Last updated on 15 Απριλίου, 2024 at 10:23 πμ
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, οι βουλευτές και οι γερουσιαστές και από τα δύο κόμματα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ είναι πρόθυμοι να δώσουν στο Ισραήλ ό,τι ζητήσει, από πυραύλους μέχρι δολάρια.
Και καλώς το πράττουν, γιατί το Ισραήλ μόλις έχει πέσει θύμα ανείπωτης βαρβαρότητας και χρειάζεται τώρα σθεναρή υποστήριξη.
Στην αμέσως επόμενη ανάσα τους, ωστόσο, μερικοί από τους ίδιους Αμερικανούς εκπροσώπους του λαού, κυρίως Ρεπουμπλικανοί εξτρεμιστές στη Βουλή των Αντιπροσώπων οι οποίοι νιώθουν πολιτικά συνδεδεμένοι με τον τέως πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, θέλουν να αρνηθούν στην Ουκρανία εκείνο που χρειάζεται αυτή η πολιορκημένη χώρα για να επιβιώσει ως έθνος. Οι συγκεκριμένοι δημαγωγοί του ρεύματος MAGA (Make America Great Again) δεν θέλουν να δεχτούν ότι και η Ουκρανία είναι θύμα αφάνταστης – και μάλιστα γενοκτονικής – επιθετικότητας. Επισημάνετε την ασυνέπειά τους και θα διαμαρτυρηθούν με αγανάκτηση ότι οι δύο συγκρούσεις δεν πρέπει να συνδέονται, γιατί είναι, όπως το θέτει ένα ακροδεξιό think tank, “ξεχωριστές και διακριτές”.
Όχι πια και τόσο ξεχωριστές
Μπορεί να είναι διακριτές, ωστόσο ίσως πια να μην είναι και τόσο ξεχωριστές. Υπάρχει ένας πρακτικός τρόπος με τον οποίο η υποστήριξη προς την Ουκρανία και το Ισραήλ μπορεί να ενοποιηθεί. Η κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν σκέφτεται να ενώσει και τις δύο σε ένα πακέτο στο Κογκρέσο, πιστεύοντας ότι είναι ο μόνος τρόπος για να κρατήσει ανοικτή τη ροή χρημάτων, πυρομαχικών και όπλων προς την Ουκρανία, συνδέοντας αυτή τη βοήθεια με τη στήριξη του Ισραήλ. Εάν οι Ρεπουμπλικανοί της Βουλής ήταν λιγότερο χαοτικοί στο εσωτερικό τους και λιγότερο Τραμπ – αν έμοιαζαν δηλαδή περισσότερο στους Ρεπουμπλικανούς της Γερουσίας – αυτό το βήμα δε θα ήταν καν απαραίτητο.
Αφήστε ωστόσο στην άκρη για λίγο τα νομοθετικά τεχνάσματα και θέσατε το μεγαλύτερο ερώτημα: Συνδέονται πράγματι οι καταστάσεις στην Ουκρανία και στο Ισραήλ με άλλους τρόπους;
Ο Μπάιντεν καθώς και οι περισσότεροι Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί στο Κογκρέσο έχουν υπάρξει μέχρι στιγμής ένθερμοι υποστηρικτές και των δύο χωρών. Συγκεκριμένα, έχουν σταθεί δίπλα στην Ουκρανία από τότε που ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν ξεκίνησε τον επιθετικό του πόλεμο εναντίον αυτού του έθνους και με το Ισραήλ μετά από εκείνο που ο Μπάιντεν αποκάλεσε το “καθαρό, ανόθευτο κακό” το οποίο διέπραξε η Χαμάς εκεί τις προηγούμενες ημέρες.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι επιτιθέμενοι – η δύναμη εισβολής του Πούτιν και η Χαμάς, αντίστοιχα – χρησιμοποιούν τρομοκρατικές μεθόδους, όπως έχει επισημάνει ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολόντιμιρ Ζελένσκι, ο οποίος τυγχάνει να είναι εβραίος και εξέφρασε αμέσως την αλληλεγγύη του στο Ισραήλ. Οι στρατιώτες του Πούτιν και η Χαμάς βασανίζουν, βιάζουν, σκοτώνουν, ακρωτηριάζουν και απάγουν. Και οι δύο με τον δικό τους τρόπο έχουν γενοκτονικούς στόχους και θέλουν να εξαλείψουν ένα έθνος ο καθένας τους – ο Πούτιν τους Ουκρανούς, η Χαμάς τους Ισραηλινούς.
Εκείνοι οι οποίοι επευφημούν τα εγκλήματά τους, εξάλλου, είναι σε μεγάλο βαθμό το ίδιο καστ άλλων κακοποιών. Οι Ιρανοί προμηθεύουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη στη Ρωσία για χρήση εναντίον Ουκρανών αμάχων και επίσης χρήματα και όπλα στη Χαμάς και άλλους τρομοκράτες για τον αγώνα τους εναντίον “των Σιωνιστών”. Οι Κινέζοι στέκονται κυνικά απαθείς μπροστά και στις δύο συγκρούσεις, υπολογίζοντας ότι τα συμφέροντά τους βρίσκονται στη Μόσχα και την Τεχεράνη, την υποστήριξη των οποίων το Πεκίνο μπορεί να χρειαστεί εάν και όταν θελήσει να γίνει ο επιτιθέμενος, στα στενά της Ταϊβάν ή στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Σύγκρουση ελευθερίας και τυραννίας
Όσον αφορά τα δύο έθνη-θύματα, πολλά τα διαφοροποιούν – μεταξύ άλλων, η ιστορία του σλαβικού αντισημιτισμού. Μοιράζονται ωστόσο και μακροχρόνιες και πικρές αναμνήσεις από τραύματα, από το Ολοκαύτωμα και το Χολοντομόρ. Σήμερα, η πολυετής αυτοάμυνα έχει σφυρηλατήσει και τους δύο λαούς σε έθνη-πολεμιστές, αποφασισμένους να επιβιώσουν σε γειτονιές οι οποίες βρίθουν θανάσιμων εχθρών.
Πολλά σχετικά με την κατάστασή τους είναι διαφορετικά. Οι Ουκρανοί αντιμετωπίζουν ένα πολύ μεγαλύτερο κράτος, μια πρώην υπερδύναμη η οποία τυγχάνει να έχει το μεγαλύτερο οπλοστάσιο πυρηνικών όπλων στον κόσμο και συνεχίζει να απειλεί να τα χρησιμοποιήσει. Οι Ισραηλινοί, αντίθετα, πολεμούν μια υποκρατική παραστρατιωτική οργάνωση η οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να εξαλείψει την κρατική υπόσταση του Ισραήλ, όπως η Αίγυπτος και η Συρία φαίνονταν έτοιμες να κάνουν κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ πριν από 50 χρόνια.
Η Ουκρανία, επιπλέον, είναι μια ανεξάρτητη χώρα και μέλος των Ηνωμένων Εθνών που υπερασπίζεται τον εαυτό της ενάντια σε ένα άλλο κράτος που έχει, κατά διαστροφική έννοια, μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και ωστόσο δεν αναγνωρίσει την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Ως εκ τούτου, η ήττα της Ουκρανίας θα ισοδυναμούσε με ολόπλευρο κουρέλιασμα του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Το Ισραήλ, εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζει μια οργάνωση, τη Χαμάς, που είναι μόνο μία από τις πολλές που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν έναν λαό, τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι δεν διαθέτουν ακόμη το δικό τους κράτος.
Ωστόσο, είναι οι ομοιότητες – ηθικές, γεωπολιτικές, εννοιολογικές – που έχουν μεγαλύτερη σημασία. Τόσο η Ουκρανία όσο και το Ισραήλ είναι ελαττωματικές δημοκρατίες, αλλά παρ’ όλα αυτά δημοκρατίες. Είναι ανοικτές κοινωνίες οι οποίες υπερασπίζονται τον εαυτό τους ενάντια σε αταβιστικές απολυταρχίες και θεοκρατίες. Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή στον αγώνα που μπορεί να καθορίσει την εποχή μας: τη σύγκρουση μεταξύ ελευθερίας και τυραννίας, νόμου και βίας, τάξης και χάους, φωτός και σκότους.
Όλοι αυτοί οι παραλληλισμοί καθιστούν ασυγχώρητο το γεγονός ότι ορισμένοι Αμερικανοί συντηρητικοί, που θα έπρεπε να γνωρίζουν κάτι παραπάνω, επιλέγουν να πιθηκίσουν το ισχυρό είδωλό τους, τον Ντόναλντ Τραμπ, αναμασώντας στοιχεία του πολέμου παραπληροφόρησης του Πούτιν και παρερμηνεύοντας τον ουκρανικό πόλεμο για εθνική επιβίωση ως κάτι που αποτελεί μια μακρινή εδαφική και οριακά αδιάφορη διαμάχη. Με αυτόν τον τρόπο, κρούουν επίσης τον κώδωνα του κινδύνου στην Ταϊβάν, η οποία “βλέπει τη μοίρα της να είναι συνδεδεμένη με εκείνη του Κιέβου”.
Εάν δεν τους αρέσει η Ουκρανία και το Ισραήλ να ομαδοποιούνται σε ένα νομοσχέδιο, έχω μια καλύτερη πρόταση. Τώρα που η κοινοβουλευτική ομάδα των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή φαίνεται κοντά στο να επιλέξει τον λιγότερο ακραίο υποψήφιο ως νέο πρόεδρο του σώματος (μετά την αποπομπή του Κέβιν ΜακΚάρθι), αφήστε τους να συνέλθουν και να καταστήσουν περιττή μια τέτοια νομοθετική σύνδεση.
Ας αποδεχτούν όλοι οι Αμερικανοί βουλευτές και γερουσιαστές ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν συμφέροντα και ευθύνες και στα δύο πεδία μάχης – και πρέπει να βρουν έναν τρόπο να υποστηρίξουν τόσο το Ισραήλ όσο και την Ουκρανία μέχρι ο καθένας από τους δυο τους να επικρατήσει.