Δικαιοσύνη | Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας | Το μεγαλύτερο λάθος των Κυβερνήσεων

Last updated on 22 Ιουνίου, 2023 at 09:14 πμ

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Αν αναζητήσει κανείς τι δεν έχει πάει καλά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θα βρει, ίσως, το βασικό πρόβλημα της κακοδαιμονίας μας.

Η Δικαιοσύνη είναι η μεγάλη πληγή της χώρας και αυτό τείνει να αποκτήσει και χαρακτήρα πολιτικής περιπλοκής ενόψει εκλογών.

Οχι μόνο επειδή στη Δικαιοσύνη θα κριθεί η νομιμότητα της συμμετοχής του κόμματος Κασιδιάρη στις προσεχείς εκλογές, αλλά και επειδή σχεδόν καθημερινώς αναδεικνύεται η κυβερνητική αβελτηρία και γιγαντώνεται η απορία ως προς το τι ακριβώς μπορεί να παρουσιαστεί ως απολογισμός στο συγκεκριμένο πεδίο.

Ας αφήσουμε όμως για λίγο το θέμα Κασιδιάρη. Άλλωστε το πρόβλημα της Δικαιοσύνης είναι βαθύτερο.

Με αφορμή την πρόσφατη αποφυλάκιση του παιδεραστή-βιαστή, οφείλει κάποιος να σημειώσει το εξής. Δεν μπορεί –και δεν δικαιούται– η κυβέρνηση να επικαλείται για οποιαδήποτε τέτοια περίπτωση και οτιδήποτε άλλο σχετικό την αλλαγή επί το επιεικέστερο του ποινικού κώδικα από τον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις εκλογές του 2019.

Αν αυτό είναι το ζήτημα, γιατί δεν οργανώθηκε μια νέα, συνολική, μελετημένη και ρεαλιστική αυστηροποίηση του κώδικα; Ναι, στην ποινική δικονομία ισχύει, ως γνωστόν, η αρχή της εφαρμογής του επιεικέστερου νόμου. Ομως, αν θεωρείς ότι αυτό που έγινε το ’19 ήταν λάθος, δεν μπορείς να το διατηρείς ώστε να το επικαλείσαι ως δικαιολογία στο διηνεκές.

Eλέγχεσαι πλέον επειδή δεν το τροποποιείς, ώστε να ισχύσει κάτι άλλο, έστω μελλοντικά. Μεγάλο το ερώτημα, δύσκολες οι απαντήσεις, και οι αποσπασματικές εκ του προχείρου παρεμβάσεις δεν πείθουν.

Στο συγκεκριμένο θέμα και την απραξία δεν χωρούν ούτε συγγνώμες ούτε δικαιολογίες. Η βαθμολογία είναι πολύ χαμηλή και η προσδοκία για τη συνολική παρέμβαση στη Δικαιοσύνη στην επόμενη θητεία είναι εκ των πραγμάτων επίσης χαμηλή.

Εκλογές 2023 | Η «ακτινογραφία» του Έλληνα ψηφοφόρου | Τα ιδεολογικά και αξιακά χαρακτηριστικά του

Υπό αυτές τις συνθήκες, και καθώς πλησιάζει η ώρα της δικαστικής κρίσης για την υποψηφιότητα του κόμματος Κασιδιάρη, ορισμένες διαπιστώσεις είναι κρίσιμες και οι αξιολογικές κρίσεις μάλλον περιττεύουν.

Το τι θα κάνει ο Αρειος Πάγος δεν μπορεί να προεξοφληθεί. Ομως, το θέμα έχει πολλές διαστάσεις, νομικές και πολιτικές.

Οφείλει ωστόσο κανείς να αναρωτηθεί: Αν απαγορευτεί η συμμετοχή του κόμματος στις εκλογές, τι θα κάνουν οι επίδοξοι ψηφοφόροι του; Στις δημοσκοπήσεις εμφανίζονται πλέον ποσοστά που πλησιάζουν ή υπερβαίνουν το 4% και ένα από τα κρίσιμα στοιχεία της περιόδου είναι να δει κανείς πώς μπορεί να απαγορευτεί ένα κόμμα με τέτοιο δημοσκοπικό προφίλ.

Θα έχει λυθεί το πρόβλημα; Θα ενισχυθούν άλλοι της Ακροδεξιάς;

Και τι θα γίνει στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές; Θα προσπαθεί η ελληνική δημοκρατία συνεχώς να κυνηγά τον Κασιδιάρη και να επινοεί νομοθετικές ακροβασίες;

Και πόσο πιστεύει κανείς ότι αυτό είναι αποτελεσματικό; Μήπως τελικά ήδη έχουμε μπροστά μας ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά λάθη της περιόδου;

Και μήπως ο Κασιδιάρης έγινε πάλι παράγοντας μέσα από τις σπασμωδικές και αποσπασματικές νομοθετικές παρεμβάσεις;

Μήπως επίσης το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται φοβικό απέναντι σε ένα πρόσωπο; Διότι κακά τα ψέματα η πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση είχε φωτογραφικό χαρακτήρα. Μία πολιτεία ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να νομοθετεί φωτογραφικά.

Η Δικαιοσύνη πάσχει…. ο πολίτης υποφέρει

Στο άρθρο των Α. Πεφτίνα και Θ. Παναγιωτίδη στην «Καθημερινή» διαβάζουμε το εξής :

Η απονομή της δικαιοσύνης δεν αρκεί να είναι ορθή· πρέπει να είναι και ταχεία. Η καθυστέρηση στην περάτωση των δικαστικών υποθέσεων οδηγεί σε μια σειρά από παθογένειες: αβεβαιότητα στο καθεστώς των δικαιωμάτων, διαιώνιση έκνομων καταστάσεων, ενθάρρυνση παραβίασης νομικών υποχρεώσεων εν απουσία άμεσων συνεπειών, ακόμη και εν τοις πράγμασι αρνησιδικία.

Σε άλλο σημείο του άρθρου τους αναφέρουν :

Τα δεδομένα χρόνου διευθέτησης πολιτικών διαφορών σε πρώτο βαθμό αναδεικνύουν την Ελλάδα ως τη βραδύτερη χώρα στη δικαστική διευθέτηση διαφορών, μεταξύ 450 και 600 ημερών, ακολουθούμενη από την Ιταλία και τη Γαλλία. Η Γερμανία εμφανίζει χρόνο διευθέτησης της τάξης των 200 ημερών, ακολουθούμενη από τη Δανία και τη Σουηδία. Η Αυστρία και οι Κάτω Χώρες εμφανίζουν τον μικρότερο εκτιμώμενο χρόνο διευθέτησης, ίσο ή μικρότερο των 100 ημερών.

Η κατάταξη δεν μεταβάλλεται ιδιαίτερα όταν προσθέτουμε και τα δεδομένα των υπόλοιπων βαθμών δικαιοδοσίας, όμως η διοικητική δικαιοσύνη εμφανίζει πολύ μεγαλύτερους χρόνους διευθέτησης. Αν και χώρες όπως η Σουηδία διατηρούν τα επίπεδα σε κάτω των 200 ημερών, στις περισσότερες χώρες είναι υψηλότερα, στις δε χώρες που εμφάνιζαν υψηλό χρόνο διευθέτησης στις πολιτικές διαφορές, ο χρόνος για τις διοικητικές εκτινάσσεται. Ετσι, η Ελλάδα παρουσίαζε για το έτος 2012 το υψηλότατο χρονικό διάστημα των περίπου 1.500 ημερών, το οποίο σταδιακά μειώθηκε στις περίπου 550 ημέρες μέχρι το 2018. Υψηλούς χρόνους διευθέτησης παρουσιάζουν επίσης η Ιταλία και η Πορτογαλία.

Η πολυνομία και η κακονομία μαζί με την μεγάλη σημασία του χρόνου απονομής της Δικαιοσύνης, ενθαρρύνουν τον κακόπιστο να μην αναζητεί την επίλυση των υποθέσεων και η κοινωνία ενθαρρύνεται να μην λειτουργεί νόμιμα και καλόπιστα.

Η Δικαιοσύνη είναι η δύναμη που εξισσοροπεί την ισχύ του δυνατού και αδυνάτου. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να … δικαιώσει τον αδύνατο ενάντια στην ισχύ είτε του ισχυρού συμπολίτη του είτε ενάντια στην κρατική μηχανή.

Όταν η Δικαιοσύνη χάνεται τότε έχουμε κοινωνική ανισότητα και εν τέλει οι πολίτες οδηγούνται στην παρανομία καθώς θεωρούν πως μόνο έτσι μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Στην ουσία επιστρέφουμε στο νόμο του ισχυρού και η κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα.