Ουκρανία | Γιατί αφορά την Ελλάδα ο πόλεμος στην Ουκρανία

Υπάρχει μια μερίδα συμπολιτών μας που πιστεύει πως αν εθελοτυφλούμε , στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία, αυτός δεν θα μας ακουμπήσει ποτέ…

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μας αφορά άμεσα. Η Ρωσία θεωρεί πως η ασθενέστερη οικονομικά και αμυντικά γειτονική Ουκρανία πρέπει να καταστεί παρά τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού της προτεκτοράτο της.

Όταν οι Ουκρανοί δεν εξέλεξαν αυτούς που υπέδειξε η Μόσχα άρχισαν να δηλητηριάζουν όσους εξέλεξαν και να της επιβάλλουν οικονομικές κυρώσεις προκειμένου να την εκβιάσουν. Όταν αυτά δεν έφεραν αποτέλεσμα εισέβαλαν στρατιωτικά στη χώρα χωρίς καμιά νομιμοποίηση από το στάτους της διεθνούς νομιμότητας…

Τούτο αφορά άμεσα την Ε.Ε. και ειδικά την Ελλάδα όπως ακριβώς μας αφορούσε η εισβολή του Χίτλερ στην Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία το ’39-40.

Δυστυχώς η ιστορία πάντα μας θυμίζει πως τα ολοκληρωτικά καθεστώτα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Επίσης μας δείχνει πώς αν κανείς δρα οπως η Ευρώπη πριν την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου απέναντι στον Χίτλερ δεν αποτρέπει τον πόλεμο. Ενισχύει απλά τον επιτηθέμενο.

Δικτάτορες που εισβάλλουν σε γειτονικές χώρες επειδή απλά μπορούν να το κάνουν, συνήθως δεν σταματούν πουθενά. Τούτο συμβαίνει γιατί θεωρούν πως η ισορροπία δυνάμεων που υπάρχει παγκοσμίως τους αδικεί και επιθυμούν να την αναθεωρήσουν.

Ο Χίτλερ μετά την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία και την Αυστρία επιτέθηκε σε Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία και φυσικά τη  Ρωσία με την οποία πριν είχε διαμελίσει την Πολωνία. Αν είχε αφεθεί, μετά από λίγα χρόνια σειρά είχε η Μ.Β. και αργότερα  οι ΗΠΑ. Η νέα τάξη που ήθελε ο Χίτλερ ήταν το μοίρασμα του Κόσμου μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας…

Θέλουμε να επισημάνουμε πως ο πόλεμος στην Ουκρανία μας αφορά, όπως την Ουκρανία την αφορούσε ο πόλεμος στη Γεωργία πριν από λίγα χρόνια…

Στην προκειμένη περίπτωση η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μας αφορά γιατί αν περάσει χωρίς διεθνείς αντιδράσεις οι οποίες θα γονατίσουν τον επιτιθέμενο, θα αποτελέσουν ένα καλό κίνητρο π.χ. να κάνει και ο Ερντογάν το ίδιο με κάποια γειτονική χώρα την οποία ενδεχομένως θεωρεί “του χεριού του”.

Υπό την έννοια αυτή, μια επιτυχής έκβαση της εισβολής στην Ουκρανία χωρίς διεθνείς αντιδράσεις και κόστος για τη Ρωσία, θα ανέβαζε κατακόρυφα τις πιθανότητες η Τουρκία να επιχειρήσει το ίδιο κατά την Ελλάδας…

Όποιος παρακολουθεί την καθημερινή ειδησεογραφία θα έχει διαπιστώσει πως μήνες τώρα το καθεστώς Ερντογάν ετοιμάζει την εσωτερική αλλά και διεθνή κοινή γνώμη για κάτι τέτοιο.

O Ιωάννης Μάζης για τις διαπραγματεύσεις Ρωσίας – Ουκρανίας και την στάση της Ελλάδας

Μάλιστα ο τρόπος είναι “καρμπόν” του τρόπου που το έκανε η Ρωσία με την Ουκρανία. Η Ρωσία θεωρούσε πως απειλείται θεωρητικά από την Ουκρανία γιατί αν η χώρα αυτή εκτοξεύσει πυραύλους αυτοί σε λίγα λεπτά μπορούν να χτυπήσουν τη Μόσχα.

Η Τουρκία υποστηρίζει εδώ και μήνες το ίδιο για τα ελληνικά νησιά. Η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί στην Ουκρανία έστω και αν νικήσει στρατιωτικά για να λάβει  σοβαρά υπόψη τις συνέπειες ο επόμενος που θα σκεφτεί κάτι ανάλογο.

Η υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι πρώτη προτεραιότητα για την Ελλάδα, για να μπορεί να τα επικαλεστεί και για την ίδια αν χρειαστεί.

Στην  περίπτωση της Κύπρου έχουμε δίκιο που φωνάζουμε για δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτός δεν είναι λόγος όμως να επιτρέψουμε να γίνουν τα ίδια και με την Ελλάδα… Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και οι χώρες προσαρμόζουν τη στάση τους κυρίως με βάση το συμφέρον τους.

Αυτό κάνουμε και εμείς συμπαριστάμενοι με όλους τους τρόπους σε μια χώρα που δέχεται μια εισβολή η οποία προχθές καταδικάστηκε από τη Γ.Σ. του ΟΗΕ με συντριπτική πλειοψηφία.

Τα γεωπολιτικά συμφέροντα Ελλάδας και Ρωσίας αποκλίνουν ενώ το πολιτικό και οικονομικό της σύστημα (ολιγαρχική κλεπτοκρατία) είναι αποκρουστικό και πολύ πιο πρωτόγονο σε σχέση με το ελληνικό που αν και υστερεί,  βρίσκεται εγγύτερα σε αυτά της δημοκρατικής και καπιταλιστικής Δύσης.

Αντιθέτως, οι αναθεωρητικές γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ρωσίας ταυτίζονται ευκαιριακά  με αυτές της Τουρκίας όπου από κοινού συνυπάρχουν στη Συρία, τη Λιβύη και άλλου…

Ο πόλεμος στην Ουκρανία λοιπόν μας αφορά περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Δεν θα ήταν παράλογο μάλιστα εκτός από αμυντικό εξοπλισμό να στείλουμε και εθελοντές που έχουν στρατιωτική εκπαίδευση. Τούτο, τόσο σαν μήνυμα προς όσους σχεδιάζουν αλλαγές συνόρων αλλά και για την απόκτηση εμπειρίας των στρατιωτών μας  σε πραγματικό πεδίο μάχης…

Επιπλέον στην Ουκρανία υπάρχει ελληνική κοινότητα 150.000 ανθρώπων περίπου.

Έχουμε εισέλθει σε περίοδο γεωπολιτικών ανακατατάξεων, μέχρι και η σε βαθύ ύπνο Γερμανία το κατάλαβε…

Ο κόσμος τα επόμενα χρόνια δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

Συμφωνία του Μονάχου: Η υποχώρηση της Βρετανίας και της Γαλλίας που άνοιξε την όρεξη του Χίτλερ

Αξίζει να θυμηθούμε τα ιστορικά γεγονότα πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στα οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω.

“Η Αγγλία είχε να διαλέξει μεταξύ ατιμίας και πολέμου. Προτίμησε την ατιμία και θα έχει τον πόλεμο”.

Αν από τις δεκάδες ρήσεις που αποδίδονται στον Ουίνστων Τσόρτσιλ, πετάξεις τις μισές ως κάλπικες ή υπερβολικές, και κρατήσεις από τις υπόλοιπες μόνο αυτές που πραγματικά έχουν κάτι να πουν, τότε η παραπάνω φράση αξίζει μία θέση στην κορυφή. Είναι η προφητική δήλωση που ήρθε μόλις τρεις ημέρες μετά τη Συμφωνία του Μονάχου, η οποία και υπογράφηκε μια μέρα σαν σήμερα το 1938.

Στη Διεθνή Συνδιάσκεψη που συνήλθε εσπευσμένα για την αποφυγή του πολέμου μεταξύ της Γερμανίας και της Τσεχοσλοβακίας, πήραν μέρος η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία, αλλά όχι και η Τσεχοσλοβακία. Στους εκπροσώπους της χώρας που είδαν τα σύνορά τους να απειλούνται, ανακοινώθηκε απλώς το αποτέλεσμα της συνδιάσκεψης, για το οποίο οι πάντες πανηγύριζαν, εκτός απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Πριν δούμε όμως ποιο ήταν αυτό το αποτέλεσμα, ας μάθουμε τι ζητούσε η ναζιστική Γερμανία.

Ουίνστον Τσόρτσιλ | 30 ρήσεις του “μεγαλύτερου Βρετανού όλων των εποχών”

Ο Χίτλερ είχε ήδη προσαρτήσει από τον Μάρτιο του 1938 την Αυστρία αναίμακτα και πλέον είχε βάλει στον στόχο την περιοχή της Σουδητίας, που άνηκε στην τότε ενωμένη Τσεχοσλοβακία. Σε εκείνη την περιοχή ζούσαν τρία εκατομμύρια Γερμανόφωνοι και με το πρόσχημα ότι καταπιέζονταν, πάλευε για να πετύχει την αναβίωση της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

Στις 22 Σεπτεμβρίου, ο Χίτλερ σκλήρυνε τη στάση του και απαίτησε την άμεση παραχώρηση της Σουδητίας στη Γερμανία και την εκκένωση της από τον τσεχοσλοβακικό πληθυσμό μέχρι το τέλος του μήνα. Την επόμενη μέρα, η Τσεχοσλοβακία απάντησε με άμεση επιστράτευση. Στις 24 Σεπτεμβρίου η Γαλλία, που είχε εγγυηθεί μέχρι τότε την ασφάλεια της Τσεχοσλοβακίας, απάντησε κι αυτή κινητοποιώντας τις μάχιμες μονάδες της.

Στην πραγματικότητα όμως και ο Γάλλος πρωθυπουργός Εντουάρ Νταλαντιέ, αλλά και ο Άγγλος πρωθυπουργός, Νέβιλ Τσάμπερλεν, δεν επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση να αναμετρηθούν πολεμικά με τον Χίτλερ. Προτίμησαν τη διπλωματία και την πολιτική του κατευνασμού, επιλογές για τις οποίες η ιστορία θα τους έκρινε πολύ αυστηρά τα επόμενα χρόνια. Και έτσι αποφάσισαν να συρθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Στις 30 Σεπτεμβρίου τα ξημερώματα, στο Μόναχο ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι, και οι πρωθυπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας υπέγραψαν το Σύμφωνο του Μονάχου μέσω του οποίου συνομολογήθηκε η προσάρτηση της Σουδητίας στο Γ΄ Ράιχ. Βάσει της συμφωνίας, η Τσεχοσλοβακία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει στη Γερμανία μέσα σε δέκα μέρες τα σουδητικά εδάφη, μαζί με όλες τις συγκοινωνίες, τα ορυχεία, τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, και όλα όσα βρίσκονταν εντός της επικράτειας.

Ο Τσάμπερλεν και ο Νταλαντιέ υπέκυψαν πλήρως στις απαιτήσεις του Γερμανού δικτάτορα, με τον Βρετανό πρωθυπουργό μάλιστα να έχει και μία κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Χίτλερ όπου και προσυπέγραψαν μία διμερή συμφωνία, τη λεγόμενη “Συμφωνία Τσάμπερλεν – Χίτλερ”. Σύμφωνα με αυτήν διακήρυτταν την αμοιβαία επιθυμία επίλυσης των όποιων διαφορών πάντα μέσω διαβουλεύσεων.

Με την επιστροφή στην πατρίδα του ο Βρετανός πρωθυπουργός, θριαμβολογούσε, επιμένοντας ότι σύναψε μία “έντιμη ειρήνη”. Το ίδιο και ο Νταλαντιέ αν και λέγεται ότι βλέποντας το πλήθος να ζητοκραυγάζει, ψιθύρισε στον διπλανό του: “Οι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν!”.

Και θα είχε δίκιο. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να ανοίξουν την επεκτατική όρεξη του Αδόλφου Χίτλερ. Τον Μάρτιο του 1939, ο Φύρερ θα εισέβαλε και στην υπόλοιπη χώρα και μερικούς μήνες μετά, θα εισέβαλε και στην Πολωνία, πυροδοτώντας τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.