Υποχρεωτικός Εμβολιασμός | Προνόμια στους Εμβολιασμένους | Ναι ή όχι;

Με το άνοιγμα της εστίασης η ελληνική κοινωνία πήρε μία μεγάλη ανάσα, ύστερα από πολλούς μήνες κλειστών επιχειρήσεων και περιορισμών της μετακίνησης.

Ανάσα και ψυχολογική και οικονομική για πάρα πολλούς συμπολίτες μας. Αυτό το άνοιγμα κατέστη δυνατό και χάρις την αύξηση των εμβολιασθέντων στη χώρα μας.

Μπορείτε να παρακολουθείτε τον αριθμό των εμβολιασθέντων ΕΔΩ

 Στην παρούσα φάση το εμβόλιο παραμένει το μόνο όπλο που έχουμε ενάντια στον ιό. Τα φάρμακα (πχ ρεμδεσιβίρη) είτε είναι υπερβολικά ακριβά, είτε αφορούν συγκεκριμένες κατηγορίες ασθενών (βαριά ασθενείς πχ).

Συνεπώς όσο αυξάνονται οι εμβολιασμένοι τόσο θα προχωρούμε προς την πλήρη απελευθέρωση. Ωστόσο υπάρχει και μία μερίδα πολιτών που δεν επιθυμεί να εμβολιαστεί. Σίγουρα τώρα και πιθανόν και ποτέ.

Το τελευταίο διάστημα καταγράφεται επισήμως μια επιβράδυνση στους εμβολιαστικούς ρυθμούς του πληθυσμού. Τυχαίο; Μάλλον όχι.

Ηδη ξεκίνησε μια ανοιχτή συζήτηση για το αν οι πολίτες που εμβολιάστηκαν θα πρέπει να έχουν κάποια σημαντικά προνόμια έναντι των υπόλοιπων. Αρκετοί επιστήμονες (βλ. Γώγος, Τζανάκης) τάσσονται υπέρ αυτής της διάκρισης.

Το μέλλον, λοιπόν μας επιφυλάσσει κοινωνικούς διαχωρισμούς που δεν θα στηρίζονται στο κλασικό δίπολο «πλούσιος-φτωχός», αλλά στο εμβολιασμένος ή μη εμβολιασμένος;

Μπορεί τα κυβερνητικά στελέχη να μην το λένε ακόμη ωστόσο αυτή η συζήτηση θα ενταθεί από τον Σεπτέμβριο και μετά. Γιατί από το Σεπτέμβριο;

Τότε θα έχει διευκρινιστεί κιόλας και η «ταυτότητα» των μη εμβολιασμένων. Παραμένουν τέτοιοι επειδή δεν βρίσκουν ραντεβού ή υπάρχει θέμα με την επάρκεια των εμβολίων ή είναι αρνητές από άποψη; Προφανώς οι πρώτοι δεν έχουν καμία σχέση με τους δεύτερους. Ούτε είναι το ίδιο άνθρωποι που για ιατρικούς λόγους δεν μπορούν να εμβολιαστούν.

Ας το δούμε όμως το θέμα ευρύτερα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τίθεται το θέμα της προσωπικής (και συνταγματικής) ελευθερίας, της αυτοδιαχείρισης του σώματος και του ατόμου εντός του (κοινωνικού) συνόλου.

Αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη είναι να διαθέτει τον εαυτό του όπως εκείνος επιθυμεί και να μην υποτάσσει σε υγειονομικές οδηγίες ακόμη κι αν αυτές είναι καλοπροαίρετες.

Από την άλλη, όμως, επειδή ακριβώς ζούμε σε έκτακτες στιγμές, το γενικό καλό υπερτερεί του ατομικού.

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα κληθούν να απαντήσουν νομικοί, συνταγματολόγοι, πολιτικοί και επιστήμονες. Είναι μια άκρως δύσκολη εξίσωση. Επίσης είναι δεδομένο πως θα δημιουργηθεί κοινωνική ρήξη και διχασμός εάν δεν γίνει προσεκτική διαχείριση της συζήτησης και του θέματος γενικά.

Πρόσφατα κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης επισήμαναν πως αυτή η συζήτηση έχει ξεκινήσει παγκοσμίως και σε κάποιες χώρες ήδη εφαρμόζονται τα προνόμια υπέρ των εμβολιασμένων. Ουσιαστικά προαναγγέλλουν το τι θα γίνει το φθινόπωρο στην Ελλάδα.

Η πρόσφατη ανακοίνωση των εργαζόμενων της Alpha Bank προς τη διοίκηση της τράπεζας να επιβάλλει υποχρεωτικό εμβολιασμό, να προχωρήσει σε υποχρεωτική άδεια και στέρηση μισθού στους αρνητές ανοίγει τον Ασκό του Αιόλου. Η διοίκηση της τράπεζας δεν  πήρε θέση  όμως, είναι δεδομένο πως τέτοιου είδους ενέργειες θα πληθαίνουν το αμέσως επόμενο διάστημα.

Είναι πιθανό προνόμια να δοθούν στους εμβολιασμένους, δίχως όμως να καταστεί  υποχρεωτικός ο εμβολιασμός σε όλους.

Υποχρεωτικός εμβολιασμός | Τι δηλώνουν επιστήμονες υγείας και νομικοί

Υποχρεωτικός όμως μπορεί να γίνει ο εμβολιασμός για κάποιες κατηγορίες επαγγελμάτων. Τι θα γίνει με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που εξακολουθούν να απορρίπτουν το εμβόλιο;

Γιατί να φοράει τη μάσκα του συνεχώς ένας εμβολιασμένος και γιατί να μην μπορεί να ταξιδεύει με το πιστοποιητικό του;

Σίγουρα δεν μπορεί  να υπάρξει ένας νόμος που να ορίζει οριζόντια και κάθετα τους εμβολιασμούς. Θα ήταν επικίνδυνο κάτι τέτοιο για τα δημοκρατικά κεκτημένα μας.

Ωστόσο, είναι λογικό από την πλευρά των εμβολιασμένων να ζητούν περισσότερες ελευθερίες έναντι των αρνητών.

Παράδειγμα απλό και καθημερινό: να μη φοράει τη μάσκα του συνεχώς

Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Σίγουρα κάθε απόφαση θα δημιουργήσει κοινωνική αναταραχή.

 Για το λόγο αυτό πιστεύουμε πως θα πρέπει πρώτα να γνωμοδοτήσουν οι αρμόδιοι κι ύστερα να παρθούν αποφάσεις.

Να είναι ξεκάθαρο το νομικό πλαίσιο, ύστερα να αρχίσει η κοινωνική και πολιτική συζήτηση.

Θα ήταν τουλάχιστον αυτοκτονικό πολιτικά να γίνει το ανάποδο, δηλαδή πρώτα η κυβέρνηση να νομοθετήσει κι ύστερα να ανοίξει η συζήτηση περί συνταγματικότητας.

Δυστυχώς κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές.