Ο τουρκικός αναθεωρητισμός ανεβαίνει επίπεδο διαψεύδοντας όσους τον υποβαθμίζουν

Εάν εκληφθούν κυριολεκτικά, οι δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας θα έπρεπε να προκαλούν συναγερμό, με την υποσημείωση βέβαια πως ο όποιος συναγερμός δεν σημαίνει απαραιτήτως αέναη ανταλλαγή ανακοινώσεων αλλά και κάτι βαθύτερο, ευρύτερο και περισσότερο… προδραστικό.

κείμενο Γιώργος Σκαφιδάς

Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ κατηγόρησε, με δηλώσεις στις οποίες προέβη την 1η Αυγούστου, την Ελλάδα για «επεκτατισμό». Διεμήνυσε, δε, εν είδει προειδοποίησης, πως απέναντι στην ελληνική «επιθετικότητα» η Τουρκία έχει το δικαίωμα της «αυτοάμυνας». Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει αυτήν την κατηγορία περί ελληνικού «επεκτατισμού», ο Ακάρ κατήγγειλε το γεγονός πως η Ελλάδα έχει μεγαλώσει γεωγραφικά από το… 1832 και έπειτα.

Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας – που κατά τα λοιπά επικαλείται το διεθνές δίκαιο όποτε και όπως τον συμφέρει κάνοντας αναφορά στις Συνθήκες της Λωζάνης του 1923 και των Παρισίων του 1947 – παρουσιάστηκε ενοχλημένος επειδή η Ελλάδα επεκτάθηκε κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα, με αποτέλεσμα σήμερα να κατέχει «χιλιάδες» νησιά στο Αιγαίο. Εάν ωστόσο ο Τούρκος ΥΕΘΑ σέβεται τις συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων, όπως ισχυρίζεται, τότε γιατί ψέγει τις γεωγραφικές τους οριοθετήσεις;

Η δημοσίως εκφρασθείσα ενόχληση του καταγγέλλοντος Ακάρ αποτελεί τον ορισμό του αναθεωρητισμού. Ενός αναθεωρητισμού που, φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ επισήμως να παρουσιαστεί ως τέτοιος. Διότι στο πλαίσιο των ιδίων δηλώσεών του την 1η Αυγούστου, ο Χουλουσί Ακάρ αποκήρυξε παράλληλα και τον νεο-Οθωμανισμό. «Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο», είπε. Αφού, όμως, δεν υπάρχει νεο-Οθωμανισμός, όπως ισχυρίζεται ο Τούρκος ΥΕΘΑ, τότε γιατί ο ίδιος νοσταλγεί τα παλαιά σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που μετατοπίστηκαν;

Η τουρκική στάση θα έπρεπε – μέσα στις αντιφάσεις της – να προβληματίζει καθώς φανερώνει διαθέσεις.

Μέλη της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας επιμένουν να υποβαθμίζουν με άρθρα τους τις δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας ως «επικοινωνιακές» και αποκλειστικά προσανατολισμένες στο εσωτερικό ακροατήριο των εθνικιστών ψηφοφόρων ενόψει εκλογών.

Πώς ακριβώς προκύπτει όμως αυτή η στάση επανάπαυσης; Πού ακριβώς βασίζεται αυτή η προσέγγιση; Διότι οι κινήσεις της τουρκικής πλευράς δείχνουν προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση της επιχειρούμενης σταδιακής πραγμάτωσης όσων επικοινωνούνται.

Το δόγμα της καλούμενης Γαλάζιας Πατρίδας, οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά, οι επιστολές στον ΟΗΕ που συν τοις άλλοις προωθούν και το αφήγημα της αμφισβητούμενης – λόγω στρατιωτικοποίησης – κυριαρχίας πλήθους ελληνικών νησιών, το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το μονομερές άνοιγμα των Βαρωσίων κατά παράβαση των σχετικών ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, οι παράνομες τουρκικές γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ, η εργαλειοποίηση του προσφυγικού/μεταναστευτικού με τα γεγονότα του 2020 στον Έβρο… όλα τα παραπάνω έρχονται να φανερώσουν πολύ απτές τουρκικές διαθέσεις που δεν γίνεται να αγνοηθούν.

«Αν η Τουρκία ήθελε να παίξει ένα παιχνίδι τόσο επικίνδυνο όσο η Ελλάδα, θα είχατε δει τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη στους ουρανούς της Αττικής», δήλωνε προ ημερών ο διευθυντής επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας Φαχρετίν Αλτούν, μιλώντας στην Καθημερινή. Και όχι, αυτή η – δημοσιευθείσα στα ελληνικά – φράση δεν απευθυνόταν στους Τούρκους ψηφοφόρους ενόψει εκλογών…