
Δείμος και Λυδία στα Γλυκά Νερά.
Μετά σιωπή. Μετά νύχτα. Πάντα νύχτα θεριεύει το σκοτάδι κι οι ψυχές αγριεύουν. Έτσι δε λένε; Πέντε λεπτά αρκούν για να χαθεί η μνήμη, να παγώσει το βλέμμα που είχε προλάβει να δει τόσα λίγα. Τι έγινε το γνωρίζουμε πλέον όλοι. Χρειάστηκε να περάσουν σαράντα μέρες αγωνίας, υποθέσεων, σεναρίων. Υποψίες και βεβαιότητες. Δημοσιογράφοι «κάλυπταν λεπτό προς λεπτό τα γεγονότα», με πρωτοσέλιδα και αποκλειστικά ρεπορτάζ, όχι όμως και την οδύνη, τη θλίψη, το άγος της αλήθειας.

Αναλυτές, ειδήμονες και εγκληματολόγοι μιλούσαν, κατέγραφαν, εξηγούσαν με αριθμούς, στατιστικά και δεδομένα την έξαρση της «βαριάς» εγκληματικότητας (άθλιος όρος, από μόνος σχεδόν εγκληματικός!), προσπαθώντας να συνδέσουν τη μακρά περίοδο του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, πότε με την εκδήλωση ενδοοικογενειακής βίας, αγριότητας και ψυχοπαθητικών εκδηλώσεων και πότε με την εμφάνιση μιας υποτιθέμενης «νέας τάξης» εγκληματικών συμμοριών… «Φταίει αυτό ή εκείνο, αυτοί που έχουν έρθει ή οι άλλοι, η ελλιπής αστυνόμευση, οι ξένοι, οι δικοί μας, η ανέχεια, ο πλούτος, η ζήλια, η ηλικία…».
Όλοι, φταίνε, όχι πάντως εμείς.
Ύστερα προέκυψαν και εκείνοι που «το είχαν καταλάβει», άλλοι που γνώριζαν και είχαν «διαβάσει τη γλώσσα του σώματος» κι εκείνοι που όπως πάντα «έπεσαν από τα σύννεφα»… Κι όμως τίποτα δεν ήταν, ούτε είναι, τόσο αιχμηρά προφανές όσο η απλή αλήθεια, που δεν κόβει τη σάρκα αλλά την αναπνοή. Αυτή η ομολογία που είναι πνιγμονή και ασφυξία και που διαρκεί για κάποιους όχι πέντε μοιραία λεπτά, αλλά μια ολόκληρη ζωή. Kαι μετά θα «προκύψουν νέα στοιχεία» και ποιος ξέρει τι άλλο; Ποιος ξέρει πόσο ακόμα «προμελετημένο» σκοτάδι θα μας κυνηγήσει…

Όσο κι αν σφίγγεται η καρδία, όσο κι αν φρίττεις κι απορείς, όσο κι αν σβήνεις και γράφεις λέξεις (εντάξει, όχι συζυγοκτόνος, γυναικοκτόνος. Τι αλλάζει; ), όσο κι αν αναιρείς υπάρξεις και πραγματικότητες, όσο κι αν πιστεύεις ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους, σε μια άλλη περιοχή, γειτονιά, και περιοχή, σε κάποιους κακούς, μοχθηρούς και ψυχασθενείς που ζουν στο σκοτάδι της εσώτερης νύχτας τους, κάτι ταράζει τον ύπνο σου, σκοτεινιάζει την όψη σου και σε βασανίζει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ : G7 | Από την Αμερική με αγάπη, στην Κορνουάλη | Η κρισιμότερη σύνοδος G7 όχι όμως για τους προφανείς λόγους
Όταν όλα τελειώσουν, όταν άλλη είδηση θα πουλάει περισσότερο κι όταν όλα θα έχουν ειπωθεί, ίσως μείνεις με εκείνον τον κρυφό φόβο, που παραλύει σαν εφιάλτης και όραμα φοβερό. Θα θυμηθείς τις φορές που ούρλιαξες δυνατά ή σιωπηρά, που βρέθηκες «εκτός εαυτού», που ξέσπασες, που δεν έχασες απλώς την ψυχραιμία αλλά για λίγα λεπτά έχασες την αίσθηση χρόνου και πραγματικότητας, που «λίγο έλλειψε»…
Όχι; Δεν είναι αλήθεια; Κι ακόμα χειρότερα: άλλες φορές που σκέφτηκες, που σχεδίασες έστω και αστραπιαία, (το σκοτάδι πάντα απλώνεται σε μια στιγμή, το φως είναι που διαρκεί…), τότε που σχεδόν ήρεμος, το είχες αποφασίσει και δεν μπόρεσες…τότε που ίσως κάτι ή κάποιος την τελευταία στιγμή… Έστω και με θύμα εσένα και κανέναν άλλον. Όχι; Είσαι λοιπόν τόσο ακέραιος, σίγουρος, λογικός και αθώος. Ίσως. Πάντως σίγουρα νιώθεις ανακούφιση ή θεωρείς δίκαιο-αν είναι δυνατόν!- να χαίρεσαι, που τελικά δεν ήσουν εσύ. «Πάλι καλά…».
Ο ένοχος είναι εκείνος κι όχι εσύ. Εσύ είσαι ο αθώος, ο ευυπόληπτος, ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης*, ο υποδειγματικός σύζυγος και γονέας, με καθαρή και ήσυχη τη συνείδησή σου. Εκείνος είναι ο κατηγορούμενος, ο άλλος είναι ο ένοχος, ο κάθε «άλλος» είναι ο φταίχτης, προς Θεού, κι άλλοι τα θύματα, ευτυχώς… Ας είναι.
Όμως ο Δείμος, δήμιος εκείνης της πιο σκοτεινής στιγμής, κάπου στις 4 τα ξημερώματα, αυτός ο ανελέητος τρόμος θα έρχεται και θα ξανάρχεται σαν σκιά από ικρίωμα και θα περιμένει απειλητικά όλες τις βεβαιότητές σου, κι όλα τα δικά σου «λίγο έλειψε». Και θα τον βλέπεις σιωπηλός να τυλίγει όλο και πιο ασφυκτικά τη μικρή ανυποψίαστη Λυδία, που πάντα θα γυρεύει καταφύγιο και λύτρωση σε μια αγκαλιά, όπως τότε, όσο πρόλαβε να ζήσει από τότε… Άλλοτε δίπλα σε ένα άψυχο σώμα, το πιο γνώριμο κι άλλοτε σε εκείνα τα μοιραία χέρια, τα πιο επικίνδυνα…Κ.Μ
Σημ.
(Δείμος: προσωποποίηση του τρόμου, γιος του Άρη και της Αφροδίτης).
*Στίχος από το ποίημα Επιτύμβιον, του Μ.Αναγνωστάκη.