Όταν τον περασμένο Φεβρουάριο ο Βλαντίμιρ Πούτιν ανακοίνωνε από τηλεοράσεως την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία, παρατήρησε, χλευάζοντας την επιθυμία των Ουκρανών για αποκομμουνιστικοποίηση του κράτους τους, ότι ίσως έχει έρθει η ώρα αυτή πραγματικά να υλοποιηθεί, αλλά θα σημαίνει και το τέλος της ουκρανικής κρατικής υπόστασης, η οποία οφείλεται στην πολιτική των μπολσεβίκων.
Και φαίνεται ότι η πολιτική αυτή έχει πλέον τεθεί σε πλήρη εφαρμογή, με ενός είδους… αντιστροφή της γνωστής ρήσης του Λένιν ότι ο κομμουνισμός ισούται με τον εξηλεκτρισμό συν την εξουσία των Σοβιέτ. Πράγματι, εδώ και τουλάχιστον έναν μήνα η ρωσική πολεμική μηχανή έχει θέσει στο στόχαστρό της κατεξοχήν το δίκτυο ηλεκτρισμού της Ουκρανίας, με διαρκώς μεγαλύτερη ένταση, όπως έδειξαν τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!Οι διακοπές ρεύματος που βίωσε η Ουκρανία μετά τις αλλεπάλληλες ρωσικές επιθέσεις της Τετάρτης με πυραύλους και drones ήταν οι μεγαλύτερες στα χρονικά και οι ίδιοι οι Ουκρανοί ιθύνοντες παραδέχονται ότι δεν θα είναι για πάντα σε θέση να επαναφέρουν το δίκτυο σε λειτουργία. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά μετά από σαράντα χρόνια και οι τέσσερις πυρηνικοί σταθμοί της Ουκρανίας τέθηκαν προληπτικά εκτός λειτουργίας για περίπου ένα 24ωρο, ενώ τα προβλήματα έγιναν αισθητά και στην γειτονική Μολδαβία, η οποία εισάγει ρεύμα από το ουκρανικό δίκτυο.
Προφανώς οι επιπτώσεις από το πλήγμα στην ηλεκτροδότηση εξαπλώθηκαν σε πολλούς τομείς. Επηρεάστηκε η λειτουργία των νοσοκομείων, η θέρμανση, καθώς και η υδροδότηση, η οποία μέχρι την επομένη δεν είχε αποκατασταθεί πλήρως, ενώ πόλεις όπως το Κίεβο, η Οδησσός και το Χάρκοβο βίωσαν τον τρόμο του απόλυτου σκότους. Επιπλέον, περίπου 3.000 ανθρακωρύχοι στην περιοχή του Ντνίπρο παγιδεύτηκαν στις στοές για ολόκληρη τη νύχτα.
Η εταιρεία Ukrenergo ανακοίνωσε ότι από το πρωί της Παρασκευής καλύπτεται εκ νέου το 70% των αναγκών κατανάλωσης της χώρας, ωστόσο οι πολίτες θα πρέπει να συνεχίσουν να εξοικονομούν ενέργεια, ενώ εξετάζεται και η εμπορική εισαγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από την Ευρώπη σε ποσότητα έως 500 μεγαβάτ, εφόσον δημιουργηθεί ειδικός μηχανισμός για κάτι τέτοιο, διότι η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ευρώπη είναι υψηλότερη.
Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι ζήτησε επείγουσα σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, ενώ από ευρωπαϊκής πλευράς ανακοινώθηκε η αποστολή μετασχηματιστών υψηλής τάσης και η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν προανήγγειλε τη θέσπιση ένατου πακέτου κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ώστε να περιοριστεί περαιτέρω η ικανότητά της να διεξάγει πόλεμο στην Ουκρανία.
Χαρακτηριστικά, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν τόνισε με ανάρτησή του στο twitter ότι “τα πλήγματα εναντίον πολιτικών υποδομών αποτελούν εγκλήματα πολέμου που δεν μπορούν να μείνουν ατιμώρητα”.
Ωστόσο, ο πόλεμος κατά των υποδομών έχει προ πολλού γίνει πραγματικότητα σε αυτήν τη σύγκρουση και όχι μόνο από μία πλευρά, αν αναλογιστούμε την καταστροφή του αγωγού NordStream και τη στοχοποίηση της Γέφυρας του Κερτς στην Κριμαία. Από κοντά κερδίζει έδαφος και η αντιτρομοκρατική ρητορική, που “λύνει τα χέρια” ως προς το τι είναι θεμιτό στον πόλεμο. Στον λόγο των Ρώσων ιθυνόντων αυτό είναι πλέον σαφές, ενώ και το Ευρωκοινοβούλιο με το πρόσφατο ψήφισμά του που χαρακτηρίζει τη Ρωσία “κράτος-τρομοκράτη” ανέβασε τον πήχη.
Σε όλα αυτά η Μόσχα δεν δίνει παρά την κυνική απάντηση που διατύπωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ ότι “η ηγεσία της Ουκρανίας έχει κάθε ευκαιρία να επαναφέρει την κατάσταση στην κανονικότητα, να επιλύσει την κατάσταση εκπληρώνοντας τις απαιτήσεις της ρωσικής πλευράς και συνεπώς σταματώντας κάθε πιθανό πόνο του τοπικού πληθυσμού”.
Γιατί, όμως, η Μόσχα επιλέγει πλέον αυτού του είδους την τακτική; Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ξαφνική στροφή: αναδρομικά, αποκτούν άλλο νόημα αφενός οι προειδοποιήσεις τόσο του Πούτιν όσο και του Σεργκέι Λαβρόφ από το καλοκαίρι. Ο μεν Ρώσος πρόεδρος είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: “Ακόμη δεν ξεκινήσαμε στα σοβαρά”, ενώ ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας είχε σχεδόν αποκαλύψει τον σχεδιασμό, λέγοντας ότι λόγω της εισροής δυτικών όπλων μεγαλύτερου βεληνεκούς οι “γεωγραφικοί στόχοι” της ρωσικής επιχείρησης “διευρύνονται” και ότι “ο ρωσικός στρατός έχει τρόπο να λύσει το πρόβλημα”. “Δεν μπορούμε” πρόσθεσε χαρακτηριστικά “να επιτρέψουμε στο τμήμα της Ουκρανίας που θα ελέγχει ο Ζελένσκι, ή όποιος τον αντικαταστήσει, να διαθέτει όπλα που απειλούν την επικράτειά μας”.
Με άλλα λόγια, η στοχοποίηση των ουκρανικών υποδομών από τη ρωσική πλευρά, εξυπηρετεί, όπως είχε προαναγγελθεί, έναν στόχο επιχειρησιακό (εφόσον η ηλεκτροκίνηση του σιδηροδρομικού δικτύου είναι κρίσιμης σημασίας για τη μεταφορά στρατευμάτων και οπλισμού) και έναν στόχο πολιτικό, ήτοι την καταρράκωση της ουκρανικής κρατικής υπόστασης όπως τη γνωρίζουμε.
Επιπλέον, το Κρεμλίνο αισθάνεται στο εσωτερικό την πίεση της εθνικιστικής πτέρυγας της κοινής γνώμης και των διαμορφωτών της, που ενώπιον της στασιμότητας ή και των οπισθοχωρήσεων των ρωσικών δυνάμεων στο ουκρανικό μέτωπο απαιτεί “να βγουν τα γάντια” και να υπάρξουν “γρήγορες λύσεις”. Αυτό το είδος λόγου, που συνοδεύεται από απανθρωποποίηση των Ουκρανών και άρνηση της εθνικής τους υπόστασης αρχίζει πλέον και διαπερνά και τον λόγο των επισήμων.
Όμως το μεγαλύτερο μυστικό της αλλαγής τακτικής της Μόσχας αφορά την Ευρώπη. Ο ουκρανικός πληθυσμός στα μετόπισθεν είχε επιστρέψει μετά το αρχικό σοκ της εισβολής και ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες σε περίπου κανονικούς ρυθμούς καθημερινότητας – και το ισοζύγιο ανάμεσα σε όσους εγκατέλειπαν τη χώρα και όσους επαναπατρίζονταν είχε διαμορφωθεί τις τελευταίες εβδομάδες ελαφρά υπέρ των δεύτερων.
Τώρα, οι επιθέσεις που διαταράσσουν την ηλεκτροδότηση και την υδροδότηση κινδυνεύουν να προκαλέσουν παράλυση και αποθάρρυνση και, διόλου τυχαία, ο δήμαρχος Κιέβου Βιτάλι Κλιτσκό δηλώνει ότι θα πρέπει να εξετασθεί εκκένωση μέρους του πληθυσμού.
Για τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ήδη υποδεχθεί εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανούς πρόσφυγες, ενώ παράλληλα παλεύουν με τις επιπτώσεις της ενεργειακής και της πληθωριστικής κρίσης, η απειλή ενός νέου προσφυγικού κύματος θα μπορούσε να κάμψει (όπως τουλάχιστον υπολογίζει η Μόσχα) τη διάθεση αντίστασης στη ρωσική επιθετικότητα και να δυναμώσει τις φωνές που ήδη ακούγονται στη Δύση ότι ο χειμώνας προσφέρει μια καλή ευκαιρία για “παύση” και “περισυλλογή”.
Άλλωστε, τυχόν εμφάνιση συμπτωμάτων κατάρρευσης στην ουκρανική κρατική και πολεμική μηχανή θα έφερνε τους συμμάχους του Κιέβου στο δύσκολο δίλημμα είτε να κλιμακώσουν με άμεση δική τους εμπλοκή είτε να ωθήσουν τον απρόθυμο Ζελένσκι σε συνομιλίες.
Εξού και το μήνυμα που απηύθυνε ο Ουκρανός πρόεδρος συμμετέχοντας εξ αποστάσεως χθες σε συνέδριο στη Λιθουανία ήταν: “Δεν υπάρχει σχίσμα μεταξύ των Ευρωπαίων και αυτό πρέπει να το διαφυλάξουμε. Πρόκειται για την υπ’ αριθμόν ένα αποστολή μας φέτος”.