Οι υπερπλούσιοι έχουν ακραία πάθη και ασχολίες | Ποιος όμως τελικά πληρώνει όταν χρειάζεται να σωθούν;

Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι άνθρωποι έχουν αποδειχθεί ανίκανοι να αντισταθούν στη γοητεία των άκρων της Γης -στα ψηλότερα βουνά, τους βαθύτερους ωκεανούς, ακόμη και έναντι των εξωτερικών ορίων της ατμόσφαιράς της.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Και καθώς η τεχνολογία έχει εξελιχθεί, μια εκτεταμένη βιομηχανία extreme τουρισμού έχει εμφανιστεί για να δώσει στους ανθρώπους -κυρίως στους πλούσιους- την ευκαιρία να κοιτάξουν κατάματα τον θάνατο με ένα αξιοσημείωτο δίχτυ ασφαλείας. Για τη σωστή τιμή, μπορεί κάποιος να ανέβει ή να κατέβει στις γωνίες του πλανήτη, καταλαμβάνοντας για λίγο χώρους που μόνο λίγοι στην ιστορία ήταν ή θα είναι ποτέ.

Φυσικά, ακόμη και το καλύτερο, πιο ακριβό δίχτυ ασφαλείας μπορεί να χαλάσει.

Η καταστροφική έκρηξη της περασμένης εβδομάδας του υποβρύχιου Titan της OceanGate σκότωσε και τους πέντε επιβάτες του, πολλοί από τους οποίους πλήρωσαν ένα τέταρτο του εκατομμυρίου δολαρίων προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν δύο μίλια κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Σε όλο τον κόσμο, στο Έβερεστ, όπου τα ταξίδια με ξεναγό κοστίζουν τουλάχιστον δεκάδες χιλιάδες δολάρια, 17 άνθρωποι έχουν χάσει φέτος τη ζωή τους ή αγνοούνται σε μια από τις πλέον θανατηφόρες περιόδους του βουνού στην καταγεγραμμένη ιστορία. Την περασμένη άνοιξη, πέντε άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του 56χρονου Τσέχου δισεκατομμυριούχου Petr Kellner, έχασαν τη ζωή τους σε δυστύχημα ενώ έκαναν σκι με τη χρήση ελικοπτέρου στην Αλάσκα.

Τα υποβρύχια ταξίδια, η ορειβασία σε μεγάλο υψόμετρο και τα ελικόπτερα έχουν ελάχιστα κοινά στοιχεία εκτός από δύο: Τα απολαμβάνουν κυρίως οι πλούσιοι και έχουν πολύ στενά περιθώρια λάθους. Και όταν οι άνθρωποι χρειάζονται σωτηρία σε μερικά από τα πιο αδυσώπητα μέρη του κόσμου, αυτά τα έξοδα διάσωσης μπορεί να είναι απίθανα πολλά.

Petr Kellner

Το ρίσκο είναι η ουσία

Μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι η προοπτική μιας περιπέτειας με περισσότερες από τις κανονικές πιθανότητες να σκοτωθεί δεν ήταν και τόσο δημοφιλής ως επιλογή. Αλλά για πολλούς υπερπλούσιους ταξιδιώτες, ο κίνδυνος είναι ακριβώς το ζητούμενο. «Μέρος της απήχησης του Έβερεστ -και νομίζω ότι ισχύει το ίδιο για τον Τιτανικό, για το ταξίδι στο διάστημα ή για οτιδήποτε άλλο- είναι ο κίνδυνος», υποστηρίζει ο Lukas Furtenbach, ιδρυτής της ορειβατικής εταιρείας Furtenbach Adventures.

«Και νομίζω ότι όσο άνθρωποι πεθαίνουν σε αυτά τα μέρη, είναι μία από τις βασικές αιτίες που κάποιοι θέλουν να πάνε εκεί», λέει ο Furtenbach, η εταιρεία του οποίου προσφέρει μια premium επιλογή ύψους 220.000 δολαρίων προκειμένου κάποιος να ανέβει στο Έβερεστ με απεριόριστο οξυγόνο και έχοντας το δικό του -κατά αποκλειστικότητα- οδηγό.

Μετά από μια ιδιαίτερα θανατηφόρα σεζόν, λέει ο Furtenbach, η ζήτηση για την επόμενη τείνει να εκτιναχθεί.

Οι άδειες για το Έβερεστ αυξήθηκαν σημαντικά τα χρόνια μετά το 1996, μια σεζόν που έβαλε τέλος στη ζωή 12 ορειβατών και έγινε αντικείμενο της προσοχής των διεθνών μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένου του best-seller βιβλίου «Into Thin Air» του Jon Krakauer.

«Κάθε θανατηφόρα σεζόν -θα έλεγα κατά μέσο όρο κάθε τρία έως πέντε χρόνια- μπορούμε να δούμε μια μεγάλη αύξηση των αδειών που εκδίδονται», λέει ο Furtenbach. «Αν η αναρρίχηση στο Έβερεστ ήταν 100% ασφαλής, νομίζω ότι αυτό θα ήταν το τέλος της περιπέτειας».

Ομοίως, η τραγωδία αυτής της εβδομάδας στον Βόρειο Ατλαντικό φαίνεται απίθανο να περιορίσει τη ζήτηση για επισκέψεις βαθέων υδάτων στον Τιτανικό. Αντίθετα, η παγκόσμια προβολή του μπορεί να τροφοδοτήσει το ενδιαφέρον.

Ο Philippe Brown, ιδρυτής της εταιρείας πολυτελών ταξιδιών Brown and Hudson, λέει ότι η εταιρεία του έχει ακόμη μια μακρά λίστα αναμονής για τις περιηγήσεις της στον Τιτανικό, τις οποίες πραγματοποιεί σε συνεργασία με την OceanGate του Titan.

«Δεν αισθανόμαστε κανένα ιδιαίτερο άγχος, κανείς δεν έχει ακυρώσει τίποτα μέχρι στιγμής και οι έρευνες για τις υπηρεσίες μας έχουν αυξηθεί», ισχυρίζεται ο Brown. «Έχουμε δει μια σημαντική αύξηση στα αιτήματα» για συμμετοχές, οι οποίες κοστίζουν μεταξύ 12.000 και 120.000 $ ετησίως.

Η αναζήτηση για το Titan προσέλκυσε την προσοχή των διεθνών μέσων ενημέρωσης και με αυτό, οι πιθανοί εξερευνητές έλαβαν μια υπενθύμιση της δυνατότητας να δουν τον Τιτανικό κοντά. Ο Brown λέει ότι οι ταξιδιώτες μπορεί να ενδιαφερθούν περισσότερο τώρα επειδή αναμένουν ότι το περιστατικό θα προκαλέσει μεγαλύτερος δημόσιο έλεγχο και βελτιωμένη τεχνολογία. «Δυστυχώς, μερικές φορές οι τραγωδίες είναι οι καταλύτες για την πρόοδο».

Ποιος πληρώνει το λογαριασμό για μια καταστροφή;

Οι συζητήσεις περί δεοντολογίας μεταξύ τυχοδιωκτών και ακαδημαϊκών μαίνεται εδώ και δεκαετίες σχετικά με το πώς, και ακόμη και αν, θα πρέπει να εκτελούνται αποστολές διάσωσης για τους παράξενους ταξιδιώτες. Όταν το Titan χάθηκε την Κυριακή, οδήγησε σε μια μαζική επιχείρηση έρευνας υπό την ηγεσία της Ακτοφυλακής των ΗΠΑ και με τη συημμετοχή των γαλλικών και καναδικών αρχών. Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν έχουν σχολιάσει δημόσια το κόστος της πενθήμερης αποστολής, αν και οι ειδικοί εκτιμούν ότι ο αριθμός είναι σε εκατομμύρια.

«Όταν τα πράγματα πάνε στραβά για τον ταξιδιώτη σε μέρη του λεγόμενου extreme τουρισμού, τότε το οικονομικό κόστος της διάσωσης και της θεραπείας πέφτει συχνά στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης ή στις φιλανθρωπικές οργανώσεις που έχουν αναλάβει να βοηθήσουν τους ανθρώπους», αναφέρει ο Philip Stone, διευθυντής του Ινστιτούτου για την έρευνα του λεγόμενου «σκοτεινού» τουρισμού στο Πανεπιστήμιο του Central Lancashire.

Στην περίπτωση σημαντικών αποστολών διάσωσης, όπως το περιστατικό με το Titan, «που ανέρχονται σε εκατομμύρια δολάρια», οι φορολογούμενοι είναι τελικά εκείνοι που πληρώνουν τον λογαριασμό, λέει.

«Οι κυβερνήσεις έχουν καθήκον να προστατεύουν ζωές και παρά την ανοησία ορισμένων ατόμων που καταδύονται για να δουν τον Τιτανικό με ένα μη ελεγμένο σκάφος, αυτές οι ζωές αξίζουν να σωθούν», προσθέτει ο Stone.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε η Ακτοφυλακή ούτε η Υπηρεσία Εθνικών Πάρκων χρεώνουν τους ανθρώπους για τη διάσωσή τους. Αλλά ορισμένες πολιτείες, όπως το Νιου Χάμσαϊρ και το Όρεγκον, αναγκάζουν τους πεζοπόρους που διασώζονται στα κρατικά πάρκα να πληρώνουν το λογαριασμό για τη διάσωσή τους, εν μέρει για να αποτρέψουν τους άπειρους τουρίστες από το να βγουν πολύ μακριά από την πεπατημένη διαδρομή.

Μέρος του λόγου γι’ αυτό, είπε ένα συνταξιούχο μέλος του Λιμενικού Σώματος στο Insider αυτή την εβδομάδα, είναι ότι σε μια κατάσταση ζωής ή θανάτου, η ανησυχία για το πιθανό κόστος της διάσωσης δεν πρέπει να επιβαρύνει την απόφαση κανενός να καλέσει βοήθεια.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Θα έπρεπε να εμποδίζονται οι άνθρωποι από το να αναλάβουν τόσο απίστευτο ρίσκο εάν αυξάνει την πιθανότητα μιας δαπανηρής διάσωσης; Ο Victor Vescovo, επενδυτής ιδιωτικών κεφαλαίων και συνταξιούχος αξιωματικός του ναυτικού, δεν το πιστεύει.

«Ακριβώς επειδή είναι ακριβό και δεν είναι προσβάσιμο από τους περισσότερους ανθρώπους, δεν σημαίνει ότι είναι με οποιονδήποτε τρόπο αρνητικό», λέει ο Vescovo, ένας εξέχων υποθαλάσσιος εξερευνητής που έχει βοηθήσει στο σχεδιασμό και την κατασκευή υποβρυχίων. «Και νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να κρίνουμε τους ανθρώπους για το πώς ξοδεύουν χρήματα για τα οποία μπορεί να έχουν εργαστεί όλη τους τη ζωή για να συγκεντρώσουν προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν όπως τους αρέσει».

Δεν είναι όλες οι εξερευνήσεις βαθέων υδάτων επικίνδυνες, ούτε υπάρχει κάτι εγγενές λάθος με τους πλούσιους ανθρώπους να ξεφτιλίζονται σε περιπέτειες υψηλού κινδύνου, λέει. «Κανείς δεν μιλάει για ανθρώπους που ξοδεύουν χιλιάδες δολάρια για να πάνε σε προορισμούς λούνα παρκ ή άλλες τουριστικές τοποθεσίες», λέει ο Vescovo. «Αυτό είναι απλά πιο ακραίο».