νέα.

Δυστυχώς, έχει αποδειχθεί ότι είναι κακή στην επικοινωνία, ένα μειονέκτημα που έχει άμεση σχέση τόσο με κάποιον υποψήφιο όσο όμως και με την ίδια τη μορφή της εξουσίας. Η Harris είναι ένα ον της πολιτικής της Καλιφόρνια και ποτέ δεν έχει προσελκύσει με επιτυχία ψηφοφόρους εκτός της πολιτείας της. Η καμπάνια της το 2020 ήταν απαίσια. Το autocue της μερικές φορές φαίνεται να έχει χακαριστεί από έναν σατιρικό συγγραφέα. Η μετανάστευση και τα νότια σύνορα των ΗΠΑ -ένα χαρτοφυλάκιο που διαχειρίζεται για τον Biden- αποτελούν κρίσιμα θέματα της ατζέντας του Trump και είναι το πιο αδύναμο πεδίο των Δημοκρατικών. Οι πιθανότητες της κυρίας Harris να νικήσει τον Trump φαίνονται ακόμη χειρότερες από αυτές του αφεντικού της.

Καλύτερα, επομένως, οι Δημοκρατικοί να επικεντρωθούν στην εκλογή του Biden. Η οικονομία υπόσχεται μια ήπια προσγείωση. Οι εργαζόμενοι βλέπουν αύξηση των πραγματικών μισθών και της πλήρους απασχόλησης. Αν ο Trump καταδικαζόταν, θα μπορούσε να τιμωρηθεί από τους ψηφοφόρους. Το πιο σημαντικό είναι να τονωθεί η εκστρατεία. Οι Δημοκρατικοί πρέπει να ξεκλειδώσουν κάποιο ενθουσιασμό και να δημιουργήσουν μια αίσθηση πιθανότητας για μια δεύτερη θητεία.

Ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αντιμέτωπος με έναν υποψήφιο του οποίου οι συγκεντρώσεις αποτελούν λατρευτικές συναντήσεις που διασταυρώνονται με ένα σόου βοντβίλ. Χρειάζεται κάποιον που να μπορεί να μιλήσει στα πλήθη και να βγει στην τηλεόραση για λογαριασμό του. Αυτό το άτομο δεν είναι η κυρία Harris. Ένας τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να υπηρετήσει το κόμμα της και τη χώρα της, και να βοηθήσει θα ήταν να ορκιστεί για άλλη μια θητεία ως αντιπρόεδρος.

Ο Biden θα μπορούσε να παρουσιάσει τη δεύτερη θητεία του ως ένα διαφορετικό είδος προεδρίας, μια προεδρία στην οποία θα μοιραζόταν περισσότερες ευθύνες με μια αντιπρόεδρο που θα ενεργεί περισσότερο σαν διευθύνων σύμβουλος. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Biden έχει την ανάγκη ενός στρατού ενθουσιωδών Δημοκρατικών που θα είναι πρόθυμοι να κάνουν προεκλογική εκστρατεία μαζί του. Αυτή τη στιγμή ο ίδιος και η παρέα του υπνοβατούν προς την καταστροφή.