«Η σημερινή Ακροδεξιά και η Ακρα Αριστερά μοιράζονται την ίδια οπτική: αποστρέφονται τη χώρα τους, τουλάχιστον στην τρέχουσα ενσάρκωσή της, και εκφράζουν αγάπη και αφοσίωση σε μια καλύτερη, ξένη χώρα» γράφει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο FT Magazine ο βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Σάιμον Κούπερ.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Υπό τον τίτλο «Πούτιν: η διαταραχή που πλήττει από κοινού την Ακρα Δεξιά και την Ακρα Αριστερά», ο Κούπερ μνημονεύει τον Τζορτζ Οργουελ και το διάσημο δοκίμιό του «Σημειώσεις για τον Εθνικισμό» του 1945. Ο Οργουελ προτείνει τον όρο «μετατοπισμένος εθνικισμός» (transferred nationalism) για να περιγράψει τους ανθρώπους που αγαπούν και θαυμάζουν με πάθος μια άλλη χώρα από τη δική τους.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο «μετατοπισμένος εθνικισμός» είναι μια εξηγήσιμη αντίδραση όταν στη χώρα σου βιώνεις π.χ. τη στέρηση δικαιωμάτων και ονειρεύεσαι την ελευθερία. Μόνο που στην περίπτωση μας, στην Ελλάδα, πρόκειται για πολίτες και πολιτικούς που ζουν σε μια ελεύθερη χώρα — και ονειρεύονται τον αυταρχισμό.
Η αταβιστική σαγήνη του αυταρχισμού, η εθελοτυφλία όταν πρόκειται για μια εκδοχή του που μας κινεί συναισθηματικά και τελικά η αμάσητη κατανάλωση προπαγάνδας αρκεί να γίνεται «για καλό σκοπό», είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά μιας συλλογικής παραζάλης που οδηγεί πολλούς συμπολίτες μας να κλείνουν τα μάτια στους βιασμούς και τους διαμελισμούς αμάχων και να ονειρεύονται αυτές τις ημέρες έναν δίκαιο κόσμο, με σοσιαλιστικό ρεαλισμό φυσικά και με ηγέτη τον κάθε άλλο παρά σοσιαλιστή Πούτιν.
Ο Κούπερ αναφέρεται σε χώρες και καθεστώτα που έχουν υπάρξει κατά καιρούς της μόδας στο πλαίσιο αυτό: Για τους αριστερούς ήταν σταθερά η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο ή και το Βόρειο Βιετνάμ του Χο Τσι Μινχ. Και από την άλλη πλευρά, αυτή των ακροδεξιών, η Ισπανία του Φράνκο και η Πορτογαλία του Σαλαζάρ.
«Για τα σημερινά άκρα, δεξιά και αριστερά, η αποστροφή για τη χώρα τους είναι μια στάνταρ συνθήκη» σημειώνει ο βρετανός δημοσιογράφος. Και ο Πούτιν ενώνει.
Στην Ελλάδα, η αγάπη για τη Ρωσία του Πούτιν έχει για πολλούς Αριστερούς το «ιερό» υπόβαθρο του ηγέτη που αποκατέστησε την τρωθείσα αίγλη της αγαπημένης Σοβιετικής Ενωσης.
Για την Ακρα Δεξιά, από την άλλη, είναι ασφαλώς η Ορθοδοξία αλλά και το μείγμα της μάτσο κουλτούρας, της πειθαρχίας και του μιλιταρισμού που προβάλλει ο Πούτιν.
Θυμίζουμε τι γράφει ο Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μεγάλο μέρος των Ελλήνων, τη Δύση την βλέπει ως ιστορικό αντίπαλο (κατάκτηση από Ρωμαίους, filioque, contra errores graecorum, 1204 Aλωση της Πόλης, ανοχή ή/ και βοήθεια στους Οθωμανούς, καταδίκη της Ελληνικής επανάστασης στο Λάϊμπαχ και τη Βερόνα, ίδρυση προτεκτοράτου ελέω Θεού μοναρχία, 1830. Μας άφησαν έκθετους το 1922, δημιούργησαν τον εμφύλιο, 1945, τη χούντα και ανέχονται τη ΝΑΤΟικη Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας, ενώ η Δύση και δη η Ε.Ε. ευθύνονται για τα μνημόνια).
Την βλέπουν όμως και ως σταθερή σύμμαχο αρωγό, κυρίως από το 1821 και μετά, πυλώνα ίδρυσης του Ελληνικού κράτους, 1827 -1830 και αναγεννήτρια θεσμών και πολιτισμού. Κατ′ αυτή την θεώρηση, τα θετικά, υπερτερούν των πρώτων αρνητικών.
Πάντως εδώ πρέπει να τονίσουμε το εξής που έχει ιδιαίτερη σημασία
Οταν βλέπουμε τσετσένους «μαχητές» να σαρώνουν ό,τι βρουν μπροστά τους φωνάζοντας «Αλλάχ Ακμπάρ», η υποστήριξη προς τον Πούτιν, επειδή τη δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να εκφραστεί ανοιχτά, εκφράζεται έμμεσα. Αποκτά για παράδειγμα τη μορφή «αντικειμενικών» γεωπολιτικών αναλύσεων, για το πόσο λάθος έκανε η ελληνική κυβέρνηση που έστειλε όπλα στην Ουκρανία, το πόσο ευθύνεται το ΝΑΤΟ που επεκτάθηκε προς ανατολάς, το πόσο καλά το χειρίζεται ο Ερντογάν και την εκτίμηση ότι ο Πούτιν θα νικήσει στο τέλος και εμείς θα την πληρώσουμε. Το μήνυμα είναι σαφές: καθίστε καλά και όχι πολλά.
Τώρα πώς η Άκρα Δεξιά που είναι κατά του ακραίου Ισλάμ (ορισμένοι και κατά του Ισλάμ τελείως) υποστηρίζουν έστω κι έμεσα τους Τσετσένους του Πούτιν… ας το δουν οι ίδιοι.