Σε αποκλειστικές διαπραγματεύσεις για την εκμίσθωση του Μποδοσάκειου Μεγάρου βρίσκεται σύμφωνα με πληροφορίες (τις επικαλείται ο Γιώργος Μανέττας στον OT) η Βουλή των Ελλήνων, η οποία προκρίθηκε ως προτιμητέος επενδυτής μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης των δεσμευτικών προσφορών.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Στο πλαίσιο αυτό, πρόκειται να σχηματισθεί ειδική επιτροπή, όπου θα συζητηθούν και θα αποφασιστούν οι όροι της συμφωνίας.
Η πρόταση της Βουλής προβλέπει την καταβολή μισθώματος ύψους 2,9 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση ή 255.000 ευρώ με 260.000 ευρώ τον μήνα για χρονικό διάστημα από πέντε έως δέκα χρόνων.
Η Βουλή, εφόσον όλα κυλήσουν ομολά σκοπεύει να μεταφέρει στο εμβληματικό ακίνητο αρκετές υπηρεσίες της που σήμερα στεγάζονται σε διάφορα σημεία στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου. Με τον τρόπο αυτό, όπως λένε πηγές που γνωρίζουν θα εξοικονομήσει πόρους ενώ θα έχει καλύτερη εποπτεία των υπηρεσιών της, αφού θα βρίσκονται συγκεντρωμένες σε ένα κτήριο. 
Η διάρκεια της μίσθωσης, όπως και το τίμημα αποτελουν αντικείμενο της διαπραγμάτευσης. Σε καμία περίπτωση ωστόσο, η Βουλή δεν πρόκειται να δώσει περισσότερα χρήματα από αυτά που δαπανά σήμερα για την στέγαση των υπηρεσιών της στα διαφορετικά σημεία του κέντρου της πρωτεύουσας.
Ο διαγωνισμός
Υπενθυμίζεται πως η διαδικασία εκμίσθωσης του ιστορικού κτηρίου ξεκίνησε στις αρχές του καλοκαιριού.
Η κατάθεση των δεσμευτικών προσφορών από τους υποψήφιους επενδυτές, η οποία συνοδεύονταν από εγγυητική επιστολή ύψους 1 εκατ. ευρώ ολοκληρώθηκε πριν από περίπου δέκα ημέρες και άρχισε η αξιολόγηση από το Ίδρυμα Μποδοσάκη και τον σύμβουλο της διαδικασίας, Savills ΕΛΛΑΣ.
Το κτήριο στέγαζε τα κεντρικά γραφεία της Eurobank για πάρα πολλά χρόνια. Η τράπεζα, η οποία μετακομίζει σε ιδιόκτητο κτήριο στην Σταδίου θα πρέπει να αδειάσει το Μέγαρο Μποδοσάκη ως τέλος του έτους.
Ανάμεσα στις προτάσεις που έχει δεχθεί το Ίδρυμα για τον τρόπο αξιοποίησης του ακινήτου, πέρα από γραφεία είναι και η μετατροπή του σε ξενοδοχείο.
Με υπογραφή… Πλουμιστού
Το συμμετρικό γωνιακό Μέγαρο Μποδοσάκη επί της λεωφόρου Αμαλίας 20 και Σουρή 5 αποτελεί ένα εμβληματικό για την ιστορία της Αθήνας κτήριο. Φέρει την υπογραφή του Ανδρέα Πλουμιστού, ιδρυτικού μέλους της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας και συνδυάζει με υψηλή αισθητική κλασικιστικά και μοντέρνα αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1949 και ολοκληρώθηκε το 1958, με συνολική επιφάνεια 12.819 τ.μ. και 6 ορόφους. Το κτήριο διαθέτει απρόσκοπτη θέα προς τον Εθνικό Κήπο, αλλά και προς τα σημαντικά τοπόσημα του κέντρου της πόλης: τον Λυκαβηττό, το Κοινοβούλιο, το Καλλιμάρμαρο, τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, αλλά και την Ακρόπολη.
Λιτό, εντυπωσιακό στρατηγείο
Το γωνιακό, προνομιακό λόγω της πανοραμικής θέας του, κτιριακό συγκρότημα συμπλήρωσε 60 χρόνια ζωής και για πολλές δεκαετίες υπήρξε η έδρα του πανίσχυρου αλλά και αμφιλεγόμενου επιχειρηματία Πρόδρομου Αθανασιάδη, που έμεινε στη σύγχρονη ιστορία ως Μποδοσάκης. Χαρακτηριστικό δείγμα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής που κυριάρχησε μετά τον πόλεμο, πρωτοτύπησε όμως με τους εσωστρεφείς εξώστες του σε φόντο σε χρώμα κεραμιδί που παρέπεμπαν στο αίθριο των αρχαίων ναών. Ας διαβάσουμε την ιστορία του Μεγάρου όπως την καταγράφει στην Εφ.Συν η Χαρά Τζαναβάρα.
Η Β. Αμαλίας, όπως και η Β. Σοφίας, αποτέλεσαν τις λεωφόρους που γνώρισαν κατακόρυφη οικοδομική ανάπτυξη στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακυρώθηκαν τα αρχικά σχέδια που χωροθετούσαν το διοικητικό και οικονομικό κέντρο της νέας πρωτεύουσας στην περιοχή της Ομόνοιας.
Λίγο πριν διαρρεύσει η πρόταση για κατασκευή των ανακτόρων στη σημερινή Βουλή, αλλά και του Εθνικού Κήπου, ομογενείς με μεγάλες περιουσίες στο εξωτερικό, λόγω προνομιακής πληροφόρησης, είχαν σπεύσει να αγοράσουν οικόπεδα «δίπλα στο παλάτι», βεβαίως σε χαμηλές τιμές αφού οι δύο περιοχές ήταν ακόμη περιβόλια και οι ιδιοκτήτες τους ήταν ανυποψίαστοι για την αναβάθμιση της περιουσίας τους.
Παραμονές της Επανάστασης του 1821 η Αθήνα μόλις έφτανε κοντά στη σημερινή οδό Φιλελλήνων, η οποία ήταν αδόμητη παρ’ όλο που γειτόνευε με τη συνοικία του Αλίκοκκου, την πιο δυναμική κατά την οθωμανική κατοχή.
Ως το 1886 η λεωφόρος Αμαλίας ήταν χωματόδρομος και εξοχικός περίπατος για την πρώτη βασίλισσα, η οποία είχε ζητήσει να φυτευτεί με πιπεριές, το αγαπημένο της δέντρο που ήταν ανθεκτικό στις ξηρασίες και δημιουργούσε ωραίες σκιές.
Ηταν τα στοιχεία που μέτρησαν στη μεταγενέστερη ονομασία του οδικού άξονα… Από την αρχή ερχόταν δεύτερη σε σχέση με τη Β. Σοφίας, αλλά δεν ήταν λίγοι οι επώνυμοι που έχτισαν τα αρχοντικά τους στη Β. Αμαλίας, από τα οποία ελάχιστα διασώζονται.
Το 1948, λίγο πριν από τη λήξη του Εμφυλίου, ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας της εποχής αγόρασε το αδόμητο οικόπεδο στη γωνία της λεωφόρου με τη μικρή οδό Σουρή που ενώνει τη Φιλελλήνων με την Αμαλίας. Πρόκειται για τον Μποδοσάκη, τον πανέξυπνο και πολυπράγμονα Ελληνα από τα βάθη της Μικράς Ασίας.
Ο Πρόδρομος Αθανασιάδης (1890-1979) δεν είναι άλλος από τον Μποδοσάκη, επώνυμο που προέρχεται από παραφθορά του βαφτιστικού του ονόματος στην τουρκική γλώσσα. Γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη, τον Πόρο της επαρχίας Νίγδης της Τουρκίας και ήταν μέλος μιας φτωχής οικογένειας με πέντε παιδιά. Πολύ μικρός αναγκάστηκε να μεταναστεύσει και μεγάλωσε φορώντας «πατημένα» (σ.σ.: ξαναφορεμένα από άλλον) παπούτσια, όπως αναφέρεται στη βιογραφία του που εξέδωσε το Ιδρυμα Μποδοσάκη, με επιμέλεια του Κώστα Χατζιώτη.
Η φτώχεια τον οδήγησε να βρει λύσεις και σε ηλικία μόλις 17 ετών ήταν σημαντικός οικονομικός παράγοντας στη Μερσίνα και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη. Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπου ξεκίνησε τη νέα επιχειρηματική του πορεία. Χημική βιομηχανία, ορυχεία, μεταλλεία, υαλουργεία και πυρομαχικά ήταν μερικές από τις αποδοτικές επιχειρήσεις του, οι οποίες λίγο πριν από τον πόλεμο αντιπροσώπευαν το 35% της βιομηχανικής παραγωγής της χώρας.
Πολιτικός φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου, δεν είχε καλές σχέσεις με τις κυβερνήσεις της δικτατορίας. Αναφέρεται πως κατά τη συνάντησή του με τον Ιωάννη Μεταξά τού είπε: «Δεν ζητάω καλό, κακό δεν θέλω να μου κάνεις».
Κατά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών πάντως, όταν ζήτησαν την οικονομική του βοήθεια αντιστασιακοί τούς εξομολογήθηκε πως «έχει απλώσει πολύ τραχανά»…
Είναι γεγονός ότι πολλές από τις επιχειρήσεις Μποδοσάκη είχαν προνομιακές συναλλαγές με το Δημόσιο, κυρίως με τον στρατό, αλλά ο επιχειρηματίας φρόντιζε την υστεροφημία του κάνοντας σημαντικές δωρεές, κυρίως στον τομέα της Παιδείας και της ενίσχυσης των επιστημόνων.
Τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Μεγάρου Μποδοσάκη φέρουν την υπογραφή του Ανδρέα Πλουμιστού (1897-1962), ιδρυτικού μέλους της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου και εργάστηκε ένα διάστημα στη Γερμανία ώς το 1923 που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα.
Για πολλά χρόνια ήταν προϊστάμενος του αρχιτεκτονικού τομέα στον Δήμο Αθηναίων, θέση από την οποία είχε την ευθύνη για τις προσθήκες και τη σημερινή εικόνα του δημαρχείου της πρωτεύουσας.
Με υφιστάμενο τον τότε νεαρό Αρη Κωνσταντινίδη, σχεδίασαν το 1939 τα επιβλητικά προπύλαια του Α’ Νεκροταφείου της Αθήνας. Σχεδίασε επίσης πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια.
Το εξαώροφο Μέγαρο Μποδοσάκη, που θεωρείται το καλύτερο έργο του Ανδρέα Πλουμιστού, άρχισε να κατασκευάζεται το 1949 και ολοκληρώθηκε ύστερα από μία δεκαετία.
Εκπροσωπεί επάξια τον «απογυμνωμένο κλασικισμό», επισημαίνει ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Φιλιππίδης στο βιβλίο του για τη νεοελληνική αρχιτεκτονική, προσθέτοντας ότι «αργότερα βρήκε πολλούς μιμητές». Οι δύο όψεις του αναπτύσσονται με υποδειγματική συμμετρία, ενώ το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο τους είναι οι εξώστες που υποχωρούν σε σχέση με το υπόλοιπο κτίριο και οι τοίχοι που τους οριοθετούν έχουν πορφυρό χρώμα, όπως συνηθιζόταν σε νεοκλασικά μνημεία.
Η λιτή μορφή του τού δίνει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής κτίρια της λεωφόρου Αμαλίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πλάνα από τις όψεις του φιγουράρουν σε σπουδαίες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου κατά τη δεκαετία του 1960 και από την επιβλητική είσοδό του επί της οδού Σουρή μπαινόβγαιναν σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της εποχής, αφού με βάση το σενάριο είχαν τα γραφεία τους στο συγκεκριμένο κτίριο.
1. Ποτέ πρώην
Ο Μποδοσάκης δεν έθεσε υποψηφιότητα για κάποιο δημόσιο αξίωμα, παρ’ όλα αυτά στην ειδική έκδοση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) για τους προέδρους του, φιλοξενείται ένα ενδιαφέρον περιστατικό. Αναφέρεται σε ένα γεύμα που είχε οργανώσει το 1949 ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ, στο οποίο συναντήθηκε με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, ο οποίος θέλησε να μάθει από τον επιχειρηματία αν η παρουσία του συνδέεται με υπουργοποίησή του. «Δεν θα γίνω ποτέ πρώην, όπως κάθε τόσο γίνεσθε εσείς. Είμαι και θα παραμείνω Μποδοσάκης», του απάντησε.
2. Δωρεές
Η πρώτη δωρεά του Μποδοσάκη έγινε το 1919 και αφορούσε το 2ο Δημοτικό σχολείο στο Ηράκλειο Κρήτης, που φέρει τιμητικά το όνομά του. Η τελευταία περιλαμβάνει την κατοικία του στο Ψυχικό, που άφησε στο Δημόσιο για να διαμένει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, όρος που δεν τηρήθηκε καθώς η κυβέρνηση το 1985 παραχώρησε το κτίριο στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού.
3. Η ΛΑΡΚΟ
Το 1952 ο Μποδοσάκης απέκτησε για 36 χρόνια από το Δημόσιο το δικαίωμα εκμετάλλευσης των μεταλλείων νικελίου στη Λάρυμνα Φθιώτιδας. Η σημερινή ΛΑΡΚΟ αναπτύχθηκε στη μεγαλύτερη στο είδος της εταιρεία σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά στη δεκαετία του 1980 άρχισε η πτώση της, οδηγήθηκε σε εκκαθάριση και το 1989 περιήλθε στο Δημόσιο. Τριάντα χρόνια μετά βρίσκεται στην πιο δύσκολη καμπή της, καθώς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητά να επιστραφούν κρατικές ενισχύσεις ύψους 135 εκατ. ευρώ που είχαν δοθεί την περίοδο 2008-2011.
