Ο Πούτιν άλλαξε τον κόσμο όσον αφορά τα πυρηνικά όπλα

Ο Πούτιν άλλαξε τον κόσμο όσον αφορά τα πυρηνικά όπλα
The President of the Russian Federation Vladimir Putin in Karyes, in the Mount Athos on 28 May, 2016. (Photo by Wassilios Aswestopoulos/NurPhoto via Getty Images) | Ο Βλαντιμίρ Πούτιν στις Καρυές του Αγίου Όρους, το 2016. (Photo by Wassilios Aswestopoulos/NurPhoto via Getty Images).

Υπάρχουν πολλοί τρόποι μέσω των οποίων ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν έχει κάνει τον κόσμο πιο επικίνδυνο, βάναυσο και τρομακτικό. Ο ένας είναι αυξάνοντας τις πιθανότητες ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα. Δύο σενάρια ξεχωρίζουν. Το πρώτο έχει βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, το δεύτερο μακροπρόθεσμο.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Του Andreas Kluth

Μπλόφα;

Βραχυπρόθεσμα, όλοι ελπίζουμε ότι η τελευταία του πυρηνική απειλή είναι απλώς μια μπλόφα. Κατά τη διάρκεια του παραληρήματος με το οποίο ανήγγειλε την επίθεσή του κατά της Ουκρανίας, ο Πούτιν έστειλε αυτό το όχι και τόσο “λεπτό” μήνυμα προς τη Δύση: Προσπαθήστε να με σταματήσετε και “θα αντιμετωπίσετε συνέπειες μεγαλύτερες από όσες έχετε αντιμετωπίσει σε ολόκληρη την ιστορία σας. […] Ελπίζω να με ακούτε”. Μερικές ημέρες αργότερα, διέταξε τις πυρηνικές δυνάμεις της χώρας του να υιοθετήσουν “ειδική ετοιμότητα μάχης”.

Σε αυτό το σημείο έχει φτάσει ο κόσμος. Ο ηγέτης μιας ευρωπαϊκής χώρας εν έτει 2022 όχι μόνο εισβάλλει σε έναν μικρότερο γείτονά του ο οποίος δεν έκανε τίποτε για να τον προκαλέσει, αλλά απειλεί και με πυρηνικό πόλεμο σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε όπως του αρέσει.

Ακόμα κι αν πρόκειται για μπλόφα, είναι πιο τρομακτική από οτιδήποτε έχει συμβεί στον κόσμο μετά την Κρίση των Πυραύλων στην Κούβα (1962), για δύο λόγους.

Πρώτον, υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με το εάν ο άνθρωπος αυτός έχει σώας τας φρένας. Δεύτερον, η πυρηνική πολιτική της Ρωσίας υπό τον Πούτιν έχει στην πραγματικότητα ενσωματώσει την επιλογή ακριβώς αυτού του είδους της “τακτικής” πυρηνικής επίθεσης στην οποία αναφέρθηκε. Ορίζεται ως περιορισμένη (αν αυτή είναι η κατάλληλη λέξη) ατομική επίθεση για τον τερματισμό μιας συμβατικής σύγκρουσης με τους όρους της Μόσχας. Οι Αμερικανοί έχουν ονομάσει αυτή την προσέγγιση “κλιμάκωση με στόχο την αποκλιμάκωση”.

Ακόμη και αν αφήσουμε στην άκρη το στοιχείο του ηθικού μηδενισμού, το ελάττωμα στις υποθέσεις αυτής της λογικής είναι κραυγαλέο. Κανείς δεν ξέρει πώς να “περιορίσει” μια πυρηνική ανάφλεξη. Άλλες πυρηνικές δυνάμεις πρέπει να αντιδράσουν μέσα σε λίγα λεπτά – με αντίποινα ή όχι, για λογαριασμό τους ή για λογαριασμό συμμάχων τους ή προλαμβάνοντας επακόλουθα ρωσικά χτυπήματα με δική τους επίθεση σε εχθρικά οπλοστάσια.

Το τέλος της μη διάδοσης πυρηνικών…

Ακόμη όμως κι αν ξεπεραστεί το φάσμα των “τακτικών” πυρηνικών πληγμάτων, υπάρχει η μακροπρόθεσμη ζημιά την οποία έχει ήδη προκαλέσει ο Πούτιν. Αυτό συμβαίνει επειδή έχει καταστρέψει πιθανώς κάθε πιθανότητα η διεθνής κοινότητα να κρατήσει τις ατομικές κεφαλές μακριά από τα χέρια περισσότερων – και πιο επικίνδυνων – ανθρώπων.

Για να κατανοήσετε αυτό το τμήμα της κληρονομιάς του Πούτιν, δείτε μια επιστολή που συντάχθηκε το 1994, πριν ακόμη ο Πούτιν ανέλθει στην εξουσία. Στάλθηκε στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και υπογράφεται από τους Μόνιμους Αντιπροσώπους στον ΟΗΕ του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ, της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Για την τελευταία υπογράφει ο Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος είναι σήμερα υπουργός Εξωτερικών του Πούτιν.

Εκείνη την εποχή, η Ουκρανία, μια πρώην σοβιετική δημοκρατία, είχε το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο – περίπου 1.900 πυρηνικές κεφαλές – μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Ο κόσμος φοβόταν ότι οι βόμβες της, αλλά και εκείνες στα άλλα θραύσματα της ΕΣΣΔ θα ήταν αδύνατο να ελεγχθούν ώστε να μην πέσουν έτσι στα χέρια τρομοκρατών. Ωστόσο, στον μεγαλύτερο θρίαμβο στην ιστορία του αφοπλισμού, η Ουκρανία, η Λευκορωσία και το Καζακστάν συμφώνησαν να εγκαταλείψουν τις κεφαλές τους και να προσχωρήσουν στη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT).

Σε αντάλλαγμα, έλαβαν διαβεβαιώσεις οι οποίες περιγράφονται σε εκείνη την επιστολή. Ο Λαβρόφ και οι άλλοι υπογράφοντες υποσχέθηκαν “να σεβαστούν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία, τα υπάρχοντα σύνορα της Ουκρανίας. […] να απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, […] να απόσχουν από οικονομικό καταναγκασμό” και άλλα πολλά και όμορφα.

Αποδείχθηκαν κούφια λόγια.

Ο Πούτιν – τον οποίο πάντα παπαγαλίζει ο Λαβρόφ –  έχει σπάσει κάθε εγγύηση την οποία έδωσε η χώρα του στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης, όπως ονομαζόταν εκείνη η συμφωνία του 1994. Καθώς το ρωσικό πυροβολικό τούς ραίνει με πυρά σήμερα, οι Ουκρανοί έχουν δίκιο να μετανιώνουν που εγκατέλειψαν τα πυρηνικά τους. Αν τας είχαν κρατήσει, ο Πούτιν μπορεί να σκεφτόταν δύο και τρεις φορές πριν εισβάλει το 2014 και ακόμη περισσότερο πριν επιτεθεί σε ολόκληρη τη χώρα σήμερα.

Κάθε επίδοξος ή υφιστάμενος ηγέτης σε όλο τον κόσμο το έχει λάβει υπ’ όψη του – από δικτάτορες μέχρι μουλάδες, από επίδοξες υπερδυνάμεις μέχρι απάτριδες τρομοκράτες. Ο Πούτιν τούς έχει διδάξει ότι ο αφοπλισμός είναι λάθος, ό,τι κι αν σας υποσχεθεί κανείς, γιατί αργά ή γρήγορα θα συναντήσετε μπροστά σας κάποιον σαν εκείνον.

…και κάθε ελπίδας περιορισμού εξοπλισμών

Ακόμη και πριν από την τελευταία επίθεση του Πούτιν, η NPT είχε ήδη προβλήματα. Σε ισχύ από το 1970, αναγνώρισε τις πέντε χώρες που είχαν ήδη πυρηνικά όπλα, αλλά περίμενε ότι όλες οι υπόλοιπες θα παραιτούνταν από τα δικά τους οπλοστάσια, με αντάλλαγμα την ελεγχόμενη πρόσβαση στην τεχνολογία σχάσης για ειρηνικούς σκοπούς. Αλλά τέσσερα κράτη έχουν κατασκευάσει από τότε πολεμικές κεφαλές. περισσότεροι το προσπαθούν ή το εξετάζουν.

Η δέκατη Διάσκεψη Αναθεώρησης της Συνθήκης (RevCon) έχει ήδη αναβληθεί τέσσερις φορές και είναι πλέον προγραμματισμένη για τον Αύγουστο. Χάρη στον Πούτιν, κανείς πια δεν περιμένει τίποτε. Το ίδιο ισχύει για όλες τις άλλες συνομιλίες για τον έλεγχο των εξοπλισμών. Η μόνη τέτοια συνθήκη που έχει απομείνει σε ισχύ (που ονομάζεται New START) θα λήξει το 2026. Και καλύπτει μόνο στρατηγικά (που σημαίνει βασικά διηπειρωτικά) όπλα και όχι το τακτικό είδος στο οποίο ποντάρει ο Πούτιν. Εν τω μεταξύ, η Κίνα εξοπλίζεται όσο πιο γρήγορα μπορεί.

Μόλις πριν από λίγο καιρό, υπήρξε άλλη μια αντήχηση της απάτης του Λαβρόφ του 1994. Τον Ιανουάριο, τα πέντε κράτη που αναγνωρίστηκαν στη NPT ως πυρηνικές δυνάμεις δήλωσαν από κοινού ότι “ένας πυρηνικός πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και δεν πρέπει ποτέ να διεξαχθεί”. Η διατύπωση παραπέμπει σε μια ιστορική δήλωση των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης το 1985 – που φαντάζει εκ των υστέρων μια σχεδόν αθώα και σταθερή εποχή.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, ο ηγέτης μιας εκ των χωρών που υπέγραψαν ήταν ο Πούτιν, ο οποίος ήδη συγκέντρωνε τα στρατεύματά του γύρω από την Ουκρανία για την εισβολή που αρνήθηκε ότι είχε καν σκεφτεί. Με τα ψέματά τους, τη διπροσωπία και την κακή τους πίστη, ο Πούτιν, ο Λαβρόφ και η παρέα τους κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να χαθεί η τελευταία και καλύτερη ελπίδα στον κόσμο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *