Ελλάδα | Γιατί δεν θα γίνουμε Ισραήλ και Ιρλανδία

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ούτε Ιρλανδία, ούτε Ισραήλ. Δεν πρόκειται δηλαδή να γίνει μια χώρα με χαμηλή φορολογία και ευελιξία όπως η Ιρλανδία, ικανή να  προσελκύσει όλες τις μεγάλες αμερικανικές επιχειρήσεις που θέλουν να έχουν ένα “πόδι” στις αγορές της Ε.Ε.

Τούτο σημαίνει πως ο βασικός μισθός στην Ελλάδα δεν θα φτάσει ποτέ αυτόν της Ιρλανδίας που ξεκινά από τα 1.300 ευρώ περίπου…

Η Ελλάδα δεν θα γίνει Ιρλανδία κυρίως γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη πίεση από τις ανάγκες. Στην Ελλάδα εισρέουν κάθε χρόνο μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια από τον τουρισμό λόγω φυσικού περιβάλλοντος, ιστορικών μνημείων και χαλαρού τρόπου ζωής.

Στην Ελλάδα είναι ευκολότερο και αποδοτικότερο κάποιος να επενδύσει και να κερδίσει στον τουρισμό παρά στην τεχνολογία. Το ίδιο ισχύει και για τις θέσεις εργασίας. Πριν λίγες μέρες έγινα μάρτυρας πρότασης σε πτυχιούχο οικονομικού πανεπιστημίου για μια θέση εργασίας στο λογιστήριο μεγάλης επιχείρησης την οποία αρνήθηκε για να μην χάσει την ευκολία και τα έσοδα της εποχικής απασχόλησης στο σέρβις σε νησί των Κυκλάδων…

Ούτε Ισραήλ θα γίνουμε ποτέ σε σχέση με την αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων και τη δυναμικότητα της αμυντικής του βιομηχανίας.

Το Ισραήλ για να εξελιχθεί σε αυτό που είναι αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τεράστιες υπαρξιακές απειλές. Το κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα κόντρα στις βουλές και την επιθυμία των περισσότερων  μεγάλων δυνάμεων της εποχής.

Να σας θυμίσω πως αντίστοιχα, μετά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο το 1824-25, η ελληνική επανάσταση ηττήθηκε. Ήταν η ναυμαχία του Ναβαρίνου μεταξύ των Ευρωπαίων και Οθωμανών και το εκστρατευτικό σώμα του Γάλλου στρατηγού Νικολάου Ιωσήφ Μεζόν που απελευθέρωσε την Πελοπόννησο και δημιούργησε τις προϋποθέσεις της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Δεν θέλω να μειώσω τη συμβολή των Ελλήνων χωρίς την θυσία των οποίων οι ξένοι δεν θα ρίσκαραν να στηρίξουν την ελληνική επανάσταση, αλλά θα πρέπει να είμαστε πραγματιστές…

Είναι η ανάγκη που δημιουργεί θέληση και αμφότερα που δυναμώνουν το σθένος ενός λαού τόσο για τις οικονομικές δραστηριότητες όσο και τις πολεμικές.

Εμείς δεν βρεθήκαμε σε ανάλογες ανάγκες και δεν αντιμετωπίσαμε τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν χώρες όπως η Ιρλανδία ή το Ισραήλ οι οποίες αν και μικρές στο μέγεθος διαθέτουν ισχυρές οικονομίες και αποτρεπτική ισχύ στην περίπτωση του Ισραήλ…

Τούτο δεν σημαίνει φυσικά πως πρέπει να επαναπαυτούμε στις ευκολία του τουρισμού και των μεταφορών ή στις αμυντικές συμφωνίες με τους Γάλλους και τους Αμερικάνους κλπ.

Θα πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο. Τα χρήματα του τουρισμού είναι εύκολα αλλά συνιστούν μονοκαλλιέργεια και αν κάποια στιγμή σταματήσουν, θα βρεθούμε μετέωροι…

Χρειάζονται και οι προσπάθειες στη βιομηχανική παραγωγή και τον πρωτογενή τομέα για εξισορρόπηση. Το ίδιο ισχύει και για τις δυνατότητες αποτροπής των ενόπλων δυνάμεων. Πρέπει να αποδείξουμε πως και από μόνοι μας μπορούμε να προκαλέσουμε σοβαρή ζημιά σε όποιον μας επιβουλεύεται για να φανούν συνεπείς οι σύμμαχοι…

Τέλος, διαβάζω στα σχετικά περιοδικά και τους γεωπολιτικού αναλυτές για την ανάγκη δημιουργίας ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας με κρατική αρωγή. Τούτο για μια χώρα που το δημόσιο λειτουργεί όπως λειτουργεί, εκτός από σπατάλη, θα είναι αυτοκτονία…

Δεν υπάρχουν οι οικονομίες κλίμακας προκειμένου η Ελλάδα να κάνει αυτό που κάνει η Τουρκία. Αυτό που μπορούν να κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι να βοηθούν μέσω των αμυντικών δαπανών οι ελληνικές επιχειρήσεις που μπορούν, να μετέχουν σε ευρωπαϊκές συμπαραγωγές οπλικών συστημάτων… Κάτι που ήδη γίνεται…

Τα υπολείμματα αμυντικής βιομηχανίας που έχουν επιβιώσει από τη λαίλαπα των κρατικοποιήσεων θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν προκειμένου να επενδύσουν στην αναγέννησή τους, αμυντικές βιομηχανίες συμμαχικών χωρών…

Όλα τα άλλα είναι είτε αφελή είτε εκ του πονηρού…