Τα γεγονότα στην Γαλλία, με τη δολοφονική επίθεση ακραίων ισλαμιστικών κύκλων σε αθώους Γάλλους πολίτες, σόκαρε όλο τον πλανήτη.
Πέρα από την ανθρώπινη διάσταση αυτής της τραγωδίας, πρέπει να δούμε και τις πολιτικές διαστάσεις αυτής.
Να ξεκινήσουμε με τον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει τη Μαρί Λεπέν τον Απρίλιο του 2022. Η Λεπέν με σκληρή αντι-ισλαμική ατζέντα εμφανίζεται με οριακή διαφορά, να έπεται του Μακρόν, στις δημοσκοπήσεις . Γάλλοι αναλυτές υποστηρίζουν πως ένας από τους λόγους που ο Μακρόν έχει σκληρύνει τη στάση του στην εξωτερική πολιτική είναι κι αυτός, το εσωτερικό του μέτωπο.
Η φθορά της κυβέρνησής του και του ίδιου προσωπικά θεωρούνται δεδομένες σε κάποιο βαθμό, με τον ίδιο τον Μακρόν να πιστεύει πως επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική θα του δώσουν την ώθηση στο εσωτερικό του μέτωπο.
Η σειρά επιθέσεων με τρεις νεκρούς στη Νίκαια της Γαλλίας, στον απόηχο της αποτροπιαστικής δολοφονίας δασκάλου σε προάστιο στο Παρίσι, διαμορφώνει μία νέα πραγματικότητα.
Στο εσωτερικό της Γαλλίας, η απαίτηση για δραστική εως και επιθετική αντιμετώπιση κάθε πυρήνα ισλαμιστών είναι πλέον γενική. Οι Γάλλοι απαιτούν δράση και μάλιστα άμεσα.
Να σημειώσουμε πως οι μετριοπαθείς (υγιώς σκεπτόμενοι) μουσουλμάνοι σε όλες τις χώρες εμφανίζονται να φοβούνται τους ακραίους, ριζοσπάστες. Ιδιαίτερα οι μουσουλμάνες γυναίκες.
Το δίλημμα δεν είναι Χριστιανισμός ή Ισλάμ, όπως ο Ερντογάν παρουσιάζει, αλλά λογική ή ακρότητα.
Αφού αναφερθήκαμε στον Ερντογάν ας συνεχίσουμε με τον Τούρκο Πρόεδρο.
Ο Ερντογάν θεωρεί ότι κερδίζει πόντους στο εσωτερικό της Τουρκίας εμφανιζόμενος ως δήθεν ίσος προς ίσο απέναντι στον Μακρόν μέσω επιθετικών δημοσίων δηλώσεων.
Παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον προστάτη κι εκπρόσωπου του (σουνιτικού κυρίως) Ισλάμ. Παρουσιάζεται ως ένας ηγέτης που μπορεί να σταματήσει τη Δύση.
Επίσης ο Ερντογάν είδε μία ευκαιρία να μετατοπίσει την ατζέντα μετά τις ανοιχτές διαφωνίες του με τις ΗΠΑ για την ενεργοποίηση του ρωσικού συστήματος S-400 που αναμένεται να φέρει σύντομα την Τουρκία αντιμέτωπη με κυρώσεις από την Ουάσιγκτον, αλλά και αποκλεισμένη από τα αμερικανικά F-35.
Από τη στιγμή που ο Ερντογάν αδυνατεί να αντιμετωπίσει ευθέως τη Γαλλία μόνος του, μία στοίχιση του μουσουλμανικού κόσμου πίσω του, μάλλον θεωρείται ισχυροποίηση του Τούρκου προέδρου, αν φυσικά γίνει αυτή.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες χθες έκαναν λόγο για ανάγκη αυτοσυγκράτησης ώστε να μην εκτροχιαστούν οι μουσουλμανικές χώρες σε μία λογική «ιερού πολέμου».
Μόνο ο Ερντογάν επιθυμεί κάτι τέτοιο, αφού πιστεύει ότι τον συμφέρει.
