Αντιπολίτευση à la carte | Γιατί η ΝΔ αγαπά να μισεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου

Το Δίπολο Νέα Δημοκρατία – Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ένας Βολικός Αντίπαλος για την Κυβέρνηση

Σε μια πολιτική σκηνή που χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και φθορά των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, το πρόσφατο «φλερτ» των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης με την αρχηγό της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν είναι απλώς ένα νέο επεισόδιο στον δημόσιο διάλογο. Αντιθέτως, διαμορφώνει ένα νέο –και ενδεχομένως βολικό– δίπολο για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Η μετατόπιση του πολιτικού άξονα

Η αντιπαράθεση ΝΔ-Ζωής Κωνσταντοπούλου παρουσιάζεται από ορισμένα ΜΜΕ ως η νέα «κεντρική πολιτική σύγκρουση». Ωστόσο, αυτή η νέα σκηνοθεσία του πολιτικού διαλόγου μετατοπίζει το ενδιαφέρον από τις πιο ουσιαστικές και οργανωμένες αντιπολιτευτικές φωνές – κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ – προς μία πιο θεατρική, προσωποκεντρική και συχνά αμφιλεγόμενη αντιπολίτευση, που ενσαρκώνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Η ρητορική της, συχνά συγκρουσιακή, ακραία και θεσμικά προκλητική, δεν προσφέρει έναν σταθερό άξονα θεσμικής ή προγραμματικής αντιπολίτευσης, αλλά έναν αντίπαλο που είναι εύκολα διαχειρίσιμος για το κυβερνητικό αφήγημα.

Η στρατηγική της ΝΔ: Ανάδειξη του “άλλου άκρου”

Για την κυβέρνηση, η Ζωή Κωνσταντοπούλου λειτουργεί ως ένα είδος «σκιάχτρου». Όταν η Νέα Δημοκρατία επιθυμεί να αποφύγει την πολιτική πίεση από τα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας (υψηλό κόστος ζωής, θέματα διαφάνειας, ακρίβεια, δημόσια υγεία), η ύπαρξη μιας έντονα λαϊκίστικης και συγκρουσιακής φιγούρας, όπως η Ζωή, της επιτρέπει να μετατοπίσει το πεδίο της αντιπαράθεσης σε πιο θεαματικά, αλλά λιγότερο επικίνδυνα για την ίδια, ζητήματα.

Έτσι, η κυβέρνηση μπορεί να «πουλά» σταθερότητα, λογική και μετριοπάθεια, απέναντι σε μια φωνή που εμφανίζεται ως υπερβολική, ασταθής ή ακόμα και πολιτικά γραφική.

Αποδυνάμωση της προγραμματικής αντιπολίτευσης

Το δίπολο αυτό λειτουργεί αποσυντονιστικά για την αντιπολίτευση συνολικά. Αν ο δημόσιος διάλογος γεμίζει με τις εντάσεις και τα σόου της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τότε χάνεται ο χώρος για την ανάδειξη της ουσιαστικής, προγραμματικής αντιπολίτευσης – δηλαδή των θέσεων και προτάσεων των κομμάτων της κεντροαριστεράς και της αριστεράς. Η ΝΔ, με αυτόν τον τρόπο, δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσει μια οργανωμένη προοδευτική αμφισβήτηση, αλλά έναν “εύκολο” αντίπαλο που συχνά την ενισχύει με την πολωτική του παρουσία.

Συμπεράσματα: Ένα δίπολο που αποπροσανατολίζει

Το δίπολο ΝΔ – Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι βολικό για την κυβέρνηση όχι επειδή εκφράζει την πραγματική πολιτική αντιπαλότητα της εποχής, αλλά γιατί μετατρέπει τη σύγκρουση σε ένα πεδίο θεάματος, απαξιώνοντας συνολικά την έννοια της αντιπολίτευσης. Η ΝΔ επωφελείται από αυτήν την αναδιάταξη, παρουσιάζοντας εαυτόν ως τη φωνή της λογικής απέναντι στην υπερβολή.

Σε αυτό το σκηνικό, η ουσία χάνεται. Και μαζί της, η δυνατότητα για έναν ώριμο, σοβαρό και παραγωγικό πολιτικό διάλογο – κάτι που τελικά ζημιώνει περισσότερο τη δημοκρατία παρά ωφελεί το εκάστοτε κυβερνών κόμμα.