
Την εξωτερική πολιτική των χωρών δεν την καθορίζουν ούτε το ομόθρησκο, ούτε το ομόγλωσσο αλλά τα βαθύτερα στρατηγικά τους συμφέροντα. Ρωσία, Ουκρανία, Σερβία Ελλάδα, Βουλγαρία κλπ παρά τη σύμπτωση του θρησκευτικού δόγματος βρίσκονται συνήθως σε αντίπαλα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στρατόπεδα.
Η Β. Κορέα με τη Ν. Κορέα, όπως οι δύο Γερμανίες παλαιότερα, ομιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν τις ίδιες παραδόσεις αλλά βρίσκονται η μία απέναντι στην άλλη με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Τα χριστιανικά έθνη έχουν πολεμήσει άπειρες φορές μεταξύ τους όπως αντίστοιχα και τα μουσουλμανικά. Ενίοτε οι διαφοροποιήσεις μεταξύ των θρησκευτικών δογμάτων εμφανίζονται σαν αίτια αιματηρών αντιπαραθέσεων αλλά συνήθως αποτελούν προφάσεις για την απόκρυψη των υλικών συμφερόντων… Συχνά επινοούνται και επιβάλλονται νέα θρησκευτικά δόγματα όπως έκανε ο βασιλιάς Ερρίκος ο Η της Αγγλίας προκειμένου να εδραιώσει καλύτερα την πολιτική του κυριαρχία και να αποδυναμώσει την επιρροή του Βατικανού…
Η χρησιμότητα αυτής της μικρής εισαγωγής αφορά τη δημιουργία ενός πλαισίου καλύτερης κατανόησης της ουσίας και της αντοχής των διάφορων κρίκων ανάσχεσης της τουρκικής ισχύος από την Ελλάδα σε σχέση με τα διάφορα συμμαχικά πλέγματα που έχει δημιουργήσει…
Τούτο είναι χρήσιμο καθώς τους τελευταίους μήνες υφέρπει ένα κλίμα ανησυχίας σε σχέση με τις προσπάθειες επαναπροσέγγισης της Τουρκίας με χώρες όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα ΗΑΕ, αλλά και τη στάση ισχυρών χωρών όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία η Γερμανία κλπ.


Ιδού ένα παράδειγμα:
“Η επίσκεψη του υπουργού Άμυνας του Ισραήλ, Benny Gantz, στην Τουρκία και οι συναντήσεις του με τον ομόλογο του, υπουργό Άμυνας Hulusi Akar, και η μέχρι πρότινος απρογραμμάτιστη συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν, είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη…” ανέφερε πριν λίγες μέρες η σχετική ανάλυση του INSS.org που δημοσίευσε το Capital.gr.
Όσες επισκέψεις και προσπάθειες επαναπροσέγγισης και αν γίνουν, το Ισραήλ και η Τουρκία του Ερντογάν έχουν συμφέροντα που συγκρούονται στην περιοχή και αργά ή γρήγορα αυτά θα αναδύονται.
Η Τουρκία επιθυμεί να εξελιχθεί σε περιφερειακή δύναμη, τούτο μπορεί να συμβεί μόνο με ανάδειξη σε ηγετική δύναμη και προστάτιδα δύναμη των μουσουλμανικών πληθυσμών οι οποίες βρίσκονται σε μόνιμες τριβές με το Ισραήλ.
Όσο και να πιέζουν οι δυτικές δυνάμεις το Ισραήλ και την Τουρκία να τα βρουν μεταξύ τους, οι αντιθέσεις αυτές θα αναβιώνουν. Βέβαια αν στην Τουρκία κερδίσουν τις εκλογές οι φιλοδυτικοί κεμαλιστές, η στάση της Τουρκίας θα αλλάξει και ως προς τους μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής και ως προς το Ισραήλ. Όμως, όσο ο μισός πληθυσμός της γείτονος παραμένει προσηλωμένος στις ισλαμιστικές αξίες και τον “ασιατισμό”, όποιος και να βρίσκεται στην εξουσία θα αναγκάζεται να λαμβάνει υπόψη αυτές τις ιδιαιτερότητες.
Η Αίγυπτος, αν και μουσουλμανική χώρα, βρίσκεται επίσης σε ανταγωνισμό με την Τουρκία σε σχέση με ποια από τις δύο θα επωφεληθεί ενός ρόλου περιφερειακής ισχύος εκπροσωπώντας ευρύτερους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της περιοχής. Η παρουσία της Τουρκίας στη Λιβύη είναι μια λόγχη στα πλευρά της Αιγύπτου.
Η Γαλλία είναι μια ισχυρή ευρωπαϊκή και μεσογειακή δύναμη η οποία δεν επιθυμεί την ανάδειξη της Τουρκίας σε ανταγωνιστική περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή και γι’ αυτό θα κάνει ό,τι μπορεί για να ανατρέψει αυτά τα σχέδια. Στα πλαίσια αυτά ένα ισχυρό τέτοιο “χαρτί” είναι η εξασφάλιση της ισχύος της Ελλάδας…
Οι ΗΠΑ δεσμεύονται για την προστασία της Ελλάδας αλλά έχουν παγκόσμια συμφέροντα και εκτός από την Ελλάδα, η Τουρκία αποτελεί ένα από τα ισχυρά τους γεωπολιτικά “χαρτιά”. Όταν η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση χρησιμοποιούν την Ελλάδα και τα συμφέροντά της σαν μέσο πίεσης αλλά όταν η Τουρκία προσεγγίζει τη Δύση προσπαθούν να επιδεικνύουν ουδετερότητα.
Το συμφέρον των ΗΠΑ επιτάσσει τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και ενίοτε δεν πολυνοιάζονται πού ακριβώς θα είναι τα σύνορα μεταξύ δυο συμμαχικών χωρών. Από την άλλη πλευρά, όμως, αν αφήσουν απροστάτευτο έναν πιστό σε όλους τους μεγάλους πολέμους σύμμαχο σαν την Ελλάδα, για χάρη του κυνικού ρεαλισμού, θα δυσκολευτούν να διατηρήσουν ή να κερδίσουν την εμπιστοσύνη άλλων συμμάχων…
Η Γερμανία και οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης βλέπουν την Τουρκία σαν ενεργειακό κόμβο και μια οικονομία ικανή να παίξει τον συμπληρωματικό ρόλο της Κίνας.
Δηλαδή, οι ίδιες να πουλάνε υπηρεσίες και να σχεδιάζουν προϊόντα και η Τουρκία να τα παράγει. Αυτός είναι ο λόγος που θα προσπαθούν πάντα να διατηρήσουν την Τουρκία σε τροχιά γύρω από τη Δύση.
Από την άλλη βέβαια τα τελευταία χρόνια κατάλαβαν πως δεν επιθυμούν μια Τουρκία ισχυρή περιφερειακή δύναμη που επιβουλεύεται την ισχύ και τον πλούτο τους. Επιπλέον, εκτός της Γαλλίας και του Η.Β. η γεωπολιτική “ανάγνωση” του κόσμου στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης είναι σε νηπιακό στάδιο.
Υπό το πρίσμα αυτό οι σημαντικότεροι κρίκοι των συμμαχιών της Ελλάδας είναι οι χώρες των οποίων τα συμφέροντά τους, έναντι της Τουρκίας ταυτίζονται με τα δικά της. Τέτοιες περιπτώσεις είναι η Γαλλία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος ενώ χρήσιμο θα ήταν να προστεθεί και η Ιταλία. Μετά ακολουθούν οι ΗΠΑ των οποίων η ισχύς και η επιρροή υπερτερεί έναντι όλων των άλλων και μετά η Ε.Ε. και οι χώρες της…
Αυτό που θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι πως η συνέπεια και το ρίσκο που είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν οι σύμμαχοι εξαρτάται απάντα από τη δική μας συνέπεια και ικανότητα προβολής ισχύος.