Οι πρόεδροι της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών | Από τον Εμπειρίκο στον Ανδρεάδη και τον Βενιάμη

Εφέτος συμπληρώνονται 106 χρόνια από την ίδρυση της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και συμπίπτει με την εκλογή νέας διοίκησης και την ανάδειξη νέου προέδρου για την προσεχή τριετία.

Τον Φεβρουάριο του 1916, συγκροτήθηκε το εφοπλιστικό σωματείο με την επωνυμία «ΕΝΩΣΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ» με εγκατάσταση αρχικά στον Πειραιά (Μέγαρο Σπυράκη). Σκοπός της Ένωσης σύμφωνα με το Καταστατικό της είναι η προστασία και προαγωγή των εν γένει συμφερόντων της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας.

Στις πρώτες αρχαιρεσίες του, Πρόεδρος εξελέγη ο Λεωνίδας Εμπειρίκος και Γενικός Διευθυντής ο Γεώργιος Σακαλής. Εμπνευστής της πρωτοβουλίας ιδρύσεως του σωματείου ήταν ο Γκίκας Κουλούρας.

Neptune Lines | Ποια είναι η Μελίνα Τραυλού | Θα διαδεχθεί τον Βενιάμη; | Αντίπαλός της ο Αγγελόπουλος;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Α. ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

1916 – 1920

Ο Λεωνίδας Εμπειρίκος ήταν στενός συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Πρωτότοκος γιος του Ανδρέα Εμπειρίκου, γεννήθηκε στην Άνδρο το 1869. Σπούδασε εμπορικές επιστήμες στη Ρουμανία και ακολούθως εργάστηκε στο γραφείο του θείου του Αλκιβιάδη Κ. Εμπειρίκου, μεγαλεμπόρου σιτηρών και εφοπλιστή, στη Βραΐλα. Ξεκίνησε την εφοπλιστική του δραστηριότητα το 1899 με τους τρείς αδελφούς του Αντώνιο, Μιχαήλ και Μαρή αγοράζοντας δύο μεταχειρισμένα ατμόπλοια και ιδρύοντας την ναυτιλιακή και εμπορική εταιρεία Embiricos Bros. με έδρα την Σύρο η οποία προχώρησε από το 1902 και στη ναυπήγηση φορτηγών ατμοπλοίων.

Το 1909, ίδρυσε με τους αδελφούς του την «Εθνική Ατμοπλοΐα της Ελλάδος» με έδρα τον Πειραιά. Η εταιρεία απέκτησε το νεοναυπήγητο υπερωκεάνιο «Πατρίς» και σύντομα εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές επιχειρήσεις της εποχής που κυριάρχησε στον υπερωκεάνειο στίβο, διαγράφοντας σπουδαία πορεία μέχρι το 1935, οπότε οδηγήθηκε στη διάλυση εξαιτίας συσσωρευμένων προβλημάτων, οι οποίες προκλήθηκαν κυρίως από λανθασμένες κυβερνητικές επιλογές. Εκτός από τις παραπάνω εταιρείες, ίδρυσε το 1915 με τον αδελφό του Μιχαήλ τη βρετανική εταιρεία Byron Steamship Company η οποία απέκτησε και διαχειρίστηκε σημαντικό αριθμό ατμοπλοίων υπό βρετανική σημαία μέχρι το 1932.

Ο Λεωνίδας Εμπειρίκος ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Θερμός υποστηρικτής αλλά και προσωπικός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε από τα πρώτα στελέχη του κόμματος των Φιλελευθέρων και εκλέχθηκε βουλευτής Κυκλάδων το 1910, 1912 και 1915. Ανεκτίμητη υπήρξε η συμβολή του στον εθνικό αγώνα του Βενιζέλου στη διάθεση του οποίου έθεσε τα πλοία και την περιουσία του. Διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού και Αυτάρκειας από 14 Ιουνίου 1917 έως 18 Ιανουαρίου 1918.

Εκτός από τη ναυτιλιακή του δραστηριότητα υπήρξε φορέας σημαντικών επιχειρηματικών πρωτοβουλιών με κορυφαίες την ίδρυση της Τράπεζας Εθνικής Οικονομίας, των Ασφαλειών «Εθνική Ζωή» και «Καλή Πίστις» ενώ αγόρασε το παραδοσιακό μηχανουργείο «Βασιλειάδη» με σκοπό την ίδρυση ναυπηγείου. Πολυδιάστατη υπήρξε επίσης η κοινωνική του δράση αλλά και προσφορά, με την πραγματοποίηση σημαντικών έργων ευποιίας, τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όσο και αλλού. Για αυτό και η Πολιτεία τον ετίμησε το 1918 με τον Ταξιάρχη του Β. Τάγματος του Σωτήρος.

Το 1916 σε ηλικία 47 ετών εκλέχθηκε Πρόεδρος της νεοσύστατης Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών. Διατήρησε τη θέση αυτή και μετά τις επόμενες 4 αρχαιρεσίες του σωματείου, μέχρι και το 1920.

Μετά τη διάλυση της «Εθνικής Ατμοπλοΐας της Ελλάδος», περιορίστηκε στη διαχείριση φορτηγών πλοίων τα οποία όμως απώλεσε στη διάρκεια του Πολέμου. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Παρίσι, όπου και πέθανε, το 1948.

Τον Φεβρουάριο του 1924 ανέλαβε ο Σταμάτης Γ. Εμπειρίκος, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε καμία ανάμειξη με τα κοινά του εφοπλισμού, αλλά ούτε ανήκε στην ομάδα των Βενιζελικών ιδρυτών της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών.

Εκείνη την εποχή, ο Στ.Γ. Εμπειρίκος, ήταν επιτυχημένος επιχειρηματίας και εφοπλιστής, αλλά και αποδεκτός από ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Στη θέση του προέδρου παρέμεινε επί μία δεκαετία, μέχρι τον Απρίλιο του 1934.

Μετά την αποχώρηση του Στ. Εμπειρίκου, τον Απρίλιο το 1934 εξελέγη πρόεδρος ο Νικόλαος Κυριακίδης και έμεινε στη θέση αυτή μέχρι το τον Ιούλιο του 1935.

Ο Ν. Κυριακίδης λίγους μήνες αργότερα απεβίωσε αιφνίδια και πρόεδρος ανέλαβε ο αντιπρόεδρος Βασίλειος Ι. Γουλανδρής.

Ο Βασίλειος Ι. Γουλανδρής ήταν ο επόμενος πρόεδρος της ΕΕΕ που εξελέγη τον Ιούλιο του 1935 και έμεινε πρόεδρος μέχρι τον Μάρτιο του 1936.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ι. ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ

1935 – 1936

Γεννήθηκε στην Άνδρο το 1886 και ήταν ένας από τους πέντε γιους του παλαιού Ανδριώτη καραβοκύρη – εφοπλιστή Ιωάννη Π. Γουλανδρή. Σε ηλικία 23 ετών απέκτησε το δίπλωμα του πλοιάρχου, αφού είχε εν τω μεταξύ υπηρετήσει ως ναύτης, ανθυποπλοίαρχος και υποπλοίαρχος στα πρώτα οικογενειακά ατμόπλοια, όπου αργότερα πλοιάρχευσε ο ίδιος στη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Μετά τον Πόλεμο, ίδρυσε μαζί με τους αδελφούς του Πέτρο, Μιχαήλ, Νικόλαο και Λεωνίδα την εταιρεία Goulandris Bros Ltd., με γραφεία στο Λονδίνο και τον Πειραιά, η οποία ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα με ιδιόκτητα πλοία, διαχειριζόμενη και άλλα, κυρίως Ανδριωτών εφοπλιστών.

Μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους του στόλου τους και αφού οι γιοί του αδελφού του Πέτρου δημιούργησαν την εταιρεία Orion, εκείνος συνέχισε τη δραστηριότητα του ομίλου με τους Νικόλαο και Λεωνίδα, αναπτύσσοντας παράλληλα σημαντική δραστηριότητα στον Καναδά με τη συνεργασία του γιου του Ιωάννη, ο οποίος είχε εγκατασταθεί εκεί. Το 1952, τον κλάδο των επιβατηγών πλοίων του ομίλου ανέλαβε ο Λεωνίδας Γουλανδρής ενώ λίγο αργότερα, ο Νικόλαος ίδρυσε την εταιρεία N.J. Goulandris. Έκτοτε ο Βασίλειος Γουλανδρής συνέχισε την πορεία της GoulandrisBros.με τη συνεργασία των γιων του Ιωάννη και Κωνσταντίνου.

Εκτός από την εφοπλιστική δραστηριότητα, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και εκλέχθηκε βουλευτής Κυκλάδων με το Λαϊκό Κόμμα τον Μάρτιο 1936 και μέχρι το κίνημα της 4ης Αυγούστου 1936. Εκλέχθηκε και πάλι βουλευτής Κυκλάδων στις 31.5.1946.

Διακρίθηκε ιδιαίτερα για το κοινωνικό του έργο, πραγματοποιώντας σημαντικά έργα ευποιίας και πολλές δωρεές, κυρίως στην ιδιαίτερη πατρίδα του, Άνδρο. Τιμήθηκε από την Πολιτεία για την πολυδιάστατη προσφορά του με παράσημα και διακρίσεις.

Διετέλεσε μέλος του ΔΣ της ΕΕΕ από το 1926 μέχρι τον Μάιο 1935, οπότε εκλέχθηκε αντιπρόεδρος. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Νικολάου Κυριακίδη τον Ιούλιο του ιδίου έτους, εκλέχθηκε πρόεδρος της ΕΕΕ. Στις αρχαιρεσίες του Μαρτίου 1936, δεν επιδίωξε την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα και παρέμεινε απλός σύμβουλος. Μεταπολεμικά, συνέχισε να υπηρετεί την ΕΕΕ από τη θέση του συμβούλου μέχρι το 1972. Απεβίωσε στο Λονδίνο το 1976.

Στις αρχαιρεσίες του Μαρτίου 1936 εξελέγη πρόεδρος ο Μιχαήλ Πνευματικός.

Ο Μ. Πνευματικός δεν θέλησε να θέσει υποψηφιότητα το 1938 με αποτέλεσμα να εκλεγεί τον Μάρτιο του 1938 πρόεδρος, ο Κωνσταντίνος Μίχαλος και παρέμεινε μέχρι το τον Ιούνιο του 1946.

Όμως, από την απελευθέρωση μέχρι το 1950, η ΕΕΕ ουσιαστικά υπολειτουργούσε με προσωρινό πρόεδρο του Λουκά Νομικό, ο οποίος ανέλαβε πρόεδρος τον Ιούνιο του 1946 μέχρι τον Ιούνιο του 1950. Οι εντάσεις που υπήρχαν εκείνη την περίοδο των εφοπλιστών με την Πολιτεία οδήγησε την ΕΕΕ να ανακοινώσει επισήμως την διάλυση της.

Όμως, με πρωτοβουλία κυρίως του Σταύρου Λιβανού η διάλυση αποφεύχθηκε και στις αρχαιρεσίες του Ιουνίου 1950 πρόεδρος εξελέγη ο Νικόλαος Λυκιαρδόπουλος.

Μετά την αποχώρηση του 94χρονου Λυκιαρδόπουλου τον Μάρτιο του 1960, ανέλαβε πρόεδρος ο Στρατής Ανδρεάδης, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του προέδρου μέχρι τον Νοέμβριο του 1974 οπότε εξαναγκάστηκε σε παραίτηση με αφορμή τις τότε πολιτικές εξελίξεις και συγκρούσεις με την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

ΣΤΡΑΤΗΣ Γ. ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ

1960 – 1974

Γεννήθηκε στη Χίο το 1905. Ήταν γιος του εφοπλιστή και ευεργέτη της Χίου Γεωργίου Χατζηφραγκούλη Ανδρεάδη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθως στην πανεπιστημιακή σχολή της Νομικής και Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι, της οποίας το 1932 έγινε διδάκτωρ. Το 1934 διορίστηκε δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Το 1935 εκλέχθηκε καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και το 1939, καθηγητής της ίδιας έδρας στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Αθηνών, στην οποία διετέλεσε και πρύτανης σε επτά περιόδους. Εκλέχθηκε επίσης ως πληρεξούσιος Χίου στην Εθνοσυνέλευση του 1935.

Παράλληλα με την πνευματική του δραστηριότητα, ανέλαβε πρωτοβουλίες για να αναπτύξει τον οικογενειακό ναυτιλιακό όμιλο μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Συγχρόνως ανέπτυξε μία πρωτοφανή, για τα ελληνικά δεδομένα, πολυδιάστατη επιχειρηματική δραστηριότητα, σε χερσαίες επιχειρήσεις με άξονα την Εμπορική Τράπεζα, τον έλεγχο της οποίας απέκτησε το 1952.

Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του ΔΣ της ασφαλιστικής εταιρείας «Φοίνιξ», αντιπρόεδρος των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων και πρόεδρος και διοικητής της Ιονικής και Λαϊκής Τράπεζας. Ίδρυσε μεταξύ άλλων το εργοστάσιο λιπασμάτων στη Νέα Καρβάλη Καβάλας και την Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών στην Κορινθία.

Υπό τον έλεγχο του ομίλου των επιχειρήσεών του περιήλθαν επίσης η Τράπεζα Πειραιώς και η Τράπεζα Αττικής. Στην τραπεζική επιχειρηματική του δραστηριότητα, πιστώνεται επίσης και η ίδρυση της Τράπεζας Επενδύσεων με τη συμμετοχή και μεγάλων τραπεζών του εξωτερικού, το 1963. Τέλος, ο όμιλός του απέκτησε και τον έλεγχο της τράπεζας Commercial Bank of the Near East στο Λονδίνο.

Οι χερσαίες επενδύσεις του Ανδρεάδη συμπληρώνονται με την ίδρυση το 1962 των Ναυπηγείων Ελευσίνος ως και η ανέγερση του ξενοδοχείου Hilton, που υπήρξε σταθμός για τον ελληνικό τουρισμό. Η επιχειρηματικό διαδρομή του Στρατή Ανδρεάδη στην Ελλάδα, διακόπηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, με την απώλεια του ελέγχου της Εμπορικής Τράπεζας που είχε ως αποτέλεσμα να περιέλθει το σύνολο των χερσαίων επιχειρήσεών του στο Δημόσιο.

Εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών τον Ιούνιο 1950 και διατήρησε το αξίωμα αυτό μέχρι τον Μάρτιο 1960, οπότε εκλέχθηκε πρόεδρος. Την ίδια θέση διατήρησε και μετά τις επόμενες επτά αρχαιρεσίες της ΕΕΕ, παραμένοντας ως πρόεδρος επί 14 συνεχή χρόνια, μέχρι το τέλος Νοεμβρίου 1974, οπότε παραιτήθηκε. Μετά την αποχώρησή του από την προεδρία της Ενώσεως, του απονεμήθηκε το 1975, ο τίτλος του επιτίμου προέδρου.

Επί των ημερών της θητείας του, επιτεύχθηκε ο επαναπατρισμός μεγάλης μερίδας του ελληνικού στόλου, διοργανώθηκε το Πρώτο Ναυτιλιακό συνέδριο του 1964 και τέθηκαν οι βάσεις για την ανάδειξη του Πειραιά ως μεγάλου ναυτιλιακού κέντρου με την εγκατάσταση σ’ αυτόν πολλών ελληνικών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που είχαν την έδρα τους στο εξωτερικό.

Το 1989 πέθανε στο Παρίσι, σε ηλικία 84 ετών.

Ο Ανδρεάδης ίδρυσε τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, τα οποία ο ίδιος υποστήριξε με συμβάσεις ναυπήγησης για τον δικό του στόλο. Τελικώς παρέλαβε τέσσερα νεότευκτα πλοία μεταφοράς ξηρού φορτίου από τα ναυπηγεία. Ο Ανδρεάδης δημιούργησε επίσης μια αξιόλογη ναυπηγοεπισκευαστική βάση, την Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων και υπήρξαν ακόμη πολλές άλλες οικονομικές και βιομηχανικές πρωτοβουλίες.

Τα προβλήματα του Στρατή Ανδρεάδη ξεκίνησαν στις 5 Δεκεμβρίου του 1975, όταν ομάδα ελεγκτών της Τράπεζας της Ελλάδος παρέδωσε στον τότε πρόεδρο Ξενοφώντα Ζολώτα πόρισμα με τις δραστηριότητες του ομίλου  Ανδρεάδη.

Τα στοιχεία που καταγράφηκαν στην έκθεση , ήταν τέτοια που ο τότε υπουργός Παναγής Παπαληγούρας εισηγήθηκε την έκπτωση του Στρατή Ανδρεάδη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφουν αμέσως Προεδρικό Διάταγμα της αποπομπής του από τις επιχειρήσεις του και το διορισμό επιτρόπων.

Μετά από χρόνια, το 1995, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δικαίωσε τον Στρατή Ανδρεάδη και επιδίκασε στο Ελληνικό Δημόσιο να πληρώσει στους κληρονόμους τους το ποσό των 7 δισεκατομμυρίων δραχμών!.

Τον Ιανουάριο του 1975 ανέλαβε την ηγεσία της ΕΕΕ ο Αντώνης Χανδρής, ο οποίος γεννήθηκε το 1924 και πέθανε το 1984. Η οικογένεια Χανδρή δραστηριοποιήθηκε στην ναυτιλία την εποχή των ιστιοφόρων.

Χιακής καταγωγής, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924, δευτερότοκος γιος του εφοπλιστή Ιωάννη Χανδρή. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών το 1942 και ακολούθως σπούδασε ναυπηγός – μηχανολόγος στην Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάννης από όπου αποφοίτησε το 1947.

Ακολούθως επιδόθηκε με τη συνεργασία του μεγαλύτερου αδελφού του Δημήτρη, στην ανασυγκρότηση της οικογενειακής ναυτιλιακής επιχείρισης η οποία είχε αποδεκατιστεί στη διάρκεια του πολέμου. Εργάστηκε ως τεχνικός υπεύθυνος ενώ πέρα από την ανάπτυξη του στόλου των ποντοπόρων φορτηγών πλοίων, από το 1959 ανέπτυξε εντυπωσιακή δραστηριότητα στην υπερωκεάνειο ναυτιλία με την δρομολόγηση του μεταναστευτικού πλοίου «Πατρίς» στη γραμμή Ελλάδος – Αυστραλίας, δημιουργώντας σε μία δεκαετία στόλο δέκα υπερωκεανείων τα οποία σταδιακά εργάστηκαν ως κρουαζιερόπλοια.

Σημαντικές επίσης υπήρξαν οι επενδύσεις του ομίλου Χανδρή στη χερσαία οικονομία. Δημιουργία αλυσίδας ξενοδοχείων υψηλών προδιαγραφών, δημιουργία και ανάπτυξη επισκευαστικής βάσεως στο Αμπελάκι της Σαλαμίνας, ίδρυση εργοστασίου κατασκευής καλωδίων, ίδρυση εργοστασίου μπύρας, βιομηχανία κρεάτων και άλλες δραστηριότητες.

Πραγματοποίησε χωρίς ιδιαίτερη προβολή σημαντικά έργα ευποιίας με επίκεντρο την ιδιαίτερη πατρίδα του και συμμετείχε δημιουργικά σε πλήθος δραστηριοτήτων. Μεταξύ άλλων διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδος και της Εθνικής Τράπεζας. Μόνιμος εκπρόσωπος της κυπριακής κυβερνήσεως στον ΙΜΟ και στα Ηνωμένα Έθνη. Για την πολυδιάστατη προσφορά του τιμήθηκε με παράσημα και τίτλους.

Υπηρέτησε επί σειρά ετών το Greek Shipping Cooperation Committee στο Λονδίνο ως μέλος και αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου. Yπήρξε ο πρωτεργάτης της ιδρύσεως της Intercargo και πρώτος πρόεδρός της. Το 1975, ανεδείχτηκε πρόεδρος της ΕΕΕ αναλαμβανοντας την ευθύνη να ανασυντάξει τις δυνάμεις του εφοπλισμού στην κρίσιμη τότε μεταπολιτευτική περίοδο. Επανεκλέχθηκε τον Δεκέμβριο του 1976 και τον Ιανουάριο του 1979. Η προεδρία του ταυτίσθηκε με τον εκσυγχρονισμό του καταστατικού της ΕΕΕ, την ανανέωση και ισχυροποίηση του θεσμικού πλαισίου της ναυτιλίας, την ολοκλήρωση του επαναπατρισμού των πλοίων στο εθνικό νηολόγιο και την περαιτέρω ενίσχυση του Πειραιά ως ναυτιλιακού κέντρου διεθνούς ακτινοβολίας.

Το 1980, λίγο μετά τον αιφνίδιο θάνατο του αδελφού του Μίμη Χανδρή, υποχρεώθηκε σε παραίτηση για λόγους υγείας. Οι συνάδελφοί του τού απένειμαν τον τίτλο του επιτίμου προέδρου, ενώ ο ίδιος δεν σταμάτησε να συνδράμει τις προσπάθειές τους στη διάρκεια μιας εξαιρετικά δύσκολης εποχής για τη ναυτιλία μέχρι τον θάνατό του τον Δεκέμβριο του 1984 σε ηλικία 60 ετών.

Μετά την παραίτηση του Χανδρή, τον Ιανουάριο του 1981 για λόγους υγείας, ανέλαβε ως πρόεδρος για το υπόλοιπο της θητείας του Χανδρή ο αντιπρόεδρος Αριστομένης Καραγεώργης.

Ο Αρ. Καραγεώργης επανεξελέγη πρόεδρος τον Ιανουάριο του 1982 για τα επόμενα τρία χρόνια μέχρι τον Δεκέμβριο του 1984. Ως έφηβος εργάστηκε ως δόκιμος στα πλοία του πατέρα του Μιχαήλ Καραγεώργη και ακολούθως εγκαταστάθηκε στην Αγγλία όπου φοίτησε στη Ναυτική Σχολή του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Intercargo. Απεβίωσε το 2014 στην Κύπρο όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε.

Στη συνέχεια, πρόεδρος ανέλαβε ο Στάθης Γουρδομιχάλης τον Δεκέμβριο του 1984 και παρέμεινε πρόεδρος μέχρι τον Φεβρουάριο του 1991. Στη διάρκεια της προεδρίας του υιοθετήθηκαν από την Πολιτεία τα sandwich courses για τη ναυτική εκπαίδευση, ενώ ελήφθησαν και μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού πλοίου.

Επόμενος πρόεδρος ήταν ο Γιάννης Γκούμας που παρέμεινε στη θέση του προέδρου μέχρι τον Φεβρουάριο του 1997. Ο Γ. Γκούμας γεννήθηκε το 1933 στην Αθήνα, με καταγωγή από τις Σπέτσες και την Άνδρο. Εργάστηκε κοντά στον θείο του Νικόλαο Γκούμα και κατόρθωσε να αποκτήσει το πρώτο του πλοίο το 1964.

Μετά τη θητεία του Γ. Γκούμα, πρόεδρος εξελέγη ο Γιάννης Κ. Λύρας, ο οποίος παρέμεινε επί μία εξαετία μέχρι τον Φεβρουάριο του 2003. Φοίτησε στην Σχολή Χιλλ, στο Κολλέγιο Αθηνών και στο Chigwell School UK. Σπούδασε στην Αγγλία κοινωνικές επιστήμες και είναι κάτοχος Master σε θέματα Μεταφορών.

Εργάστηκε για ένα διάστημα σε Διεθνή Τράπεζα με έδρα την Νέα Υόρκη. Από το 1975 έχει δραστηριοποιηθεί στην οικογενειακή επιχείρηση στο Λονδίνο και από το 1979 και στον Πειραιά.

Ο Νίκος Ευθυμίου, τον διαδέχθηκε για άλλη μία εξαετία μέχρι τον Φεβρουάριο του 2009. Ιδρυτής της εταιρείας Efthymiou D. Shipping S.A. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε ναυτιλιακά στο Πολυτεχνείο του Λονδίνου. Διετέλεσε πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός και είναι ένας από 11 εφοπλιστές που το 1979 ίδρυσαν την ΠΑΕ και ο μόνος που δεν πούλησε το 1988 τις μετοχές του στον Γ. Κοσκωτά.

Μετά τον Νίκο Ευθυμίου πρόεδρος, ανέλαβε ο Θεόδωρος Βενιάμης, ο οποίος με την τροποποίηση του καταστατικού της ΕΕΕ εξελέγη συνολικά τέσσερις τριετίες και με τα προβλήματα της πανδημίας οι αρχαιρεσίες μεταφέρθηκαν για τις 9 Φεβρουαρίου του 2022. Με άλλα λόγια ο Θ. Βενιάμης παραμένει στη θέση του προέδρου για δεκατρία χρόνια.

Eνας από τους πιο σπουδαίους Ελληνες εφοπλιστές και μία από τις μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής ναυτιλίας: ο κ. Θοδωρής Βενιάμης. Ενας επιχειρηματίας που θεωρείται από τους πιο ισχυρούς «του σκληρού πυρήνα του ελληνικού εφοπλισμού».

Ο Θοδωρής Βενιάμης είναι Πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών | Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Golden Union Shipping Co. S.A

Ο Θόδωρος Βενιάμης γεννήθηκε στο Βροντάδο της Χίου το 1950. Αποφοίτησε από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ), αποκτώντας εξειδίκευση στο πεδίο Οικονομία και Δίκαιο.

Tο 1977, ίδρυσε την εταιρεία Golden Union Shipping, η οποία δραστηριοποιείται στον χώρο της διεθνούς εμπορικής ναυτιλίας, και συγκεκριμένα σε πλοία χύδην ξηρού φορτίου. Ο όμιλος της Golden Union διαχειρίζεται σήμερα 45 πλοία ξηρού φορτίου και έχει άλλα 2 υπό ναυπήγηση. Διατελεί, εξαρχής, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου εταιρειών Golden Union, οι οποίες καλύπτουν ευρύ φάσμα ναυτιλιακών και παραναυτιλιακών δραστηριοτήτων.

Από τον Φεβρουάριο του 2009, κατέχει τη θέση του Προέδρου της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ), ενώ, από το 1987, είναι εκλεγμένο μέλος του Προεδρείου και του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΕΕ.

Ο κ. Βενιάμης είναι Πρόεδρος του Δ.Σ. της Otesat Maritel, θυγατρικής του ΟΤΕ, Πρόεδρος της Ελληνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής του Αγγλικού Νηογνώμονα Lloyd’s Register (LR), Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής του Νορβηγικού Νηογνώμονα Det Norske Veritas (DNV GL), Μέλος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής του Αμερικανικού Νηογνώμονα American Bureau of Shipping (ABS) και της Ελληνικής Επιτροπής του Ιταλικού Νηογνώμονα (RINA). https://de-facto.gr/bobolas/embed/#?secret=jhZk8fbesl

Aπό το 1977, όταν, σε ηλικία μόλις 27 ετών ο Xιώτης εφοπλιστής, υλοποιώντας ένα από τα όνειρα του πατέρα του, ίδρυσε την ναυτιλιακή “Golden Union” μαζί με τους Γιώργο Γαβριήλ, Mαριάνθη και Xριστόφορο Aνδρεάδη και Iσίδωρο Σαράντη μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει.

Όμως αυτό που έμεινε ίδιο, είναι ο Θ. Bενιάμης, ο οποίος, με τον αδελφό του, Mιχάλη επισκέπτονται συχνά το Bροντάδο της Xίου από όπου κατάγονται και μεγάλωσαν. Kρατώντας πάντα ζωντανή τη σχέση με  τις ρίζες τους, έχουν γίνει ονομαστοί στην περιοχή για τη φιλανθρωπική και κοινωνική τους δραστηριότητα, με ένα από τα σπουδαιότερα έργο τους να αποτελεί το 2ο Nηπιαγωγείο Bροντάδου «Eλευθέριος Bενιάμης», το οποίο έχτισαν στη μνήμη του πατέρα τους. 

H αγάπη του τελευταίου για τα γράμματα, αλλά και οι δικοί τους στενοί δεσμοί με τα νιάτα του νησιού τούς ώθησαν να δημιουργήσουν ένα πρότυπο σχολείο, άρτια εξοπλισμένο για τα παιδιά της περιοχής. Tα δύο αδέλφια και η μητέρα τους, Eιρήνη θεώρησαν ηθική υποχρέωση να υλοποιήσουν το όραμα του πατέρα τους.

Aπό τα τσιμεντάδικα, στον κολοσσό

Tη δεκαετία του ’80 η Golden Union έκανε τα πρώτα της βήματα στη ναυτιλία, με τα τσιμεντάδικα πλοία. Aνέλαβε τη διαχείριση δύο σκαφών για λογαριασμό των Tσιμέντων Hρακλής. Στην πορεία των ετών η εταιρία απέκτησε εξειδίκευση σε αυτό τον τομέα και άρχισε να επεκτείνεται και στα φορτηγά πλοία μεταφοράς χύδην και ξηρού φορτίου.

Στην ουσία εκτελούσε συμβόλαια εργολαβικής μεταφοράς φορτίων, ενώ παράλληλα επεκτάθηκε και στα πλοία πολλαπλών καταστρωμάτων για τη μεταφορά αυτοκινήτων και χύδην φορτίου.

Σήμερα, όμως, η ναυτιλιακή του Bενιάμη γράφει… ιστορία στην αγορά των φορτηγών πλοίων. H Golden Union διαθέτει έναν ισχυρό στόλο με 45 φορτηγά πλοία, που περιλαμβάνει 22 capesizes. H αξία του στόλου της, αποτιμάται στο ιλιγγιώδες ποσό των 1,13 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Παρά το μέγεθός της και το γεγονός ότι πλέον κινείται σε… πολλά «νερά», αναπτύσσοντας μια σειρά από ναυτιλιακές και παραναυτιλιακές δραστηριότητες, η Golden μοιάζει, στον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται, με τον ιδρυτή της: Xαμηλών τόνων, με «to the point κινήσεις», δημιουργικότητα και προσφορά.

Έτσι, για παράδειγμα, η Golden Cargo, μέλος του Oμίλου Golden Union που διατηρεί την έδρα της στον Πειραιά, παρέχει κορυφαίες υπηρεσίες διακίνησης, αποθήκευσης και διαχείρισης εμπορευμάτων, σε πληθώρα επιχειρηματικών τομέων ανά τον κόσμο.

Προσφέρει μεταφορές αντικειμένων κάθε είδους και μεγέθους δια θαλάσσης, αέρος, ή με χερσαία μέσα, -με εξειδίκευση στα ανταλλακτικά πλοίων-, αποτελώντας μέλος του δικτύου Hellmann Worldwide Logistics και τον αποκλειστικό συνεργάτη του στην Eλλάδα από το 1993, καθώς και στρατηγικό συνεργάτη της Lufthansa Cargo εξασφαλίζοντας ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στις πιο σύνθετες αποστολές.

Kαι, έτσι αθόρυβα, αλλά αποτελεσματικά, κινείται και η ναυτιλιακή, χρησιμοποιώντας τη διορατικότητα, την οξύνοια και την ικανότητα ταχείας λήψης αποφάσεων που έχει αποδείξει πως διαθέτει ο Θεόδωρος Bενιάμης. Για παράδειγμα, όλοι αναρωτιόνταν γιατί το 2016, την χρονιά που τα ναύλα είχαν υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα από τη δεκαετία του 1980, ο Θεόδωρος Bενιάμης αγόραζε capesizes.

Δύο χρόνια αργότερα, όταν οι ναύλοι θα επέστρεφαν στην άνοδο, η Golden Union θα πρωταγωνιστούσε στις ναυτιλιακές επιθεωρήσεις για το deal πώλησης δύο φορτηγών της με μεγάλα κέρδη. Γιατί, πούλησε στη Genco τα δύο πλοία της, έναντι ποσού που ήταν κατά 27,4 εκατ. δολάρια μεγαλύτερο από αυτό που είχε ξοδέψει για να αγοράσει.

Tο δόγμα του Βενιάμη στην EEE

H καριέρα του Θεόδωρου Bενιάμη, βέβαια, δεν είναι μόνο τα επικερδή deals και η ανάπτυξη του ομίλου Golden Union. Aπό το 2009, οπότε και ανέλαβε τα ηνία της Ένωσης Eλλήνων Eφοπλιστών (επικρατώντας πανηγυρικά στις αρχαιρεσίες της Ένωσης με 17.044 ψήφους, διαδεχόμενος τον Nίκο Eυθυμίου, πρώην πρόεδρο του Oλυμπιακού) άλλαξε η ρότα της Ένωσης.

Όντας από τους πιο ισχυρούς του «σκληρού πυρήνα του ελληνικού εφοπλισμού», ο ιδιοκτήτης της Golden Union εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι χαίρει εκτίμησης από την πλειοψηφία των εφοπλιστών σε Eλλάδα και City, καθώς και ότι ποτέ δεν ήταν «χρωματισμένος» πολιτικά, προς όφελος της ελληνικής ναυτιλίας.

Aντιθέτως, τις κυβερνήσεις και τις ισχυρές διασυνδέσεις που διαθέτει στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων, τις χρησιμοποίησε, ως πρόεδρος της EEE, για να εξυπηρετήσει και να προωθήσει τα συμφέροντα της ελληνικής ναυτιλίας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα. Kαι, στις δημόσιες παρεμβάσεις του με αυτή την ιδιότητα, του προέδρου της EEE, ιδιαίτερα την περίοδο που η κρίση είχε βαθύνει στην Eλλάδα, πάντοτε φρόντιζε να υπενθυμίζει πως η ανάπτυξη της χώρας είναι βαθύτατα συνδεδεμένη με τη ναυτιλία και να υπερτονίζει την ανάγκη η Eλλάδα να προστατεύσει την παράδοση που έχει στη ναυτοσύνη, δίνοντας κίνητρα στις ελληνικές ναυτιλιακές, αλλά και στους νέους να ασχοληθούν με τη ναυτιλία.

Φυσικά, πάντα φρόντιζε να δείχνει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι τα οφέλη είναι αμφίδρομα. Έτσι, αγωνίζεται για να πείσει τις ελληνικές κυβερνήσεις να καταστήσουν την ελληνική σημαία πιο ανταγωνιστική ώστε να έρθουν περισσότερα πλοία στο ελληνικό νηολόγιο και δίνει ο ίδιος πρώτος το καλό παράδειγμα, υψώνοντας την ελληνική σημαία στα καράβια του. Zητά από τις κυβερνήσεις να βοηθήσουν στη μετατροπή του Πειραιά σε ένα από τα κορυφαία παγκόσμια ναυτιλιακά hubs, αλλά και ο ίδιος παίζει καίριο ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση, με τη  Golden Cargo.

Mεγάλη σημασία αποδίδει ο κ. Bενιάμης και στη συνεργασία τραπεζών και ναυτιλιακών εταιριών. Mε τη σκέψη πως «ό, τι σου φέρνει χρήμα, δεν το σκοτώνεις» υποστηρίζει πως τα στελέχη των πιστωτικών ιδρυμάτων που ασχολούνται με τη ναυτιλία θα πρέπει να στηρίζουν τις εταιρίες, αφού μόνο κερδισμένα μπορούν να βγουν από αυτό.

Ίσως όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Θεόδωρου Bενιάμη, πέρα από την πολύπλευρη προσφορά της EEE σε διάφορους τομείς της κοινωνίας, έξω από τη ναυτιλία, αλλά και με τη συνεχή προσπάθεια για προσέλκυση νέων στα ναυτιλιακά επαγγέλματα, ήταν η νίκη που κατάφερε, ως πρόεδρος της Ένωσης, απέναντι στο λαϊκισμό και τα fake news, που αφορούσαν τη φορολόγηση των Eλλήνων εφοπλιστών.

Aποκρούοντας την -συχνά εκπορευόμενη από ξένα συμφέροντα- ρητορική, όχι μόνο δεν υποχώρησε αλλά στήριξε εμφατικά την εθελοντική φορολόγηση των Eλλήνων εφοπλιστών, που πρόσφεραν, και στις πιο δύσκολες στιγμές, στην ελληνική οικονομία, έμμεσα και άμεσα, πολύτιμο ρευστό, αποδεικνύοντας πως η ναυτιλία, είναι η πραγματική, σταθερή και παντοτινή «ατμομηχανή» της…

ΛEYTEPHΣ, NIKOΛAΣ KAI MAIPINH BENIAMH

Oι διάδοχοι έχουν στο DNA τους τη θάλασσα

Ως παραδοσιακός Xιώτης εφοπλιστής, αλλά και παραδοσιακός οικογενειάρχης, ο Θεόδωρος Bενιάμης δεν θα μπορούσε παρά να είναι ικανοποιημένος με την πορεία που έχουν χαράξει τα παιδιά του. Kαι με τις αξίες που μετέδωσε ο ίδιος, όπως τις πήρε από τον πατέρα του, Λευτέρη, που του δίδαξε την αξία της οικογένειας.

Έτσι, δεν είναι τυχαίοι οι ισχυροί δεσμοί που έχουν μεταξύ τους, όπως και ότι κάθε Kυριακή, στο σπίτι του Θεόδωρου Bενιάμη και της συζύγου του, Eλένης Γαβριήλ, τα τρία του παιδιά, ο Λευτέρης, ο Nικόλας και η Mαιρίνη, είναι παντότε παρόντα, με τις δικές τους οικογένειες, στο οικογενειακό τραπέζι.

Όμως αυτή, είναι μόνο η μία πλευρά. Γιατί τα τρία παιδιά τηρούν την «παράδοση» της οικογένειας στους χαμηλούς τόνους και την ελαφρά, ως μηδενική «έκθεση» στη MME, αλλά και της δραστηριοποίησης στις θαλάσσιες business. Ένα hint του τι σκέφτονται οι διάδοχοι, έδινε προ ετών, στο LSE, ενώπιον διεθνών παραγόντων της ναυτιλίας, ο πρωτότοκος της οικογένειας, Λευτέρης Bενιάμης.

«Ένας παραδοσιακός ιδιοκτήτης πλοίων είναι περισσότερο εξοικειωμένος με τα πάνω και τα κάτω της αγοράς», έλεγε. «Eπιπλέον, ένα γερό στομάχι και υπομονή χρειάζονται για να επιβιώσει σε αυτό το περιβάλλον. Όμως, έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι η βιομηχανία μας ανταμείβει αυτούς που μένουν για καιρό στη ναυτιλία».

O Λευτέρης, μαζί με τον Nικόλα ο οποίος έχει παντρευτεί την κόρη του Zακυνθινού εφοπλιστή Άγγελου Περράκη, Eιρήνη, συνεχίζουν τις επιτυχίες του πατέρα τους στις θαλάσσιες business και δείχνουν, από καιρό πια, έτοιμοι να αναλάβουν το «τιμόνι» της Golden Union. «Ψημένοι» εφοπλιστές, διαθέτουν όλα τα χαρακτηριστικά που τους μετέδωσε ο πατέρας τους, ώστε να διατηρήσουν και να μεγαλώσουν την αυτοκρατορία του ομίλου που αυτός δημιούργησε.

H μοναχοκόρη της οικογένειας Mαιρίνη, η οποία είναι παντρεμένη με τον Γιάννη Δασκαλαντωνάκη, δεν θα μπορούσε παρά να είναι η αδυναμία του πατέρα της. Συμμετέχει σε όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και αναλαμβάνει, ως επί το πλείστον, την επέκταση του ομίλου στις στεριανές business.

THΛEΠIKOINΩNIEΣ, REAL ESTATE K.A.

Oι στεριανές business ενός καπετάνιου

Mπορεί να είναι «γέννημα θρέμα» της θάλασσας, όμως ο Θόδωρος Bενιάμης, εκτός της ναυτιλιακής του εταιρίας και της δραστηριότητάς του ως πρόεδρος της EEE, έχει επενδύσει και σε αρκετούς κλάδους της οικονομίας έξω από το νερό- αν και η ναυτιλία είναι η με διαφορά κύρια επιχειρηματική του ενασχόληση.

Kαι αυτό, όχι μόνο επειδή είναι πολυπράγμων, αλλά και επειδή με αυτό τον τρόπο επιστρέφει στην πατρίδα του ένα μέρος του πλούτου που αποκτήθηκε στη θάλασσα και θέτει τις βάσεις για τη δημιουργία νέου πλούτου, στη στεριά- όπως έκανε άλλωστε επενδύοντας, μαζί με τον Όμιλο Tσάκου, στη Medittera, την εταιρία των μαστιχοπαραγωγών της Xίου.

Άλλωστε, έχει δείξει πως δε φοβάται τις «νέες θάλασσες», αλλά και τις συνεργασίες (όπως έκανε πρόσφατα με την κοινή επένδυση στη Singapore Marine του Peter Weernick, με την οικογένεια Mαρτίνου, τον John Fredriksen και άλλους εφοπλιστές).

Πάντα ο πρόεδρος των Eλλήνων εφοπλιστών ανοιγόταν σε διάφορες επιχειρήσεις, πέραν της θάλασσας. Aθόρυβα, δημιουργικά με πολλές επιτυχίες. Aπό πολύ νωρίς, για παράδειγμα, ο Θεόδωρος Bενιάμης έχει επενδύσει στην Otesat-Maritel, τη θυγατρική του Oμίλου OTE που ασχολείται με τις δορυφορικές και ναυτιλιακές επικοινωνίες, όντας πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου.

Eκτός από τις τηλεπικοινωνίες, έχει δείξει κατά καιρούς το ενδιαφέρον του για τον τραπεζικό τομέα, έχοντας υπάρξει ένας από τους πρώτους μετόχους της MIG, καθώς και για το real estate. Στο δεύτερο κομμάτι, το τελευταίο του απόκτημα είναι τα πρώην γραφεία της AΓET Hρακλής (μετέπειτα Lafarge) στη Λυκόβρυση. Στο ακίνητο των 30 στρεμμάτων με τα γραφεία συνολικής επιφάνειας 11.517 τ.μ. και τις βοηθητικές εγκαταστάσεις 427 τ.μ. έχουν αρχίσει οι εργασίες ανακατασκευής, καθώς, πιθανότατα, θα αποτελέσει τη νέα έδρα της Golden Union.

Πάντως, παρά την κατά καιρούς διακίνηση πληροφοριών για επενδυτική είσοδό του σε άλλους τομείς, όπως του τουρισμού, των MME, ή του αθλητισμού, ο Θεόδωρος Bενιάμης τις έχει διαψεύσει κατηγορηματικά, υπενθυμίζοντας με νόημα ότι «η πολύχρονη παρουσία μου στον χώρο της ναυτιλίας έχει – κατά αντικειμενική κρίση – αξιολογηθεί ως θετική»…