Σταύρος Νταϊφάς | Ποιος ήταν ο Νταϊφάς | Ο Ολυμπιακός και η Τραγωδία της Θύρας 7

Ήταν ένα μεσημέρι του 1979: Η σκηνή διαδραματίζεται στην αίθουσα συνεδριάσεων της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών στην Ακτή Μιαούλη 85, στον τρίτο όροφο στον Πειραιά.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Ο Σταύρος Νταϊφάς είναι αποφασισμένος να πάρει την έγκριση των εφοπλιστών προκειμένου να υλοποιήσει το σχέδιο του. Ο αντιπρόεδρος της μεγαλύτερης εφοπλιστικής ένωσης είναι και υπεύθυνος για τις επαφές με τους συνδικαλιστές ναυτικούς. Είναι αυτός που μεταφέρει τις αγωνίες, τους προβληματισμούς, τα αιτήματα και τα παράπονα των ναυτικών στο τραπέζι των ισχυρών της ναυτιλίας. Αυτός είναι που κάνει τις διαπραγματεύσεις με τους συνδικαλιστές για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας των ναυτικών στα ποντοπόρα πλοία. Ο λόγος του, ισχυρός και αποφασιστικός.

Ο Σταύρος Νταϊφάς, πήρε τον λόγο και αιφνιδίασε όλους τους συναδέλφους του: «οι κομμουνιστές είναι έτοιμοι να πάρουν τον Ολυμπιακό και έτσι θα προσπαθήσουν να ελέγξουν τον Πειραιά και τους ναυτικούς, είναι μια εξέλιξη δυσάρεστη και πρέπει να αντιδράσουμε αμέσως».

Ήταν η περίοδος που εφαρμοζόταν η νομοθεσία για τη μετατροπή των ερασιτεχνικών σωματείων σε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες. Ο Σταύρος Νταϊφάς είχε κάνει τις διερευνητικές επαφές του με τους παράγοντες του ερασιτέχνη Ολυμπιακού και είχε έτοιμο το πλάνο, την οικονομικοτεχνική μελέτη και τους ανθρώπους που θα τον βοηθούσαν στην πρώτη φάση. Ο Ηρακλής Τσιτσαλής, ήταν τότε πρόεδρος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, διευθυντής του ναυτιλιακού τμήματος της Εθνικής Τράπεζας και ενδιάμεσος σύνδεσμος ο Μίμης Κουτρουμπούσης, ο οποίος για δεκαετίες είχε ένα μπλοκ επιταγών στην τσέπη του Σταύρου Νιάρχου για να διασκεδάζει κυβερνητικούς και οικονομικούς παράγοντες.

Οι απαντήσεις που έδωσε ο Σταύρος Νταϊφάς στα ερωτήματα που έθεσαν οι συνάδελφοι ήταν πειστικές και όλοι αποφάσισαν να συνδράμουν οικονομικά στο νέο εγχείρημα που θα απέτρεπε την άλωση του Πειραιά, των ναυτικών και του Ολυμπιακού. Έτσι, θα διατηρούσαν το γόητρο τους, αλλά και τη φήμη που δημιούργησε για τον εφοπλισμό, ο Νίκος Γουλανδρής.

Πρόεδρος θα αναλάμβανε ο Σταύρος Νταϊφάς. Ταμίας ο Νίκος Ευθυμίου, που ήταν και ταμίας της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. Υπήρξαν και οι πρόθυμοι που έσπευσαν να βάλουν το χέρι στη τσέπη για αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία. Οι Αντώνης Χανδρής, Γιώργος Π. Λιβανός, Μένης Καραγιώργης, Λουκάς Χατζηϊωάννου, Νίκος Ευθυμίου, Στάθης Γουρδομιχάλης, Σταύρος Νταϊφάς, Νίκος Νομικός, Δημήτρης Νομικός, Μιλτιάδης Μαρινάκης,

Η αγορά του Ολυμπιακού σύμφωνα με την αφήγηση του

Θα ξεκινήσω την αφήγηση μου για τον Σταύρο Νταϊφά για να σας πω την ιστορία της αγοράς και της πώλησης του «Θρύλου», όπως ο ίδιος μου την είχε διηγηθεί. Το 1979, διαμορφώθηκε το θεσμικό πλαίσιο για την δημιουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι έπρεπε να ιδρύσουν Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία για το τμήμα του ποδοσφαίρου τους. Χρειάζονταν όμως χρήματα. Για το λόγο αυτό απευθύνθηκαν σε διάφορους οικονομικούς παράγοντες.

Ο Σταύρος Νταϊφάς, είδε πως ήταν μια καλή επένδυση, αλλά το κυριότερο το ήθελε για επικοινωνιακούς λόγους. Όμως, δεν μπορούσε να πάρει το ρίσκο και να αναλάβει όλο το βάρος της δημιουργίας της ΠΑΕ. Ήταν όμως ευρηματικός. Σε εκείνη τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, έριξε το παραμύθι: «Έχω συγκλονιστικά νέα. Οι κομμουνιστές θέλουν να πάρουν τον Ολυμπιακό και καταλαβαίνετε λόγω του Πειραιά, θα επηρεάσουν και την ναυτιλία και τους ναυτικούς μας. Θα έχουμε προβλήματα στα καράβια, θα ξανακάνουν τις επιτροπές πλώρης, όπως και στην Κατοχή. Προτείνω να αγοράσουμε την ΠΑΕ από τον ερασιτέχνη Ολυμπιακό».

Ο Σταύρος Νταϊφάς, στην τηλεοπτική εκπομπή «Αειναύτες», αρκετά χρόνια αργότερα, διηγήθηκε: «Αν και έχω γεννηθεί στην Καλαμάτα, μεγάλωσα στον Πειραιά, όπου είχα χρηματιστηριακό γραφείο, ώστε από χρόνια με γνώριζε ο κόσμος. Αλλά και τα οικονομικά μου ήξεραν ότι ήταν ικανοποιητικά.

Τότε ο Ολυμπιακός πέρναγε δύσκολες στιγμές. Ηταν ένας κύριος Τσιτσαλής πρόεδρος, υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας και φίλος μου. Κάποτε-κάποτε τον βοηθούσα στην προσπάθειά του, οπότε έπεσε κυριολεκτικώς επάνω μου να πάρω τον Ολυμπιακό. Στην αρχή αρνήθηκα, αλλά μετά από γενικότερες πιέσεις το αποφάσισα. Ηταν θυμάμαι Παρασκευή και ρωτώ πόσο πουλιέται ο Παναθηναϊκός που ήθελαν να πάρουν οι Γιαννακόπουλοι. Μου είπαν γύρω στα 80 εκατ. Τότε είπα θα δώσω εγώ για τον Ολυμπιακό 110 εκατ. δραχμές, που αντιστοιχούσαν σε 3,5 εκατ. δολάρια. Πηγαίνω το πρωί και παίρνω την ομάδα».

Για το θέμα αυτό, ο Σταύρος Νταϊφάς, είχε δηλώσει πικραμένος:

«Όταν τον αγόρασα το 1979, έβαλα 110 εκατομμύρια, δηλαδή 3,5 εκατομμύρια δολάρια. Ήταν διαλυμένος, όταν λέω διαλυμένος, κυριολεκτώ. Όταν αναλάβαμε είχε να πάρει έξι χρόνια το πρωτάθλημα. Tον πήρα, τον έφτιαξα, πήραμε το πρωτάθλημα, πρώτο, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Δώσαμε λεφτά, πολλά λεφτά, πήρα ποδοσφαιριστές. Μία φορά είμαστε στο Ολυμπιακό Στάδιο και παίζαμε με τον “Απόλλωνα” Αθηνών και κερδίζαμε 1-0, αλλά η ομάδα δεν έπαιζε καλά και όλος ο κόσμος από τις κερκίδες με βρίζανε. Και τότε είπα «τέρμα και τελείωσε. Θα τον δώσω» και τον έδωσα δωρεάν στον Κοσκωτά».

Η αλήθεια είναι ότι όταν ο κόσμος γκρίνιαζε στις κερκίδες και άρχιζαν τα αρνητικά σχόλια, οι εφοπλιστές ενοχλήθηκαν και αποφάσισαν να απαλλαγούν, επειδή έβλεπαν ότι επικοινωνιακά δεν είχε οφέλη, αλλά αντίθετα είχαν φθορά.

Σε μια δεξίωση, το 1985, πάνω στη συζήτηση, μου είπε: «Βαρέθηκα, ψάχνω κάποιον να χαρίσω τις μετοχές, αν δεν βρω θα τις δώσω στον Δήμο Πειραιά». Άρπαξα την ευκαιρία και την άλλη ημέρα, πήγα στον τότε δήμαρχο Γιάννη Παπασπύρου, τον οποίο γνώριζα από το ρεπορτάζ: «Ο Νταϊφάς, μου είπε ότι θέλει να χαρίσει τις μετοχές της ΠΑΕ Ολυμπιακός στον Δήμο Πειραιά».

Ο Γ. Παπασπύρου ενθουσιάστηκε και αποδέχθηκε την πρόκληση. Μάλιστα, μου έδωσε και σχετική συνέντευξη που δημοσίευσα. Τότε εργαζόμουν στην εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη “ΤΟ ΒΗΜΑ”. Είχα ενημερώσει σχετικά τον διευθυντή μου Σταύρο Ψυχάρη, γνωστός για τα αισθήματα του για τον Παναθηναϊκό. Έτσι, αφιερώσαμε τρεις συνεχόμενες Κυριακές με εκτενή ρεπορτάζ και δηλώσεις στην εφημερίδα. Αυτονόητο ήταν ότι η προβολή τους στην πρώτη σελίδα έδινε μεγάλη ώθηση για ανάγνωση τους.

Τελικά, ο Δήμος Πειραιά, δεν πήρε την ΠΑΕ γιατί δεν μπορούσε να καλύψει τα λειτουργικά έξοδα. Έτσι, η αναζήτηση επενδυτή συνεχίστηκε.

Αρκετούς μήνες αργότερα, το 1986, στα εγκαίνια της διεθνούς εκθέσεως «ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ» και την ώρα που ο τότε υπουργός Στάθης Αλεξανδρής έβγαζε τον καθιερωμένο λόγο, πάνω από την εξέδρα μου έκανε νεύμα για να τον πλησιάσω. Πήγα αμέσως στην άκρη της εξέδρας, με μεγάλη περιέργεια. Μου είπε: «Ένα σου λέω, βρήκα πρόεδρο για τον Ολυμπιακό με πολλά λεφτά. Δεν σου λέω τίποτα άλλο».

Ο νέος επενδυτής ήταν ο «τραπεζίτης Γιώργος Κοσκωτάς». Μέσα σε λίγες ημέρες, εννέα από τους έντεκα εφοπλιστές δέχθηκαν να πωλήσουν τις μετοχές τους στον Κοσκωτά. Μόνο δύο αρνήθηκαν να ακολουθήσουν. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, πατέρας του σημερινού προέδρου Βαγγέλη Μαρινάκη και ο Νίκος Ευθυμίου, που διετέλεσε και πρόεδρος του Ολυμπιακού.

Ο Στ. Νταϊφάς, επανειλημμένα έλεγε: «Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα, δεν πωλείται». Πίστευε στον Ολυμπιακό, αλλά πουλήθηκε στον Γιώργο Κοσκωτά για το ποσό των 120 εκατ. δραχμών ή κατά μία άλλη εκδοχή για 200 εκατ. δραχμές.

Ο Σταύρος Νταϊφάς υπήρξε πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός από το 1979 ως το 1987 και από το 1992 ως το 1993, οδηγώντας την ομάδα στην κατάκτηση πέντε Πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλων, ενώ πρωταγωνίστησε ώστε να απομακρυνθεί ο Αργύρης Σαλιαρέλης και να αναλάβει ο Σωκράτης Κόκκαλης.

Η αρχή

Ο Σταύρος A. Νταϊφάς μνημονεύεται ως ένας αυτοδημιούργητος εφοπλιστής και ως επί το πλείστον μία σημαντική προσωπικότητα της ναυτιλιακής κοινότητας του Πειραιά μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα το 1974.

Γεννήθηκε το 1927 σε οικογένεια ναυτικών και πλοιοκτητών ιστιοφόρων καταγόμενη από την Μάνη. Ο νεαρός Σταύρος A. Νταϊφάς σκόπευε να παρακολουθήσει ναυτική ακαδημία και να ξεκινήσει ναυτιλιακή σταδιοδρομία για να γίνει ο ίδιος καπετάνιος, αλλά μεσολάβησε το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, στράφηκε στις επιχειρήσεις και απέκτησε τα πρώτα του μικρά ιστιοφόρα ενώ ήταν μόλις 20 χρονών. Η αγορά του πρώτου μηχανοκίνητου πλοίου 500 τόννων οδήγησε στην δημιουργία ενός στόλου φορτηγών που δραστηριοποιόταν στην Μεσόγειο.

Η εταιρία του, Stavros Daifas Marine Enterprises S.A., υπέγραψε την πρώτη παραγγελία νεότευκτου για ένα πλοίο πολλαπλών χρήσεων τύπου Freedom στα Ιαπωνικά ναυπηγεία Ishikawajima-Harima Heavy Industries (IHI) στις αρχές της 10ετίας του 1970.

Ακολούθησαν περισσότερες παραγγελίες, περιλαμβανομένων δύο νεότευκτων SD14 τα οποία παρεδόθησαν το 1973 από τα Σκωτσέζικα ναυπηγεία Austin & Pickersgill. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η εταιρία διαχειριζόταν περί τα 12 πλοία, κυρίως σύγχρονα πολυχρηστικά πλοία. Από την 10ετία του 1980 και μετά η εταιρία επένδυσε σε handysize και αργότερα σε panamax και kamsarmax φορτηγά χύδην φορτίου πλοία.

Στην διάρκεια της ιστορίας της η εταιρία του ήταν γνωστή για την υψηλής ποιότητας κατασκευή και συντήρηση των πλοίων της. Ο Νταϊφάς, στενός φίλος και πιστός συνεργάτης του αείμνηστου Αντώνη Χανδρή στην διάρκεια της προεδρίας του στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, συνεισέφερε κατά πολύ στην προσπάθεια να προστατευθεί η υπόσταση της Ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας σε μία κρίσιμη συγκυρία της ιστορίας της.

Έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης το 1974 και υπηρέτησε αδιαλείπτως ως το 1991, έχοντας την θέση του αντιπροέδρου από το 1982 και μετά. Υπηρέτησε επίσης στα διοικητικά συμβούλια της Ένωσης Εφοπλιστών Ναυτιλίας Μικρών Αποστάσεων, της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Ανάπτυξης και του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου.

Ο Νταϊφάς εργάστηκε για να ισχυροποιηθούν οι σχέσεις μεταξύ των εφοπλιστών και των ναυτικών, και για να ενδυναμωθεί η θέση του Πειραιά ως Διεθνές ναυτιλιακό κέντρο. Στις τιμητικές διακρίσεις περιλαμβάνονταν Επίτιμο δια βίου Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, διάκριση από το Ναυτικό Επιμελητήριο της Ελλάδος το 2010, και το Βραβείο Lloyd’s List/Propeller Club Lifetime Achievement Award το 2012. Πέραν της ναυτιλίας, το μεγάλο πάθος του ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Ο Σταύρος Νταϊφάς υπήρξε πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός από το 1979 ως το 1987 και από το 1992 ως το 1993, οδηγώντας την ομάδα στην κατάκτηση πέντε συνεχόμενων Πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλων.

Το ξεκίνημα

Ο Σταύρος Νταϊφάς γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1927, δύο χρόνια μετά την ίδρυση του Ολυμπιακού. Προερχόταν από παραδοσιακή οικογένεια πλοιοκτητών και ναυτικών με ιδιόκτητα ιστιοφόρα στη Μεσσηνία από όπου μετέφεραν εμπορεύματα από και προς τον Πειραιά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο αποφάσισε να γίνει καπετάνιος. Ο ίδιος είχε αφηγηθεί: «Ημουν στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα να σπουδάσω. Αναγκάστηκα να κάνω κάτι για να επιζήσω. Αρχικώς δούλευα σε εταιρεία ασφαλιστική. Εν τω μεταξύ το κράτος είχε 150 μεγάλα καΐκια, των 120 τόνων, και τα έβγαλε στον πλειστηριασμό.

Οποιος είχε χάσει στον πόλεμο πλοίο είχε δικαίωμα να πάρει με δόσεις. Και πήγα και πήρα ένα καραβάκι από αυτά, το οποίο ήταν μισοβουλιαγμένο, ιστορίες για αγρίους. Το πήρα, το έφτιαξα, το αξιοποίησα, είχα και τις ασφάλειες και με δανεικά 100 λίρες χρυσές από μία θεία μου, αδελφή του Εξαρχάκη, του γενικού διευθυντή του Γενικού Λογιστηρίου, τα οποία βέβαια επέστρεψα. Ολα αυτά σε ηλικία 18 ετών. Ετσι, άφησα τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Δεν συνέχισα».

Το πρώτο φορτηγό με το όνομα «Κόνιτσα» το αγόρασε στις 19 Οκτωβρίου του 1949 αντί 14.000 λιρών. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Σταύρος Νταϊφάς επέκτεινε τον στόλο του και άρχισε να ασχολείται με μεγαλύτερης χωρητικότητας πλοία.

Το 1958 συνεργάστηκε με τους αδελφούς Παναγιώτη και Νίκο Κωνσταντινίδη, εμπόρους. Το 1960 δημιούργησε έναν σημαντικό στόλο με μεσογειακά φορτηγά πλοία και από τη δεκαετία του ’70 επεκτάθηκε στα ποντοπόρα. Ηταν η εποχή που έδωσε την πρώτη παραγγελία για ναυπήγηση πλοίου στα ιαπωνικά ναυπηγεία ΙΗΙ. Το 1975 ο στόλος της εταιρείας Daifas Stavros Marine Enterprise S.A. ήταν 12 πλοία, συνολικής μεταφορικής δυνατότητας 117.000 τόνων.

Ο ίδιος ήταν εργασιομανής και πάντα του άρεσε να διηγείται ένα χαρακτηριστικό περιστατικό:

«Πρέπει να έχεις φιλοδοξίες στη ζωή, να έχεις τα κότσια να δουλέψεις σκληρά. Θυμάμαι ότι μια φορά δούλεψα 72 ώρες χωρίς να κοιμηθώ, παρακολουθώντας τις εργασίες σε τρία βαπόρια μαζί και ήρθε η μικρή μου κόρη. Ημουν με τη φόρμα μαύρος από τη μουτζούρα και δεν με γνώρισε. Οταν έρχεται ο άνθρωπος στη ζωή, δεν έρχεται μόνο για να φάει, να πιει, να περάσει όμορφα και μετά να φύγει. Ερχεται και για να δημιουργήσει, να αφήσει ένα πετραδάκι για την πρόοδο και την ευημερία της πατρίδας του».

Κατά τη διάρκεια της κρίσης που έπληξε την παγκόσμια ναυτιλία, το 1980, ο Σταύρος Νταϊφάς πήγε κόντρα στο ρεύμα. Προχώρησε σε ναυπηγήσεις, αυξάνοντας τη δύναμη του στόλου του το 1985 στα 11 πλοία, των οποίων το πρώτο συνθετικό ήταν το όνομα Silver. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη διαχείριση στόλων με λιγότερα πλοία, ενώ δημιουργήθηκε και μια νέα εταιρεία, η Silver Lake Shipping Co S.A., στην οποία μπήκαν η κόρη του Σταύρου Νταϊφά, Ειρήνη, καθώς και τα παιδιά του Παναγιώτη Κωνσταντινίδη.

Ο Σταύρος Νταϊφάς εκπροσώπησε τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλισμού από διάφορες θέσεις, αρχικά ως μέλος του Δ.Σ. της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, από το 1975 έως το 1982, και στη συνέχεα ως αντιπρόεδρος έως το 1991. Ηταν δεινός ομιλητής και κατάφερνε να περνάει τις θέσεις του στις διαπραγματεύσεις, για αυτό και είχε μεγάλη επιρροή στους εφοπλιστικούς κύκλους.

Σε μια συνάντηση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για το θέμα του φόρου κληρονομιάς, ο τότε πρωθυπουργός ήταν αρχικά ανένδοτος στις συζητήσεις με την Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών. Κάποια στιγμή όμως πήρε τον λόγο ο Σταύρος Νταϊφάς και είπε στον Εθνάρχη: «Είμαι αυτοδημιούργητος και έχω 20 βαπόρια. Εάν μου συμβεί κάτι, θα έρθει το κράτος και θα επιβάλει βαριά φορολογία. Δεν νομίζω ότι κανένα από τα δύο παιδιά μου θα το δεχτεί αυτό. Θα πάρουν τα καράβια και θα φύγουν από την Ελλάδα και δεν αποκλείεται να χαθούν και από Ελληνες». Τότε ο τότε πρωθυπουργός γυρίζει στον υπουργό Ναυτιλίας Παναγή Παπαληγούρα και του λέει: «Ρε, Παναγή, σάμπως να ’χει δίκαιο τούτος». Κι έτσι λύθηκε το πρόβλημα.

«Βάλε στο υπουργείο τον Κατσιφάρα»

Μόλις ήρθε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου, που είχε τακτικές επαφές με τον Σταύρο Νταϊφά, υπουργός Ναυτιλίας έγινε ο Στάθης Αλεξανδρής, με τον οποίο ήρθε σε ρήξη από την πρώτη ημέρα. Και αυτό γιατί όταν τον επισκέφθηκαν οι εκπρόσωποι της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών για εθιμοτυπικούς λόγους δεν τους είπε να καθίσουν και τους είχε όρθιους «ανάμεσα σε κάτι μουσάτους για να μας πει στο τέλος ότι από δω και πέρα μόνο με γραπτά αιτήματα του κλάδου», όπως διηγείται ο ίδιος ο Σταύρος Νταϊφάς.

«Τότε του λέω και γω: “Κύριε, υπουργέ, εμείς δεν στέλνουμε έγγραφα παρά μόνο συζητούμε”. Χωρίς να χάσω καιρό πάω στον Παπανδρέου και του λέω: “Τι είναι αυτός; Τι τον έβαλες; Βάλε στο υπουργείο τον Κατσιφάρα να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε”. Και έτσι κατέβηκε στον Πειραιά ο Γιώργος Κατσιφάρας. Εγώ ήμουν η αφορμή», θυμάται.

Ο Σταύρος Νταϊφάς ήταν συναισθηματικός άνθρωπος. Οταν τον πρωτογνώριζε κάποιος, αντίκριζε έναν αυστηρό άνδρα, ο οποίος όμως ήταν η ψυχή της παρέας. Μπορούσε να διασκεδάσει στο ακριβότερο εστιατόριο, αλλά συγχρόνως λάτρευε τα κουτούκια και το τάβλι.

Ο ίδιος είχε εκμυστηρευτεί στους «Αειναύτες: «Δεν μπορούσα να ζήσω ποτέ μακριά από τον τόπο μου. Μου αρέσει να πάρω τους φίλους μου, να παίξω μια μπιρίμπα, να πάω σε ένα κουτούκι, να ακούσω ένα καλό τραγούδι, να δω ένα θέατρο και να θαυμάζω τα νιάτα που, κατά τη γνώμη μου, είναι αδικημένα. Αυτή για μένα είναι η ζωή, έτσι τη βλέπω. Πηγαίνω από το Σάββατο στο σπίτι μου στην Εκάλη και γυρίζω τη Δευτέρα στο γραφείο. Η Εκάλη είναι ξεκούραση, δεν την αλλάζω.

Θα πείτε, “θαλασσινός εσύ και παίρνεις τα βουνά;”. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Εζησα και ταλαιπωρήθηκα στη θάλασσα όταν ήμουν νέος. Ταξίδευα με καΐκια και με συνθήκες πρωτόγνωρες. Ερχόμασταν στον Πειραιά από την Καλαμάτα με πανιά και όχι με μηχανή. Μιλάμε για δραματικές συνθήκες δουλειάς. Εγώ λογικά έπρεπε να είχα πνιγεί εκατό φορές στον Κάβο Μαλλιά. Μου έλεγε ο πατέρας μου, καπετάνιος που πέθανε νέος στα 43 του, να προλάβω να εκμεταλλευτώ τη θάλασσα. Η ναυτιλία για τους νέους της Ελλάδας είναι το επάγγελμα του μέλλοντος».

Ο Σταύρος Νταϊφάς, παρά το πάντοτε φορτωμένο του πρόγραμμα, ήταν ένας πολύ καλός οικογενειάρχη, αν και η μοίρα τον χτύπησε σκληρά. Δυο χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης του Ειρήνης, στην πολυαγαπημένη του σύζυγο Ελένη διαγνώστηκε σκλήρυνση κατά πλάκας. Της στάθηκε όσο κανείς άλλος και τη φρόντισε με αγάπη μέχρι την τελευταία της στιγμή, πριν από λίγα χρόνια.

Παρών σε όλες τις κρίσιμες καμπές

Ο Σταύρος Νταϊφάς ήταν ένας μεγάλος ηγέτης για τον Ολυμπιακό και στάθηκε δίπλα στην ομάδα σε όλες τις κρίσιμες καμπές της ιστορίας της. Ελεγε συχνά σε φίλους και γνωστούς όταν τον ρωτούσαν: «Ο Ολυμπιακός δεν είναι μια ακόμα επιχείρηση, είναι ιδέα». Το 1985-86 αντιμετώπισε προβλήματα υγείας και έδωσε την ομάδα στον Νίκο Ευθυμίου. Οταν όμως ήρθε εκείνος ο χαμένος τελικός Κυπέλλου από τον ΠΑΟ με 4-0 στο ΟΑΚΑ, το 1986, επέστρεψε στη διοίκηση εν μια νυκτί και την επόμενη χρονιά πήρε το πρωτάθλημα.

Εκείνη την περίοδο, ως μέλος του Δ.Σ. της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, συναντήθηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν η ναυτιλία ήρθε αντιμέτωπη με μια οικονομική κρίση. Μετά το τέλος της σύσκεψης για τα ναυτιλιακά θέματα, ο Σταύρος Νταϊφάς είχε μια κατ’ ιδίαν συνομιλία με τον Ανδρέα Παπανδρέου. «Εχουμε οικονομικό πρόβλημα με την ομάδα», είπε στον πρωθυπουργό, με τον οποίο είχαν πολύ καλές σχέσεις.

Τότε ήταν που μπήκε στο ερυθρόλευκο κάδρο ο Γιώργος Κοσκωτάς. Ο Σταύρος Νταϊφάς συναντήθηκε μαζί του και ο Ελληνας τραπεζίτης τον έπεισε ότι θα έβαζε στον Ολυμπιακό πολύ περισσότερα χρήματα από όσα κάποιος μπορούσε να φανταστεί.

Ο Κοσκωτάς αγόρασε τον Ολυμπιακό αντί 120 εκατ. δραχμών, όσο δηλαδή ήταν η αξία του μετοχικού κεφαλαίου της ομάδας και τα ανοίγματα που είχε προς τρίτους.Στη συνέχεια, όταν ο Γ. Κοσκωτάς φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό, ο Ολυμπιακός έχασε από τον ΠΑΟ 2-1 χωρίς ουσιαστικά να έχει διοίκηση. Ο Σταύρος Νταϊφάς εξέδωσε τότε ανακοίνωση με την οποία έκανε γνωστό ότι οι εφοπλιστές παρακολουθούν τα τεκταινόμενα και την κατάλληλη στιγμή θα επέμβουν για να δώσουν λύση. Ακολούθησε η περίοδος με πρόεδρο τον Αργύρη Σαλιαρέλη.

«Θα βγεις ζημιωμένος»

Το 1992 με παρέμβαση του Σταύρου Νταϊφά το Πρωτοδικείο Πειραιά διόρισε προσωρινή διοίκηση στον Ολυμπιακό, στην οποία ήταν πρόεδρος ο ίδιος με αντιπρόεδρο τον Σωκράτη Κόκκαλη.

«Στον Ολυμπιακό δεν πας για να βγάλεις χρήματα. Ο Ολυμπιακός δεν είναι μια ακόμα επιχείρηση, είναι ιδέα και πρέπει να ξέρεις από πριν πως θα βγεις ζημιωμένος. Εβαλα αρκετά χρήματα στον Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν τα ζήτησα πίσω. Για παράδειγμα, το 1992 έβαλα 500.000 δολάρια και άλλα τόσα ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Γιώργος Σαλονίκης και πέντε φίλοι εφοπλιστές και προχωρήσαμε.

Και όταν έφυγα, δεν τα ζήτησα πίσω», είχε αναφέρει κάποτε.
Ακόμη και πριν από τέσσερα χρόνια, όμως, όταν ο Ολυμπιακός άλλαξε χέρια και πέρασε στον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Σταύρος Νταϊφάς ήταν και πάλι εκεί, δίπλα στον νέο μεγαλομέτοχο της ομάδας, βοηθώντας τον με την πείρα του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ως ένδειξη σεβασμού, τον έκανε επίτιμο μέλος στο Δ.Σ. της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

«Ο Ολυμπιακός ήταν και είναι σε καλά χέρια, θα έρθουν και άλλες επιτυχίες, τον Βαγγέλη τον ξέρω από παιδάκι, απ’ όταν ήμασταν μαζί με τον πατέρα του, Μιλτιάδη, και ξέρω το πάθος του για την ομάδα», έλεγε μόλις άλλαξε σελίδα ο Ολυμπιακός.

Και όταν οι ερυθρόλευκοι έμειναν νωρίς εκτός Ευρώπης, στις αρχές της πρώτης μεταβατικής χρονιάς του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Σταύρος Νταϊφάς ήταν σίγουρος ότι θα πετύχει: «Θα τα καταφέρει ο Βαγγέλης. Εχει τη φλόγα μέσα του και τη δύναμη για να πετύχει».

Για τον Ολυμπιακό ήταν αδιαπραγμάτευτος και σκληρός. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Τα έβαζε με όλους και με όλα. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό έπειτα από ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο για το Κύπελλο, στο οποίο οι ερυθρόλευκοι προηγήθηκαν νωρίς με 2-0, ακυρώθηκε γκολ του Μητρόπουλου και τελικά έχασαν από τους πράσινους με τρία πέναλτι. Μετά το τέλος του αγώνα πήγε στον διαιτητή Νίκο Ζλατάνο και του είπε: «Ολοι εσείς είστε νάνοι μπροστά στον Ολυμπιακό και τον κόσμο του».

Ο Μπουμπλής

Η μεγάλη κόντρα του Σταύρου Νταϊφά με τους Βαρδινογιάννηδες, με τους οποίους ήταν πολύ στενός φίλος, έγινε λόγω του Χουάν Ραμόν Ρότσα, ο οποίος ήρθε από την Αργεντινή ως Γιάννης Μπουμπλής με καταγωγή από το Αιγάλεω. Ο Ολυμπιακός διερεύνησε την υπόθεση και τον Μάιο του 1980, πριν από το ντέρμπι των αιωνίων στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» κατέθεσε ένσταση πλαστοπροσωπίας για τη συμμετοχή του παίκτη. 

Η δικαστική διαμάχη διήρκεσε δύο χρόνια και τον Σεπτέμβριο του 1982 αποδείχθηκε ότι οι Πειραιώτες είχαν δίκιο. Στα δημοτολόγια του Δήμου Αιγάλεω υπήρχε μεν κάποιος Γιάννης Μπουμπλής, ο οποίος όμως είχε πεθάνει, ενώ το πιστοποιητικό από την Αργεντινή ήταν πλαστό. Το αποτέλεσμα ήταν να αφαιρεθεί από τον Χουάν Ραμόν Ρότσα η ελληνική ιθαγένεια και να αγωνιστεί ως ξένος.

Ο Κούδας

Ο Σταύρος Νταϊφάς ήταν τύπος ευθύς και κρατούσε τον λόγο του, κάτι που αποδείχθηκε και στην υπόθεση της μεταγραφής του Γιώργου Κούδα. Ο πατέρας του άσου του ΠΑΟΚ διατηρούσε μαγαζί στον Πειραιά, όπου είχε παντρευτεί και ζούσε η κόρη του και αδελφή του «Μεγαλέξανδρου» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Γιώργος Κούδας, αφού συμπλήρωσε 12ετία με τον ΠΑΟΚ, έμεινε ελεύθερος και συμφώνησε με τον Σταύρο Νταϊφά. Στην αρχή ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν ήταν ζεστός στο να αποκτήσει τον διεθνή άσο, ο οποίος ζητούσε 5,5 εκατ. δραχμές. Τελικά, όμως, πείστηκε από τους φίλους του, τη λεγόμενη «παρέα του Πασαλιμανιού», τον Πέτρο Βασάλο, γνωστό ως «Μιλάνο» γιατί είχε μαγαζί στο κέντρο της πόλης και πουλούσε παπούτσια από το Μιλάνο, τον Ανδρέα Στρουμπούλη, τον Νίκο Μπουντούρη, πατέρα του Ολυμπιονίκη Τάσου Μπουντούρη και τον Σούλη Αλεξανδράτο, που ήταν φυσικοθεραπευτής.

Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Γιώργος Παντελάκης ενημερώθηκε και πήρε τηλέφωνο τον ομόλογό του στον Ολυμπιακό. «Σταύρο, μην πάρεις τον Κούδα, θέλω να χτίσω γύρω του τη νέα ομάδα του ΠΑΟΚ» είπε και ο Σταύρος Νταϊφάς του απάντησε: «Τον θέλουμε στην ομάδα, είναι ελεύθερος, αλλά αφού το θέλεις, δεν θα τον πάρουμε». Αργότερα ο Παντελάκης, σε μια κίνηση καλής θέλησης, διευκόλυνε τη μετακίνηση του Κώστα Ορφανού από τον Δικέφαλο του Βορρά στους ερυθρόλευκους, εισπράττοντας ένα ποσό που άγγιξε τα 22 εκατ. δραχμές.

Ο Γαλάκος

Το 1981 είχε συμπληρώσει 8ετία στο Λιμάνι ο Μάικ Γαλάκος. Εκείνος δεν είχε άμεση επαφή με τον πρόεδρο, τον οποίο κάποιοι έπεισαν ότι δεν χρειαζόταν να κρατήσει τον παίκτη στην ομάδα. Ο «Γερμανός», που ήταν ίνδαλμα για τους ερυθρόλευκους φιλάθλους, πικράθηκε. Ο αδελφός της μητέρας του, ονόματι Βουγιουκλάκης, ήταν τότε στον ΠΑΟ και τον πήγε στους Βαρδινογιάννηδες, με τους οποίους υπέγραψε.  Στον Πειραιά έγινε χαμός. Οι φίλοι του προέδρου από την παρέα του Πασαλιμανιού κίνησαν ένα βράδυ στις 2 τα ξημερώματα για την Εκάλη. Ξύπνησαν τον Νταϊφά και έπειτα από συζήτηση που κράτησε μέχρι το ξημέρωμα τον έπεισαν να δώσει τα χρήματα που χρειάζονταν για να μείνει ο παίκτης στον Ολυμπιακό.

Ο αστικός μύθος θέλει τον Μάικ Γαλάκο να επιστρέφει την επιταγή στον Παναθηναϊκό και να ζητάει το δελτίο του. Ο «Καπετάνιος», όμως, του είπε: «Οποιος μπαίνει στην οικογένεια δεν φεύγει».  Ο Σταύρος Νταϊφάς αμέσως μετά έκανε ρελάνς και αγόρασε από τον Εθνικό του Δημήτρη Καρέλλα τον Τάσο Μητρόπουλο αντί 25 εκατ. δραχμών.

Η τραγωδία της Θύρας 7

Η χειρότερη στιγμή για τον Σταύρο Νταϊφά ήταν η τραγωδία της Θύρας 7, τον Φεβρουάριο του 1981, στον δεύτερο χρόνο της προεδρίας του στον Ολυμπιακό, όταν ποδοπατήθηκαν 21 φίλαθλοι βγαίνοντας από το γήπεδο για να πανηγυρίσουν το 6-0 επί της ΑΕΚ. Με δάκρυα στα μάτια είχε τότε αγκαλιάσει τον Σταύρο Παπαδόπουλο και του είχε πει: «Πάει, αυτό ήταν, τα χάσαμε τα παιδιά μας, αρχηγέ». Οταν χρειάστηκε, πάντως, στάθηκε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων.