Η πολεμική αντιπαράθεση Ισραήλ – Ιράν:Μαθήματα για την Ελλάδα
Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πολλά να διδαχθεί από τις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής και οφείλει προσεκτικά να μελετήσει τα νέα δεδομένα.
Καμία πολεμική αντιπαράθεση στον ρου της Ιστορίας δεν έχει συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων, αντιθέτως δημιουργεί πολύ περισσότερα με εκτεταμένες καταστροφές και απώλειες ζωών εκατέρωθεν και δη άμαχου πληθυσμού.
Και αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα που επικρατεί εδώ και έξι μήνες με την εισβολή του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας, μετά τα αποτρόπαια εγκλήματα που διέπραξε η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, τον περασμένο Οκτώβριο, σε βάρος αθώων ισραηλινών πολιτών.
Όπως είχε προβλεφθεί, αυτή η πολεμική σύγκρουση έχει ήδη επεκταθεί με την εμπλοκή της τρομοκρατικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, των ανταρτών Χούθι της Υεμένης και λίαν προσφάτως κορυφώθηκε με την άνευ προηγουμένου επίθεση του Ιράν, με εκατοντάδες βαλλιστικούς πυραύλους και drones στην καρδιά του Ισραήλ.
Εύλογα λοιπόν εγείρονται ερωτήματα σχετικά με τη δυνατότητα μιας τόσο μικρής χώρας όπως είναι το Ισραήλ με πληθυσμό 9 εκατ., να αντιπαρατίθεται πολεμικά με ένα με ένα δεκαπλάσιο σε πληθυσμό έθνος, όπως είναι το Ιράν με 90 περίπου εκατ., πέραν βεβαίως των συνεχιζόμενων πολεμικών συγκρούσεων σε δύο μέτωπα, βορρά και νότο, με τις τρομοκρατικές οργανώσεις της Χαμάς και Χεζμπολάχ.
Συγκεκριμένα, αυτή η πολεμική σύγκρουση σε πολλαπλά μέτωπα ενός μικρού λαού που μάχεται από συστάσεως τους για την επιβίωση του – χωρίς βεβαίως να εξαλείφονται οι τεράστιες ευθύνες του και τα τεράστια λάθη που έχει διαπράξει διαχρονικά σε βάρος του παλαιστινιακού λαού – πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης από τα αρμόδια ελληνικά υπουργεία εθνικής άμυνας και εξωτερικών, προκειμένου να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα και διαπιστώσεις για την κατάρτιση μιας αποτελεσματικής στρατηγικής αντιμετώπισης μιας ενδεχόμενης εξ ανατολών πολεμικής απειλής.
Έχει λεχθεί πλειστάκις ότι η Ελλάδα σε μία πιθανή πολεμική σύρραξη με την εξ ανατολών γείτονα, θα βρεθεί μόνη της. Το Ισραήλ όμως δεν βρέθηκε μόνο του. Στο πλευρό του τάχθηκε η μεγαλύτερη υπερδύναμη του πλανήτη μαζί με την ίσως καλύτερη στον κόσμο πολεμική μηχανή του Ηνωμένου Βασιλείου.
Έτσι, το Ισραήλ κατήγαγε μία τεράστια αμυντική νίκη – ίσως την μεγαλύτερη που θα καταγραφεί στη σύγχρονη παγκόσμια πολεμική ιστορία – αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά μια εκτεταμένη ασύμμετρη πολεμική επίθεση του Ιράν, που λίγο απείχε από τον κατά φαντασία «πόλεμο των άστρων».
Πράγματι, το Ισραήλ, μία χώρα εκτός Ευρώπης και ΝΑΤΟ, έλαβε ισχυρότατη υποστήριξη τόσο από νατοικούς συμμάχους όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτή η υποστήριξη αναδεικνύει την υψηλή στρατηγική του Ισραήλ, η οποία προβάλλει τη σημασία της γεωπολιτικής θέσης του στην προστασία των οικονομικών συμφερόντων των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και της προστασίας των αξιών του δυτικού πολιτισμού, ως μία χώρα που αποτελεί ανάχωμα σε αυταρχικά καθεστώτα της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής.
Εν κατακλείδι, η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πολλά να διδαχθεί από τις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής και οφείλει προσεκτικά να μελετήσει τα νέα δεδομένα, προκειμένου να προσαρμόσει την εθνική της στρατηγική τόσο ως προς την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης εξ ανατολών απειλής όσο και ως προς την ανάδειξη της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, μαζί και της Κύπρου, για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής.-
***
*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστήμιου, Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας και απόφοιτος των Σχολών Εθνικής Άμυνας και Εθνικής Ασφάλειας.
