Last updated on 14 Απριλίου, 2021 at 08:31 μμ
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!
Θεωρούμε αξιωματικό πως το Διεθνές Δίκαιο και τα Διεθνή Δικαστήρια δεν μπορούν να εφαρμοστούν καθώς το δίκαιο του ισχυρού επιβάλλεται. Τα παραδείγματα πολλά. Μπορούμε να δούμε πόσες φορές έχει εφαρμόσει κάποιο Διεθνές Δικαστήριο την απόφαση σε μία ισχυρή χώρα πχ την Κίνα.
Πρέπει να υπάρχει το Διεθνές Δίκαιο, ωστόσο δεν είμαστε πεπεισμένοι πως αυτό μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση της Τουρκίας, δίχως επιβολή πραγματικής ισχύος ή συμφέροντος.
Οποιαδήποτε σκέψη, έστω και παραμικρή, πως δεν ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας, είναι άκρως επικίνδυνη. Ως τέτοια θεωρούμε και τις αποτελεσματικές συμμαχίες καθώς επίσης και την σωστή χρήση των διεθνών θεσμών από θέσεως ισορροπίας. Από θέση αδυναμίας απλά οι Θεσμοί θα αδιαφορήσουν.
Το πλέον σύνηθες είναι να έχουμε συμμαχίες με τον «εχθρό του εχθρού», δηλαδή με άλλους παράγοντες που έχουν συμφέρον επιβίωσης για να αποτρέψουν τον κοινό αντίπαλο. Αυτές οι σκέψεις κατατίθενται με δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι φιλειρηνικό κράτος δίχως επεκτατικές-επιθετικές βλέψεις.
Κατά συνέπεια δεν απορρίπτεται το Διεθνές Δικαστήριο ως παράγων, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η αποστολή του Διεθνούς Δικαστηρίου είναι η απόφανση επί συγκεκριμένων λεπτομερειών για τις οποίες οι ενδιαφερόμενοι ενδέχεται να διαφωνούν. Το τονίζουμε: λεπτομέρειες. Οι Τούρκοι αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία, δεν μιλάμε για λεπτομέρειες.
Επιστροφή στην “εξωτερική εξισορρόπηση”, καθώς υπάρχουν πολλές συμμαχίες που είναι εφήμερες ανάλογα την κατανομή ισχύος και τις στρατηγικές των δρώντων. Συνήθως προϋποθέσεις εύρωστων συμμαχιών υπάρχουν μόνο όταν απειλούνται τα ζωτικά συμφέροντα του «εχθρού του εχθρού».
Στην εκτίμηση του θέματος των συμμαχιών είναι επικίνδυνο, να στηριζόμαστε σε ανύπαρκτες συμμαχίες. Καλό είναι δηλαδή ως χώρα, κράτος και πολίτες να εξετάζουμε ψύχραιμα, αντικειμενικά και ει δυνατόν χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες τις συμμαχίες μας. Επίσης υπό το ίδιο πρίσμα να κρίνουμε τις υφιστάμενες συμμαχίες μας.
Ποιοι θα εμπόδιζαν την Τουρκία
Εκ πρώτης όψεως δεν υπάρχουν μεγάλα τρίτα συμφέροντα τα οποία θα εμπόδιζαν την Τουρκία στην εκτέλεση των απειλών ή θα ανέτρεπαν τα τετελεσμένα εάν η Τουρκία επικρατούσε σε μια σύρραξη. Ακόμα και στο μεγάλο θέμα του μεταναστευτικού η Ε.Ε είναι διατεθειμένη να αφήσει μεγάλο πλήθος αλλοδαπών στην Ελλάδα, απόδειξη δε οι αποφάσεις των κρατών του Βίζενγκραντ.
Όσον αφορά τη Συρία, τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, την Αρμενία και τους Κούρδους είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις ως προς τις οποίες θα μπορούσαμε να αναμένουμε κάτι θετικό υπό συγκεκριμένες συνθήκες:
Εάν είχαμε επί μακρόν – συστηματικά, προσεκτικά και επί σκοπώ – οικοδομήσει συμμαχικές συγκλίσεις και ενδεχομένως «μυστικές» συνεννοήσεις επί του κοινού συμφέροντος. Μέχρις στιγμής δεν φαίνεται να έχει ισχύει κάτι από όλα αυτά.
Κατά συνέπεια η αρχή της αυτοβοήθειας παραμένει βασικός πυλώνας της εθνικής επιβίωσης και της εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα οφείλει να στηρίζεται μόνον στις δικές της δυνάμεις κι οτιδήποτε άλλο θετικό προκύψει να είναι επιπλέον.
Η Ελλάδα, ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη δεν έχει την πολυτέλεια να μην αναπτύξει μακρόχρονες εναλλακτικές πολιτικές επιλογές επί όλων των θεμάτων της περιοχής που αφορούν την αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία. Ωστόσο αυτές πρέπει να γίνονται στη βάση του συμφέροντος κι όχι των ιδεολογικών παρωπίδων, όπως αναφέραμε ήδη. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως η Σερβία έχει εξαιρετικές σχέσεις με την Τουρκία, αυτή τη στιγμή, άρα το αφήγημα των «Ορθόδοξων αδελφών» μάλλον δεν ισχύει.
Η συμμετοχή μας σε διεθνείς θεσμούς ή συμμαχίες όπως η Ατλαντική Συμμαχία και η Ευρωπαϊκή Ένωση, μόνο ενίσχυση μπορούν να προσφέρουν. Ωστόσο άλλο ενίσχυση κι άλλο εγγύηση. Στο ίδιο πλαίσιο η πολιτική των αγωγών ενέργειας παίζει ρόλο (ή το LNG) ωστόσο αυτό είναι ανάλυση που ξεφεύγει του παρόντος άρθρου.
Αυτή η πιθανή ενίσχυση, όμως, δεν είναι δεδομένη, δεν μπορεί να είναι στρατιωτική, και δεν μπορεί να υπάρξει καν αν δεν έχουμε λειτουργήσει ορθά-αποτελεσματικά και επί μακρόν στον πολιτικο-διπλωματικό στίβο.
Εν κατακλείδι οι διεθνείς συμμετοχές της χώρας πρέπει να αυξάνουν τις επιλογές της ελληνικής στρατηγικής και όχι να τις περιορίζουν. Αυτό σημαίνει πως η ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να έχει διαχρονικότητα μεν, ευελιξία δε και σαφώς να μην πέφτει στην παγίδα της … καλοσύνης των ξένων ή δεσμών που δεν υπάρχουν.
