Bloomberg: Η Σ. Αραβία ‘χώρισε’ από τους Παλαιστίνιους μετά από δεκαετίες

Την περασμένη εβδομάδα, σε μια σειρά τριών μερών στο ελεγχόμενο από τη σαουδαραβική κυβέρνηση τηλεοπτικό δίκτυο Al Arabiya, η Σαουδική Αραβία επέδωσε στην παλαιστινιακή ηγεσία τα έγγραφα “διαζυγίου” τους και έναν εντυπωσιακό “λογαριασμό” ο οποίος εξηγούσε τη διάλυση της σχέσης τους.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Του Zev Chafets

Την “επίδοση” του διαζυγίου ανέλαβε ο πρίγκιπας Μπαντάρ Μπιν Σουλτάν, ο κορυφαίος βετεράνος πολιτικός άνδρας της χώρας, ο οποίος εξέθεσε ωμά τις αποτυχίες των Παλαιστινίων ηγετών σε πολιτικό επίπεδο εδώ και πάνω από 70 χρόνια.

Ο ίδιος αναφέρθηκε ακόμη στη ματαιότητα των σημερινών παλαιστινιακών πολιτικών και το εντελώς αβέβαιο μέλλον το οποίο αυτές θα κομίσουν στους ανθρώπους τους οποίους υποτίθεται ότι η ηγεσία των Παλαιστινίων επιθυμεί να εκπροσωπήσει.

Καμία αραβική κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει ποτέ σε μια τόσο σκληρή δημόσια καταγγελία όσον αφορά το παλαιστινιακό κίνημα. Ο Μπαντάρ, πρώην πρεσβευτής της Σαουδικής Αραβίας στην Ουάσινγκτον και πρώην γενικός γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας της Σαουδικής Αραβίας, είναι πλέον ένας απλός ιδιώτης, ωστόσο προσωπικότητες της κοινότητας των ισραηλινών υπηρεσιών Πληροφοριών και άλλοι εμπειρογνώμονες με τους οποίους συζήτησα δεν εξέφρασαν καμία αμφιβολία ότι μιλούσε εκ μέρους του Παλατιού και πιο συγκεκριμένα του πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.

Πράγματι, ο διευθυντής του γραφείου του πρίγκιπα διαδόχου, Μπαντρ Αλ Ασάκερ, επαίνεσε δημόσια την τηλεοπτική συνέντευξη – σειρά ως “γεμάτη αδιαμφισβήτητα γεγονότα”.

Αποτυχίες δεκαετιών

Ο Μπαντάρ μίλησε στα αραβικά, προκειμένου να είναι βέβαιος ότι αυτά τα γεγονότα θα έφταναν σε κάθε χώρα της περιοχής, καθώς και με αγγλικούς υπότιτλους για το διεθνές κοινό. Ξεκίνησε επιβεβαιώνοντας τη σαουδαραβική υποστήριξη “προς όλα τα νόμιμα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού” και εξέθεσε τους τρόπους με τους οποίους η κυβέρνησή του παρέμεινε σταθερά δίπλα στους Παλαιστίνιους κατά τη διάρκεια δεκαετιών ματαιότητας και οπισθοδρόμησης.

“Ο παλαιστινιακός σκοπός είναι δίκαιος, ωστόσο οι βασικοί φορείς του είναι σκέτη αποτυχία”, είπε. “Ο ισραηλινός σκοπός είναι άδικος, ωστόσο οι υποστηρικτές του έχουν αποδειχθεί επιτυχημένοι”.

Ο πρίγκιπας ξεκινά μάλιστα την εξιστόρησή του με τον πρώτο ηγέτη των Παλαιστίνίων, τον Μουφτή της Ιερουσαλήμ. “Ο Αμίν Ελ Χουσεϊνί τη δεκαετία του 1930 ποντάρει τους Ναζί της Γερμανίας”, υπενθύμισε ο Μπαντάρ. “Αναγνωρίστηκε από τη Γερμανία, τον Χίτλερ και τους Ναζί για τη στάση του δίπλα τους και εναντίον των συμμάχων”.

Ωστόσο, ο Μπαντάρ σημειώνει ότι εκτός από τις εκπομπές του ραδιοφωνικού σταθμού του Βερολίνου, η αφοσίωσή του Χουσεϊνί στους Ναζί δεν του απέφερε τίποτε και μόνο κακό έκανε στον παλαιστινιακό σκοπό.

Ο Μπαντάρ συνεχίζει παραθέτοντας έναν κατάλογο παρόμοιων αρνητικών επιλογών και αποφάσεων: απόρριψη από πλευράς των Αράβων του σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών περί διαίρεσης του εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης του 1948, το οποίο θα έδινε στους Παλαιστινίους ένα ανεξάρτητο κράτος.

Απόρριψη από πλευράς του Αραβικού Συνδέσμου του ψηφίσματος 242 του ΟΗΕ μετά τον πόλεμο του 1967 που ζητούσε την απόσυρση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα εδάφη, απόρριψη από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Σχεδίου Κλίντον το 2000 που θα έδινε στους Παλαιστινίους ένα κράτος στο μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης και της Γάζας.

Η πιο ενδιαφέρουσα απόρριψη ήρθε το 1979, στο Καμπ Ντέιβιντ. Το Ισραήλ προσέφερε στους Παλαιστινίους αυτονομία στα κατεχόμενα εδάφη. Ο Γιασέρ Αραφάτ απέρριψε την ιδέα χωρίς συζήτηση. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, ο Αραφάτ υπέγραψε τη Συμφωνία του Όσλο με το Ισραήλ. Ο Μπαντάρ τού ζήτησε τότε να συγκρίνει αυτή τη συμφωνία με τους όρους που είχε απορρίψει 16 χρόνια νωρίτερα. Ο Αραφάτ είπε ότι η προσφορά αυτονομίας του 1979 ήταν “10 φορές καλύτερη” από το Όσλο.

Ο Μπαντάρ ρώτησε τον Αραφάτ γιατί, λοιπόν, απέρριψε μια τόσο καλή συμφωνία όσο εκείνη του Καμπ Ντέιβιντ. Ο Αραφάτ απάντησε, σύμφωνα με τον Μπαντάρ, ότι ήθελε να υπογράψει, ωστόσο απέφυγε να το πράξει επειδή ο Χάφεζ Αλ Άσαντ (τότε δικτάτορας της Συρίας και πατέρας του νυν δικτάτορα) απείλησε να τον σκοτώσει αν το έπραττε. “Θυμάμαι να σκέφτομαι εκείνη την εποχή”, λέει ο Μπαντάρ στο κοινό του Al Arabiya, “ότι θα μπορούσε να είχε γίνει ο ίδιος ένας και μόνος μάρτυρας και να έσωζε έτσι εκατομμύρια Παλαιστίνιους”.

Η ιστορία την οποία αφηγείται ο Σαουδάραβας πρίγκιπας δεν αποτελεί μόνον ένα χαστούκι στον Αραφάτ, αλλά και στους σημερινούς ηγέτες στη Ραμάλα που ασκούν παρόμοια αρνητική διπλωματία.

“Έρχεται μια ευκαιρία και στη συνέχεια χάνεται”, λέει ο Μπαντάρ. Όταν πια οι Παλαιστίνιοι φτάνουν να αποδεχθούν να συζητήσουν μια ιδέα, εκείνη δεν είναι πλέον στο τραπέζι. Το πιο σημαντικό, αυτό ισχύει  και σήμερα για την απόρριψη εκ μέρους των Παλαιστινίων του τρέχοντος αμερικανικού ειρηνευτικού σχεδίου, το οποίο βασίζεται στο μοντέλο της προσφοράς αυτονομίας του 1979, την οποία ο Αραφάτ απέρριψε με λύπη, αν και, δεδομένου ότι εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινοί ζουν πλέον σε αυτές τις περιοχές, ενώ η Γάζα και η Δυτική Όχθη παραμένουν προς το παρόν χωρισμένες, το προτεινόμενο μέγεθος αυτονομίας θα ήταν μικρότερο.

Στροφή στον πραγματισμό για τη Σ.Αραβία

Ο πρίγκιπας Μπαντάρ είναι ευθύς για τους λόγους που τον οδήγησαν στον “μονόλογό” του. Πρώτον, θέλει να κάνει μια έκθεση του πόσο σκληρά έχουν δουλέψει οι Σαουδάραβες για λογαριασμό των Παλαιστινίων εδώ και δεκαετίες. Δεύτερον, σκοπός του είναι να διαβεβαιώσει τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, χώρες που δαιμονοποιούνται αυτό τον καιρό από τους Παλαιστινίους για την εκ μέρους τους αναγνώριση του Ισραήλ – αλλά και οποιασδήποτε άλλη αραβική χώρα σκέφτεται να κάνει ένα παρόμοιο βήμα – ότι έχουν τη στήριξη των Σαουδαράβων.

Τρίτον, εγκαλεί την ΟΑΠ και τη Χαμάς για τη σύναψη εκ μέρους τους συμμαχιών με μη αραβικές χώρες όπως η Τουρκία και το Ιράν, τις οποίες οι Σαουδάραβες θεωρούν επικίνδυνες. Δίνει δε το “σήμα” ότι οι Σαουδάραβες θα διαπραγματευτούν μόνον με μια νέα γενιά ρεαλιστικών, μετριοπαθών και αξιόπιστων Παλαιστινίων συνομιλητών.

Για τους σημερινούς ηγέτες, ο Μπαντάρ είναι ειλικρινής: “Είναι δύσκολο να τους εμπιστευτούμε και να κάνουμε κάτι για τους Παλαιστίνιους όσο αυτοί βρίσκονται στην ηγεσία”.

Ο πρίγκιπας, ο οποίος αναδημοσίευσε όλα όσα είπε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καταλήγει με μια δήλωση ανεξαρτησίας από τις παλιές υποχρεώσεις. “Κατά τη δική μου προσωπική γνώμη”, λέει, “βρισκόμαστε σε ένα στάδιο στο οποίο, αντί να ανησυχούμε για το πώς να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις τις σχετικές με το Ισραήλ προκειμένου να εξυπηρετήσουμε τον παλαιστινιακό σκοπό, πρέπει να δώσουμε περισσότερο βάρος στην εθνική μας ασφάλεια και στα εθνικά μας συμφέροντα”.

Αυτό δεν αποτελεί, φυσικά, απλώς μια προσωπική θέση του Μπαντάρ. Είναι η πολιτική της σαουδαραβικής κυβέρνησης, η οποία τον έβγαλε στον αέρα όχι μία αλλά τρεις φορές την περασμένη εβδομάδα.

Οι Ισραηλινοί στρατηγιστές από καιρό μοιράζονται αυτή την εκτίμηση. Ελπίζουν δε ότι η νέα θέση της Σαουδικής Αραβίας θα οδηγήσει τους Παλαιστινίους σε μια πιο ρεαλιστική θέση για τις προοπτικές του κινήματός τους.

Aκολουθεί το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο

This week, in a three-part series on government-controlled Al Arabiya television, Saudi Arabia served the Palestinian leadership with a writ of divorce and a stinging bill of particulars that explained the break-up. Delivered by Prince Bandar bin Sultan, the country’s leading elder statesman, it brutally laid out the failures of Palestinian leaders going back more than 70 years. It also suggests the futility of present Palestinian policies and the grim future it will bring the people it is supposed to represent.

No Arab government has ever issued such a harsh public denunciation of the Palestinian movement. Bandar, a longtime former Saudi ambassador to Washington and former secretary general of the Saudi National Security Council is now a private citizen, but Israeli intelligence figures and other experts I asked with were in no doubt that he was speaking for the Palace and, more specifically, Crown Prince Muhammed ben Salman. Indeed, the director of the Crown Prince’s bureau, Badr Al-Asaker, publicly praised the series as “full of facts.”

Bandar spoke in Arabic, to make sure these facts reached every country in the region, with English subtitles for an international audience. He began by affirming Saudi support “for all legitimate rights of the Palestinian people,” and chronicled the ways in which his government has stood steadfast during decades of futility and regression. “The Palestinian cause is a just cause but its advocates are failures,” he said. “The Israeli cause is unjust but its advocates have proven to be successful.”

He begins with the first Palestinian advocate, the Mufti of Jerusalem. “Amin El Husseini in the 1930s was betting on the Nazi in Germany,” Bandar recalled. “He was recognized by Germany, Hitler and the Nazis for standing with them against the allies.” But Bandar notes that apart from Berlin radio broadcast recordings, his loyalty got him nothing and he did no good for the Palestinian cause.

Bandar goes on to mention a list of similar bad choices and decisions: The Arab rejection of the 1948 United Nations partition plan that would have given the Palestinians a state. The Arab League’s rejection of UN Resolution 242 after the 1967 War that called for an Israeli withdrawal from occupied territories; and the Palestinian Liberation Organization rejection of the Clinton Plan in 2000 that would have given the Palestinians a state in most of the West Bank and Gaza.

The most interesting rejection came in 1979, at Camp David. Israel offered Palestinians autonomy in the occupied territories. Yasir Arafat, turned it down flat. Sixteen years later, Arafat signed the Oslo Accord with Israel. Bandar asked him at the time to compare that deal with the terms he had turned down 16 years earlier. Arafat said that the autonomy offer was “10 times better” than Oslo.  

Bandar asked Arafat why, then, he rejected such a good deal at Camp David. Arafat replied, according to Bandar, that he wanted to sign but refrained because Hafez al Assad (then Syria dictator and father of the current Syrian dictator) threatened to kill him if he did. “I remember thinking at the time,” Bandar told his audience, “that he could have been one martyr and saved millions of Palestinians.”

The story is not only a slap at Arafat but the present leaders in Ramallah who practice a similar brand of negative diplomacy. “An opportunity comes and it is lost,” says Bandar. By the time the Palestinians come around to the idea it’s no longer on the table. Significantly, that is also so far true of the Palestinian rejection of the current American peace plan, which is modelled on modelled on the 1979 autonomy offer that Arafat rejected to his regret, although, given that hundreds of thousands Israelis now live in these territories, and Gaza and the West Bank are separated for now, the proposed size of the autonomy would be smaller.

Prince Bandar is candid about the reasons for his monologue. First, he wants a record of how hard the Saudis have worked on behalf of the Palestinians over the decades. Second, he intends to reassure the UAE and Bahrain, which are being vilified by the Palestinians for recognizing Israel — and any other Arab country contemplating a similar step — that the Saudis have their back.

Third, he is calling out the PLO and Hamas for making alliances with non-Arab countries Turkey and Iran, who the Saudis consider dangerous. He is signaling that the Saudis will deal only with a new generation of pragmatic, moderate and dependable Palestinian partners. About the current leaders, he is candid: “It is difficult to trust them and to do something for the Palestinian cause with them around.”

The prince, who posted all his words on social media, concludes with a declaration of independence from old obligations. “In my own personal opinion,” he says, “we are at a stage in which, rather than being concerned with how to face the Israeli challenges in order to serve the Palestinian cause, we have to pay attention to our national security and interests.” This is not, of course, simply Bandar’s personal opinion. It is the policy of the Saudi government that put him on the air for three days this week.  

Israeli strategists have long shared this evaluation. They are hoping that the new Saudi position may move the Palestinians toward a more realistic view of their prospects.