Πληθαίνουν και δυναμώνουν οι φωνές που καλούν τις πλούσιες πετρελαϊκές χώρες του Κόλπου να υποδεχτούν πρόσφυγες από την Παλαιστίνη.
Παραδοσιακά οι πλούσιες χώρες του Κόλπου δεν έχουν δείξει ιδιαίτερη ζέση στην υποδοχή μουσουλμάνων προσφύγων, χωρίς φυσικά να μπορεί κανείς να μιλήσει για κλειστά σύνορα..
Τα κράτη του Κόλπου είναι τα πλουσιότερα ανάμεσα στα Αραβικά Κράτη. Όμως ισχύει κάτι σχετικά παράδοξο. Δεν υπάρχει νομικό καθεστώς αναγνώρισης το όρου και της έννοιας πρόσφυγας καθότι οι έξι Αραβικές Μοναρχίες του Κόλπου δεν έχουν υπογράψει καμιά διεθνή συνθήκη σχετικά με τα δικαιώματα των προσφύγων μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε πρώτη ανάγνωση τα κράτη του Κόλπου φοβούνται ότι ενδεχόμενες μαζικές ροές προσφύγων μπορεί να τις απειλήσουν πολιτικά εν αντιθέσει με τους «ελεγχόμενους» εργάτες προερχόμενους από την Νότιο Ανατολική Ασία και την Αφρική.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Κατάρ όπου με πληθυσμό περίπου 2,1 εκατομμύρια μόνο του 12% είναι γηγενείς ενώ η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Ινδοί (24%) και από το Νεπάλ (17%) οι οποίοι διαβούν σε συγκεκριμένες περιοχές με σχετικά πολύ μικρούς μισθούς και υψηλά ποσοστά θνησιμότητας λόγω των σκληρών συνθηκών εργασίας. Η λογική λέει πως μακροπρόθεσμα μια μαζική ροή προσφύγων που θα εργάζονταν υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να προκαλούσε εξεγέρσεις.
Εκτός όμως του οικονομικού σκέλους υπάρχει το θέμα της θρησκείας. Η απάντηση βρίσκεται στο Κοράνι.
Για να δώσουμε απάντηση θα ξεκινήσουμε από κάτι πολύ βασικό. “Ισλάμ” σημαίνει υποταγή στους κανόνες και τις εντολές του Θεού. Αυτό σημαίνει πως η έννοια της Δημοκρατίας και του κοσμικού κράτους έτσι όπως το εννοούμε στη Δύση, είναι ασύμβατο με το Ισλάμ.
Στο πλαίσιο αυτό για τους μουσουλμάνους ο κόσμος είναι δυαδικός. Από τη μία είναι τα μουσουλμανικά εδάφη (Νταρ αλ Ισλάμ – Οίκος του Θεού) και από την άλλη τα εδάφη των απίστων (Νταρ αλ Χαρμπ -Οίκος του Πόλεμου).
Όπως ο Προφήτης Μωάμεθ από την Μέκκα “μετανάστευσε” στη Μεντίνα, κι από εκεί γύρισε πίσω θριαμβευτής / κυρίαρχος επικεφαλής χιλιάδων πιστών έτσι πρέπει και το σύγχρονο Ισλάμ να «μεταναστεύσει».
Το δόγμα – υποχρέωση αυτής της μετακίνησης ονομάζεται Αλ Χαιζιρια.
Συνεπώς οι μουσουλμάνοι πρέπει να ‘κατακτήσουν’ τα εδάφη των ‘απίστων’ είτε μέσω Ιερού Πολέμου (τζιχάντ) είτε μέσω της μαζικής μετανάστευσης όπου συν τω χρόνω θα αποτελέσουν την πλειοψηφία του ‘κατακτηθέντος’ εδάφους.
Δεν υπάρχει λόγος να μεταναστεύσει ένας μουσουλμάνος σε μουσουλμανικό έδαφος, αντίθετα υπάρχει λόγος να μεταναστεύσει στην ‘άπιστη Δύση’.
Η κραυγή ‘Χετζίρα’ (Hijrah) στέλνει κραδασμούς στις ψυχές και στο θυμικό των μουσουλμάνων. Σηματοδοτεί το ξεκίνημα του Ισλάμ κι’ αναφέρεται στη φυγή σαν πρόσφυγας του Προφήτη Μωάμεθ από την Μέκκα, για να διασωθεί από επικείμενους φονιάδες, την άφιξή του στη Μεντίνα (τότε, Γιαθρίμπ), την μεθόδευση της από μέσα κατάληψής της και την επεκτατική στη συνέχεια κυριαρχία του Ισλάμ παντού.
Περιέχεται σε 91 στίχους του Κορανίου σαν καθήκον των μουσουλμάνων να μιμηθούν τoν Προφήτη και να αυξήσουν την Χετζίρα, με στόχο την επεκτατική διάδοση του Ισλάμ σε άλλες χώρες και κοινωνίες.
Μια τέτοια ‘φυγή’ των μουσουλμάνων, με την μορφή προσφυγιάς η μετανάστευσης, οριοθετεί τους τρόπους με τους οποίους η Σαρία (ιερός νόμος) μπορεί τελικά να επιβληθεί σε αλλόπιστες κοινωνίες.
Οπως με λεπτομερεια αναφερει ο Δρ. Peter Hammond στο εξαιρετικα διαφωτιστικο του βιβλιο Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat (2010), όταν οι ανεκτικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες δέχονται μια σειρά από απαιτήσεις των μουσουλμάνων κατοίκων τους κάποια άλλα ζητήματα αρχίζουν να γίνονται ορατά και βαθμιαία κυρίαρχα.
Ο συνδυασμός των πολλών γεννήσεων που έχει ο μουσουλμανικός κόσμος με το δημογραφικό πρόβλημα της Δύσης οδηγεί μαθηματικά σε ‘κατάκτηση’ των αλλόθρησκων χωρίς πόλεμο.
Σουνίτες-Σιίτες: Τα 2 Ισλάμ – Ποιες οι διαφορές τους, τι κρύβεται πίσω από τον εμφύλιο των μουσουλμάνων
Τέλος δεν πρέπει να παραβλέπουμε και τον διαχωρισμό των μουσουλμάνων σε Σουνίτες και Σιίτες, διαχωρισμός με έντονα συναισθήματα.
Οι δύο αυτοί βασικοί κλάδοι έχουν τεράστια αντιπαλότητα μεταξύ τους, από το θάνατο του Μωάμεθ και μετά, δηλαδή από το 632 μ.Χ κι έκτοτε. Όλα ξεκίνησαν από την έλλειψη διαδόχου του Μωάμεθ, αφού ο ιδρυτής της θρησκείας δεν όρισε κάποιον.
Η πλειοψηφία των σιιτικών πληθυσμών βρίσκεται στο Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και το Μπαχρέιν.
Στην Τουρκία, τη Συρία, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, η πλειοψηφία είναι σουνίτες. Παγκοσμίως οι σουνίτες αποτελούν το 85 έως 90% του μουσουλμανικού κόσμου.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Οι σιίτες ιδρυτές υποστήριξαν ότι η εξουσία πρέπει να περάσει στο γαμπρό και ξάδελφο του Προφήτη Μωάμεθ, Αλί, και στη συνέχεια στους αρσενικούς διαδόχους του. Οι σιίτες, αναφέρουν πηγές, θεωρούν ότι ο Μωάμεθ όρισε ως διάδοχο του τον Αλί. Ωστόσο, κάποιοι από τους πιστούς του, βιάστηκαν να χρίσουν νέο πνευματικό ηγέτη τους, τον πεθερό του Προφήτη, Αμπού Μπάκρ. Σε εκείνο το σημείο ακριβώς ξεκίνησαν οι προστριβές και διαμάχες. Αν και οι διαφορές ήταν στην αρχή πολιτικές, στη συνέχεια, αναπτύχθηκαν και θρησκευτικές διαφορές.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως το Ισλάμ εκείνη την περίοδο ήταν μία τεράστια αραβική αυτοκρατορία. Το ίδιο το όνομα των σιιτών προέρχεται από την αραβική λέξη «σία», που σημαίνει διάδοχος.
Εν συνεχεία ο Αλί επελέχθη να γίνει ο 4ος χαλίφης το 656 μ.Χ με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν βίαιες συγκρούσεις. Το σχίσμα οριστικοποιήθηκε το 680 μ. Χ με τη δολοφονία του Χουσείν, γιου του Αλί, στην Καρμπάλα του Ιράκ.
Στον μουσουλμανικό εμφύλιο οι Σιίτες έχασαν ωστόσο διατήρησαν ισχυρές κοινότητες σε πολλές περιοχές του μουσουλμανικού κόσμου. Συσπειρώθηκαν δε γύρω από το γιο του Χουσείν.
Οι σουνίτες, που πήραν το όνομα τους από τη λέξη σούνα (παράδοση) ακολούθησαν το γιο του κυβερνήτη της Δαμασκού, Γιαζίντ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Pew Research Center’s Forum on Religion & Public Life, στις περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής, περίπου το 40% των σουνιτών, δεν θεωρούν ότι οι σιίτες είναι πραγματικοί μουσουλμάνοι.
Από την άλλη οι σιίτες υποστηρίζουν ότι ο δογματισμός των σουνιτών και η προσκόλλησή τους στην παράδοση δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τον εξτρεμισμό.
Ποιες οι διαφορές στην άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων μεταξύ σιιτών – σουνιτών
Η βασική και πιο εύκολα αντιληπτή διαφορά είναι πως οι σιίτες προσεύχονται 3 φορές τη μέρα ενώ οι σουνίτες 5, ωστόσο υπάρχουν και διαφορές πιο βαθιές και ουσιαστικές.
Οι μουσουλμάνοι βασίζουν την πίστη τους στο Κοράνι και τις Χαντίθ, δηλαδή τις προφορικές «οδηγίες» για τον τρόπο λατρείας και ζωής, τον οποίο πρέπει να ακολουθούν οι πιστοί.
Το Κοράνι και οι Χαντίθ προσδιορίζουν τη Σαρία, δηλαδή τον ισλαμικό νόμο, που ρυθμίζει τους κανόνες οι οποίοι διέπουν θέματα ιδιοκτησίας, κληρονομιάς, γάμου, διαζυγίου, συμβόλαια, συμφωνητικά, εμπορικές και τραπεζικές συναλλαγές, επενδύσεις, δάνεια, υποθήκες.
Οι σουνίτες ακολουθούν τις δικές τους Χαντίθ, ενώ οι σιίτες αποδέχονται διαφορετική έκδοση των Χαντίθ και δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στα κηρύγματα του Αλί και των απογόνων του.
Χαρακτηριστικά οι σιίτες θεωρούν ότι οι ιμάμηδες έχουν θεϊκή προέλευση και δεν είναι απλώς «βοηθοί» του Προφήτη αλλά εκπρόσωποί του στη γη. Με αυτή τη λογική δεν προσκυνούν μόνο στη Μέκκα, αλλά στους τάφους των 11 από τους 12 ιμάμηδες (καθώς ο 12ος, ο Μεχντί, θεωρείται κρυμμένος ή ότι έχει εξαφανιστεί). Η ύπαρξη του Μεχντί δίνει και μία μεσσιανική διάσταση στην πίστη τους.
Οι σουνίτες δεν αποδίδουν, τόση μεγάλη αξία στους ιμάμηδες, αντίθετα αποκαλούν με αυτό το όνομα όλους τους πνευματικούς ηγέτες της μουσουλμανικής κοινότητας.
Και τα δύο ρεύματα αποδέχονται τους πέντε πυλώνες της Πίστης: Ομολογία της Πίστης, Προσευχή, Φόρος ελεημοσύνης, Νηστεία, Προσκύνημα στη Μέκκα. Ωστόσο, σε αυτούς οι σιίτες προσθέτουν ακόμα πέντε πυλώνες: τη Μοναδικότητα του Θεού, τη δύναμη του Προφήτη, την Ανάσταση, τη Θεϊκή Δικαιοσύνη και την Πίστη στην πολιτική και πνευματική ανωτερότητα των απογόνων του Προφήτη.
Το σιιτικό Ιράν ενάντια στους Σαουδάραβες σουνίτες
Στη σύγχρονη εποχή η αντιπαράθεση σιιτών και σουνιτών οξύνθηκε το 1979 με την επανάσταση του Αγιατολάχ Χομεινί στο Ιράν.
Ο επαναστατικός σιισμός συνιστά απειλή για τους Σαουδάραβες επειδή αμφισβητεί τόσο τον ρόλο τους ως «θεματοφυλάκων των ιερών τόπων» όσο και το δόγμα του ουαχαμπισμού, που στηρίζεται στην αδικία και την καταστολή.
Η Σαουδική Αραβία είναι ένας παγκόσμιος παίκτης, λόγω της πετρελαικής ισχύς που έχει. Η Σαουδική Αραβία είναι από το 1945 σύμμαχος μιας Αμερικής που οι Ιρανοί θεωρούσαν πάντα τον «Μεγάλο Σατανά».
Οι Σαουδάραβες και οι Ιρανοί βρίσκονται σε έναν διαρκή «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων», που διεξάγεται στον Λίβανο, στο Ιράκ, στη Συρία, στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν.
Ενδεικτικό είναι πως όταν η Σαουδική Αραβία μιλά για τρομοκρατία δεν εννοεί μόνο την Αλ Κάιντα αλλά και όλα τα σιιτικά κινήματα στη Μ.Ανατολή.
Εν κατακλείδι οι λόγοι για τη μη μετανάστευση των μουσουλμάνων σε μουσουλμανικές χώρες, με τον μαζικό τρόπο που τον έχουμε προς τη Δύσης εξηγείται από λόγους :
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ
- ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ
Οι δε θρησκευτικοί αφορούν ακραία κομμάτια της μουσουλμανικής κοσμοθεωρίας (Αλ Χαιζιρια) και του διαχωρισμού του Ισλάμ σε Σουνίτες και Σιιτες.
