Κυψέλη | Από τους τέντι μπόις του «Αελλώ», στους νέους της Πλατείας Αγ. Γεωργίου | Νόμος 4000

Σημαντικές αλλαγές αναμένονται στην αγορά ακινήτων της Αθήνας λόγω των έργων για την επέκταση του τραμ και της νέας γραμμής του μετρό, κάτι που έχει ξεκινήσει να αποτυπώνεται τόσο στην ολοένα αυξανόμενη ζήτηση όσο και στην ανοδική τάση των τιμών.

Το ενδιαφέρον των ιδιωτών και επενδυτών, Ελλήνων και ξένων, ήδη είναι ορατό ειδικά στις περιοχές του κέντρου της Αθήνας όπου θα δημιουργηθούν οι νέοι σταθμοί του μετρό όπως είναι Γαλάτσι, Κυψέλη, Εξάρχεια κ.ά.

Εμπορικοί χώροι, καταστήματα, αλλά και χώροι γραφείων είναι στο στόχαστρο των ενδιαφερόμενων, αφού οι νέοι σταθμοί του μετρό σημαίνουν και αναβάθμιση της περιοχής, ευκολότερη πρόσβαση και αυξημένη κίνηση.

Επίσης, το οικιστικό ενδιαφέρον, που παραμένει ούτως ή άλλως αμείωτο τα τελευταία χρόνια, επεκτείνεται πλέον στις περιοχές αυτές, που πιθανόν μέχρι πρότινος δεν αποτελούσαν πρώτη επιλογή, είτε λόγω πυκνής δόμησης, είτε λόγω αυξημένης κυκλοφοριακής κίνησης και έλλειψης θέσεων στάθμευσης.

Στις συγκεκριμένες περιοχές οι ενδιαφερόμενοι μπορούν ακόμα να αγοράσουν κατοικίες σε σχετικά χαμηλή τιμή, με στόχο είτε την ιδιοκατοίκηση δεδομένου ότι η πρόσβαση στο μετρό διευκολύνει την καθημερινότητα και τις μετακινήσεις, είτε για εκμετάλλευση μέσω μίσθωσης σε υψηλές τιμές λόγω της προνομιακής τους πλέον θέσης.

Επιπλέον, μετά τη λειτουργία των σταθμών, η μεταπώληση τέτοιων ακινήτων θα είναι πολύ πιο κερδοφόρα χάρη στην άνθηση που θα έχει γνωρίσει η εκάστοτε περιοχή.

Μία από αυτές τις περιοχές που βρίσκεται σε ανοδική πορεία, τα τελευταία χρόνια, είναι η Κυψέλη μια από τις παλαιότερες και ιστορικότερες συνοικίες της Αθήνας. Μία περιοχή με ιδιαίτερη ιστορία, αρχιτεκτονική αλλά και με 3 νέους σταθμούς του μετρό υπό κατασκευή – στο Λόφο Ελικώνος, στην Πλατεία Κυψέλης και στα Δικαστήρια.

Η Κυψέλη κατά τις δεκαετίες 1920-1970 αποτελούσε, μαζί με το Κολωνάκι, τη Βικτώρια και την περιοχή των Ανακτόρων, τον αστικό πυρήνα της Αθήνας. Σήμερα, μετά από κάποιες δεκαετίες, η Κυψέλη επανέρχεται στις παλιές της «δόξες».

Η εγγύτητα στο κέντρο, ο αξιοσημείωτος συνδυασμός αρχιτεκτονικών στυλ, τα γειτονικά πάρκα όπως αυτό του Πεδίου του Άρεως, η Δημοτική Αγορά, ο περίφημος πεζόδρομος της Φωκίωνος Νέγρη, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα ιστορικά ζαχαροπλαστεία της Αθήνας συνθέτουν μια αναβαθμισμένη περιοχή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Πάμε πολλά χρόνια πίσω, στα 1958, όταν οι νέοι ήταν και πάλι οργισμένοι, φορούσαν (άκουσον άκουσον…) τζιν παντελόνια, δίπλωναν τα ρεβέρ κι άφηναν μαλλιά! Στην Αμερική κάποια χρόνια πριν είχε αρχίσει η επανάσταση του ροκ. Τέλος τα γλυκανάλατα τραγούδια. Ο μουσικός ήχος ήταν πλέον οξύς, σκληρός όπως και η εποχή.

Στην Ελλάδα οι νέοι της εποχής προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις πληγές που είχε αφήσει ο εμφύλιος και η αστυνομικοκρατία είχε εχθρό: Τους εκτός νόμου κομμουνιστές. Μόνο που το κυνήγι τους εννιά χρόνια τώρα είχε… ξεφτίσει. Ο κομμουνισμός δεν ήταν φόβητρο για την ασφάλεια των πολιτών. Έπρεπε να βρεθεί κάτι νέο. Και την πλήρωσαν οι τέντι μπόις!

Η Βουλή το φθινόπωρο του 1958 ψήφισε με εισηγητή τον Κωνσταντίνο Καλλία εκ μέρους της ΕΡΕ το νόμο 4.000 περί τεντομποϊσμού.

Ανέλαβαν δύο… μπουμπούκια του καθεστώτος να τον υλοποιήσουν.

Ο υφυπουργός εσωτερικών αρμόδιος για τα Σώματα Ασφαλείας, Ευάγγελος Καλαντζής και ο Αστυνομικός Διευθυντής Θόδωρος Ρακιτζής. Ας τους γνωρίσουμε:

Ο Καλατζής, βουλευτής Φωκίδας, είχε διακριθεί ο Γενικός Διοικητής Θράκης. Τον διόρισε το 1936 ο δικτάτορας Μεταξάς. Μεταπολεμικά αξιοποιήθηκε από τους Παπάγο και Καραμανλή στη θέση του υφυπουργού Εσωτερικών αρμόδιου για την Ασφάλεια. Ήταν ο Χρυσοχοΐδης της εποχής. Διακρίθηκε για τις διώξεις σε βάρος των κομμουνιστών, ίδρυσε τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας που αργότερα έγινε ΚΥΠ και οργάνωσε τους Φακέλους κοινωνικών φρονημάτων των πολιτών!

Δεξί του χέρι ο Θόδωρος Ρακιτζής που ήταν ο… Αττικάρχης της εποχής και από το 1961 Διοικητής της Αστυνομίας πόλεων. Το αποστράτευσε ο γέρος Παπανδρέου το 1964.

Κυριακή 31 Αυγούστου 1958 στην Κυψέλη, στον κινηματογράφο «Αελλώ» προβάλλεται η ταινία «Η κατάσκοπος που δεν είχε όνομα». Στη διάρκειά της δύο νεαροί πειράζουν μια κοπέλλα που συνοδεύεται από τη μητέρα της, τη Μαρία Ζ. Τους βρίζει κι αυτοί με τον έξοδό της από τον κινηματογράφο της ρίχνουν γιαούρτι.

Ο Αντώνης Μ. 16 χρόνων και ο Σωτήρης Π. 15 είναι τα πρώτα θύματα του νέου νόμου. Τους συλλαμβάνει ο υπαστυνόμος Π. Μουρελάτος ο οποίος τους οδηγεί στο ΑΤ Κυψέλης. Κι από εκεί αρχίζει η περιπέτειά τους. Ο διοικητής του τμήματος ειδοποιεί τον Ρακιτζή ο οποίος καταφθάνει κι αποφασίζει να οργανώσει το σώου.

Τότε δεν υπήρχαν κανάλια, αλλά υπήρχαν εφημερίδες. Οι δύο νέοι, ανήλικοι, κουρεύτηκαν με τη ψιλή, τους έκοψαν τα ρεβέρ από τα τζιν, τους κρέμασαν πινακίδες τύπου «είμαι τέντι μπόις» κι αποφάσισαν να τους περιφέρουν στην Αθήνα. Από το ΑΤ Κυψέλης τους πήγαν με τα πόδια στην Πατησίων, πήραν τρόλεϊ και πήγαν στη Σήμανση! Οι πιο θερμοί πολίτες αποδοκίμαζαν, οι αστυνομικοί γελούσαν και οι φωτογράφοι απαθανάτιζαν τις στιγμές.

Την επομένη, όταν ο υφυπουργός Καλαντζής είδε τις σκηνές βγήκε από τα… ρούχα του. Αιτία; Το κούρεμα! Πήρε τον Ρακιτζή να τον κατσαδιάσει:

«Με γουρουνοψαλιδιά Θόδωρε, όχι με την ψιλή» τον διέταξε με τη βαριά Ρουμελιώτικη προφορά του.

Τι εστί «γουρουνοψαλιδιά»; Με τη ψιλή από το μέτωπο μέχρι τον σβέρκο, κάτι σα μοϊκάνα για να κουβαλούν για μέρες το στίγμα της πράξης τους για καιρό.

Κάποιοι βγήκαν κι αυτοί από τα ρούχα τους. Η συντηρητική «Καθημερινή» καυτηρίασε το γεγονός και το σώου της αστυνομίας με σχόλιο στην πρώτη σελίδα.

Την ίδια μέρα άλλοι δύο τέντι μπόις συλλαμβάνοντας για τον ίδιο λόγο στο Καλαμάκι. Αυτοί τουλάχιστον γλίτωσαν τον διασυρμό αφού οι αστυνομικοί δεν πρόλαβαν να ετοιμάσουν τις πινακίδες.

Κάνει εντύπωση ότι το σύνολο, σχεδόν, του Τύπου επιδοκιμάζει τη στάση της Αστυνομίας. Ακόμα και οι λεγόμενες «κεντρώες» εφημερίδες είναι με το μέρος των αρμοδίων οργάνων. Από κοντά και η Αριστερά που τους θεωρεί τις πράξεις τους «καπιταλιστική παρακμή».

Στο δικαστήριο οι νέοι της Κυψέλης απαλλάχτηκαν αφού η «Μαρία Ζ.» δήλωσε ότι δεν επιθυμεί τη δίωξή τους. Είχε συμβιβαστεί με τις οικογένειες των δύο παιδιών και δεν ήθελε άλλη δημοσιότητα. Οι επόμενοι τέντι μπόις δεν είχαν την ίδια τύχη.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν ο νόμος 4.000 εργαλειοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις για τις διώξεις και αριστερών. Αποκορύφωνα η εποχή της χούντας όπου ο Γιάννης Λαδάς που ιδεολογικά δεν διέφερε πολύ από τους Καλαντζή και Ρακιτζή χρησιμοποίησε το νόμο για διώξεις αντιχουντικών! Τότε μιλούσε για «άπλυτους μακρυμάλληδες». Σας θυμίζει τίποτα αυτό;

Ο νόμος στη Μεταπολίτευση ατόνισε, αλλά καταργήθηκε μόλις το 1983 από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

πηγή pasatempo