H πανδημία covid-19 έφερε στο προσκήνιο μια μερίδα του πληθυσμού η οποία μπορεί να είναι μειοψηφία, ωστόσο ‘φωνάζει’’ πολύ κι ‘ακούγεται’ περισσότερο.
Αυτό το κομμάτι του πληθυσμού έχει όνομα: είναι οι «αντι». Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι μία ενιαία, οργανωμένη ομάδα με κοινή ιδεολογική ταυτότητα και προσανατολισμό.
Επίσης δεν πρόκειται απλώς για γραφικούς λαϊκιστές. Μετά τους αντι-covid, τους αντι-εμβολιαστές, τους κατά της μάσκας, τους αντί του υγειονομικού πάσου, τους αντισυστημικούς κι ό,τι άλλο υπάρχει (5G, πρόσφυγες, queer, Ελληνικό), νά ‘σου τώρα και οι αντι-δυτικοί. Άσε την παγκοσμιοποίηση.
Θεωρούν κατά πως φαίνεται πως για ν’ ακουστείς, καλύτερα να είσαι «αντί». Καλύτερα να είσαι κατά, ακόμα και αντιδραστικός, για να νομίσουν ότι σκέφτεσαι.
Το αναφέρουμε αυτό καθώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι «αντί» με επιχειρήματα. Δεν έχουν μία άποψη στέρεη με την οποία κάποιος μπορεί να διαφωνεί ωστόσο υπάρχει βάση συζήτησης.
Η τελευταία Εγελιανή διαδικασία (όπως γενικότερα καθιερώθηκε και έγινε αποδεκτή) είναι εκείνη που κατευθύνει την ατομική σκέψη όσο και την παγκόσμια ιστορία, σύμφωνα πάντα με το σχήμα (ακολουθία): «Θέση» – «Αντίθεση» – «Σύνθεση».
Αυτή τη διαδικασία ακολουθούν σήμερα όλες οι Επιστήμες στην πρόοδο της γνώσης, κυρίως στις συνεδριακές παρουσιάσεις.
Δυστυχώς όμως ο δημόσιος διάλογος, ειδικά στην εποχή των social media είναι περισσότερο άναρθρες κραυγές και ad hominem επιθέσεις.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το τέλος της σκέψης; Αυτό είναι το ερώτημα.
Μπορούμε να περιμένουμε από έναν αντι- να έχει μια πλήρη, συναινετική σκέψη;
Εδώ είναι το ζήτημα.
Εντέλει, το διακύβευμα δεν αφορά στην πανταχού παρουσία των «αντί» ή τον υποτιθέμενο πολλαπλασιασμό τους. Πάντα θα υπάρχει το είδος τους.
Αυτό εκείνων των τύπων που θα χρειάζονται μονίμως κάτι άλλο εκτός του εαυτού τους, ώστε να δηλώνουν ακριβώς «αντί».
Ούτε το θέμα αφορά στην κατάντια ενός δημόσιου χώρου που έχει γίνει πεδίο μάχης, διχαστικό ή αγωνιστικό, όπως το πεις.
Όχι. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι η ίδια η ποιότητα της αντίθεσης.
Το γιουρούσι από «αντί» αποτελείται από άγονους, συχνά πληρωμένους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και απλά κραυγάζουν.
Αποκτούν ταυτότητα από το «αντί». Δεν έχουν άποψη, απλά είναι ενάντια στην άποψη.
Προσοχή. Δεν αναφερόμαστε σε ανθρώπους με διαφορετική άποψη. Ο «αντί» δεν έχει άποψη, δεν έχει επιχειρήματα, δεν έχει σκέψη.
Ακούει κι απλά αρνείται. Η ταυτότητά του είναι η αντίθεση , όχι μία διαφορετική θέση.
Γι αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει σύνθεση.
