Μπορεί η Νάνσι Πελόζι να έσκισε δημόσια το κείμενο της ομιλίας του προέδρου των ΗΠΑ για την «Κατάσταση της Ένωσης» (State of the Union), όμως ο Ντόναλντ Τραμπ πήρε αυτό που ήθελε.
Η Πελόζι θυμίζουμε πως, ως επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων ηγήθηκε της παραπομπής του σε δίκη στη γερουσία με το ερώτημα της καθαίρεσης το οποίο και κατέπεσε.
Η ομιλία Τραμπ ήταν κομμένη και ραμμένη στη δική του στόχευση και στο δικό του κοινό. Αποσιώπησε την παραπομπή του, πανηγύρισε την καλή κατάσταση της οικονομίας, υπεραμύνθηκε των μεταναστευτικών πολιτικών του και έκανε ακόμη μεγαλύτερο άνοιγμα προς τη θρησκευτικά δεξιά. Επιδιώκει ξεκάθαρα να αποσπάσει ακόμη μεγαλύτερο μέρος της ψήφου των Ευγγελικών, τμήμα των οποίων δεν έχει ακόμη συμφιλιωθεί με την προσωπική ζωή του Τραμπ.
Παράλληλα το Δημοκρατικό Κόμμα δεν μπορούσε να βγάλει έγκαιρα τα αποτελέσματα στην Αϊόβα, Πολιτεία που ξεκινά τον κύκλο των προκριματικών εκλογών για το χρίσμα. Ακόμη και όταν άρχισαν να βγαίνουν τα αποτελέσματα φάνηκε ότι το ερώτημα για τον υποψήφιο παραμένει ανοιχτό.
Στο σημείο αυτό καλό είναι να θυμίσουμε πως όσο κι αν βρισκόμαστε στην εποχή της εικόνας και του διαδικτύου οι εκλογές κρίνονται στις ιδιαιτερότητες του εκλογικού νόμου και τα σύνθετα δημογραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του εκλογικού σώματος.
Τι έγινε το 2016 και νίκησε ο Τραμπ
Ας θυμηθούμε το 2016 όταν και η Χίλαρι Κλίντον πήρε 2,1% περισσότερο από τον Ντόναλντ Τραμπ ή 2.868.686 ψήφους. Ωστόσο, λόγω του συστήματος του «Κολεγίου των Εκλεκτόρων» ο Ντόναλντ Τραμπ που κέρδισε περισσότερες Πολιτείες πήρε την προεδρία με 304 εκλέκτορες έναντι 227. Τη διαφορά έκαναν έξι Πολιτείες και μία περιφέρεια που μετατοπίστηκαν στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων. Αυτές είναι η Φλόριντα, η Πενσυλβανία, το Οχάιο, το Μίσιγκαν, το Ουισκόνσιν, η Αϊόβα και η δεύτερη περιφέρεια του Μέιν.
Το ίδιο το εκλογικό σώμα εμφανίζει σαφείς διαιρέσεις. Οι Δημοκρατικοί παίρνουν συντριπτικά όσους αυτοπροσδιορίζονται ως liberal (στις ΗΠΑ έχει μια πιο προοδευτική σημασία σε σχέση με την Ευρώπη), ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι όσους δηλώνουν συντηρητικοί. Οι μετριοπαθείς εμφανίζονται διαιρεμένοι . Εδώ βέβαια, στους μετριοπαθείς θα κριθεί το αποτέλεσμα των εκλογών του 2020.
Το εκλογικό σώμα των ΗΠΑ-Ποιους χρειάζονται οι Δημοκρατικοί
Οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι των ΗΠΑ θεωρούν πως η ρητορική των Δημοκρατικών έχει γίνει υπερβολικά σοσιαλιστική. Θυμίζουμε πως η έννοια του σοσιαλιστή στις ΗΠΑ είναι πιο κοντά στο ευρωπαϊκό κέντρο. Θεωρούν πως δεν τους εκπροσωπεί το Δημοκρατικό κόμμα, ωστόσο ούτε κι ο Τραμπ. Αν όμως αυτοί οι ψηφοφόροι δεν ενισχύσουν τους Δημοκρατικούς κι απέχουν πχ τότε αυτομάτως ενισχύεται ο Πρόεδρος που έχει σαφή εκλογική βάση.
Οι Δημοκρατικοί δείχνουν να ταλαντεύονται ανάμεσα σε υποψηφιότητες με έντονο «συστημικό» χαρακτήρα, για να διεκδικήσουν την ψήφο των μετριοπαθών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο πρώην αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν ή η υποψηφιότητα του πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ Από την άλλη υπάρχουν υποψηφιότητες που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε συστημικές τοποθετήσεις και την επικοινωνία με το κοινό που στις προηγούμενες εκλογές είχε στηρίξει τον Σάντερς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελίζαμπεθ Γουόρεν και φυσικά η υποψηφιότητα του ίδιου του Σάντερς που δείχνει να έχει ξεχωριστή δυναμική.
Αν οι Δημοκρατικοί δεν κερδίσουν τους μετριοπαθείς, το κέντρο που λέμε στην Ευρώπη, τότε ο Τραμπ θα κερδίσει σχετικά άνετα. Έχει την καλή κατάσταση της οικονομίας να παρουσιάσει και τη μείωση της ανεργίας, κυρίως στην εργατική τάξη (blue collars).
Εάν οι Δημοκρατικοί χάσουν και τους εργάτες τότε υπάρχει κίνδυνος για συντριπτική νίκη του Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου.
