Μπορεί ένα μυστικό να έχει έκταση 1.200 στρεμμάτων; Και όμως, οι περισσότεροι Αθηναίοι, κυρίως αυτοί που ζουν ανατολικά της Εθνικής Οδού, δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ το Πάρκο Τρίτση που βρίσκεται στον Δήμο του Ιλίου. Πρόκειται για το μεγαλύτερο του λεκανοπεδίου με μέγεθος που πλησιάζει εκείνο του Χάιντ Παρκ στο Λονδίνο.
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!
Η αλώβητη φύση του σε κάνει να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι πραγματικά στην εξοχή. Το πάρκο αυτό είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να έχει και μια μοναδική σχέση με το υγρό στοιχείο καθώς διαθέτει κανάλι και έξι τεχνητές λίμνες. Ωστόσο παρότι είναι ένας μαγικός χώρος, υπάρχουν πολλά περιθώρια μεγαλύτερης φροντίδας του αλλά και ανάδειξης της ομορφιάς του, όπως θα ξέρουν και αυτοί που το χαίρονται καθημερινά.
Στόχος είναι να προσελκύσει ακόμη περισσότερο κόσμο και να αυξήσει την εμβέλειά του σε όλους τους κατοίκους της πόλης.
Τον τελευταίο καιρό η Περιφέρεια Αττικής έχει εκπονήσει ένα σχέδιο για την αναβάθμισή του και ως μία από τις πρώτες δράσεις είναι η διοργάνωση μιας εικαστικής έκθεσης που εγκαινιάστηκε την Τρίτη και έχει τίτλο «Το Τραγούδι της Γης», σε επιμέλεια της ιστορικού Τέχνης Ελένης Αθανασίου.
Με πολύ μεράκι, προσωπική φροντίδα και εργασία κατάφερε να ξαναδώσει νέα πνοή σε δύο ωραίους χώρους εντός του πάρκου, που θα φιλοξενήσουν μέχρι και τα μέσα του Γενάρη 25 έργα από τέσσερις καλλιτέχνες: τη Χρύσα Βέργη, τον Κώστα Παπανικολάου, τον Μανώλη Χάρο και τον Αχιλλέα Χρηστίδη. Ολοι τους διακρίνονται στην καλή ζωγραφική, αυτή που είναι ιαματική για την ψυχή και το βλέμμα.
Η έκθεση πραγματεύεται ποικίλα θέματα του φυσικού περιβάλλοντος της αττικής γης και αποτελεί το σημείο συνύπαρξης της σύγχρονης τέχνης και του περιβάλλοντος. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες ζωγραφίζουν τη φύση, άλλοτε εξ επαφής, άλλοτε από μνήμης, η χλωρίδα αποτελεί κεντρικό αφήγημα των έργων τους.
Οπως σημειώνει και η έμπειρη επιμελήτρια –που ιχνηλατεί και στηρίζει τη δουλειά τους εδώ και πολλά χρόνια–, είναι εμφανείς οι έμμεσοι απόηχοι τόσο από τη βυζαντινή τέχνη όσο και από τα ευρωπαϊκά κινήματα της πρώιμης Αναγέννησης αλλά και του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, όταν ζωγράφοι και γλύπτες ήταν στραμμένοι σε ό,τι τους περιέβαλλε.
