Τα Οικονομικά της Κυβέρνησης και η Τσέπη των Πολιτών | Μπορούμε πλέον να υπολογίσουμε ότι χάσαμε μια γενιά

Αναφερθήκαμε σε παλαιότερο άρθρο μας στην έλλειψη ονείρων και στόχων που έχουμε ως χώρα, ως πολίτες, ως κοινωνία, ως Ελλάδα.

Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!

Κάναμε λόγο για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η Ελλάδα και εν τέλει συνεχίζει να αντιμετωπίζει, παρά το γεγονός πως επικοινωνιακά συντηρείται μία αισιοδοξία. Μία αισιοδοξία όμως που δεν την συμμερίζεται ο λαός.

Ας αναπτύξουμε λίγο περισσότερο το ζήτημα.

Η παράταση της ακραίας συμπίεσης των μισθών στην Ελλάδα, με αφορμή και την πανδημία, κυρίως όμως για την εξισορρόπηση της έλλειψης πραγματικών επενδύσεων εκσυγχρονισμού των επιχειρήσεων, σημαδεύει πλέον τη χώρα.

Ελλάδα | Χώρα χωρίς Όνειρα, χωρίς Στόχους | Η αλήθεια πίσω από τους αριθμούς

Πρόκειται για μια νέα μισθολογική συμπίεση μέσα στην ονομαστική μείωση (των μισθών).

• 1.Έχουμε την χαμηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας στην Ευρώπη και μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ παρά το γεγονός ότι μισθοί και οι συντάξεις παραμείνουν 30% χαμηλότερα από το 2009 (πέντε μονάδες χαμηλότερα από τα μνημόνια). Δηλαδή μετά 15 χρόνια θυσιών όχι μόνο δεν συγκλίνουμε με το μέσο ευρωπαϊκό όρο, αλλά αποκλίνουμε και από την καρδιά των μνημονίων (2012-16).
• 2.Ενισχύονται οι εκτιμήσεις ότι σε 45 χρόνια θα έχουμε χάσει συνολικά 3 εκ. πολίτες (το 2070 η χώρα θα διαθέτει μόλις 7,8 εκ. κατοίκους).
• 3.Το brain drain δεν ανεστράφη (και δεν πρόκειται να αναστραφεί).
• 4 Καταναλώνουμε λιγότερα λόγω ακρίβειας, άρα έχουμε φτωχούς εργαζόμενους – καταναλωτές (συνεχώς μειώνεται το διαθέσιμο εισόδημα). Η κατανάλωση όμως στην Ελλάδα παραμένει ψηλά, εν σχέσει με το μέσο ευρωπαϊκό όρο, γιατί έχουμε υπερβολικές δαπάνες από τα κέρδη της απληστίας, μεγάλο τουριστικό όγκο και εξευτελιστικά επιτόκια καταθέσεων. Δηλαδή, δεν αποταμιεύουμε γιατί μας κλέβουν οι τράπεζες (διατηρούμε τον χαμηλότερο δείκτη αποταμίευσης στην Ευρώπη).

Δεν είναι όμως μόνο αυτά.

Α) Η κυβέρνηση, ελλείψει αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμμένει στην πολιτική λιτότητας με στόχο την συγκράτηση του εξωτερικού ελλείμματος (αύξηση εξαγωγών σε προϊόντα φθηνής εργατικής δύναμης και μείωση των εισαγωγών αφού οι φτωχοποιημένοι εργαζόμενοι δεν δύνανται να τα προμηθευτούν).

Ωστόσο, το πρώτο τρίμηνο φέτος είχαμε, ταυτόχρονα, βουτιά στην βιομηχανική παραγωγή και τις εξαγωγές σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ (μείον 11,0% οι εξαγωγές με το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου να αυξάνεται κατά 8,7%).

Βλέπετε, δεν αρκούν τα φθηνά εργατικά χέρια, χρειάζονται και οι μηχανές, οι αυτοματισμοί… Για τα οποία απαιτούνται επενδύσεις εκσυγχρονισμού. Οι κακοπληρωμένοι εργάτες μπορεί να είναι και ανασταλτικός παράγων για ένα σύγχρονο και απαιτητικό προϊόν…

Β) Αφήνει ασύδοτους τους μεγάλους παίχτες στην αγορά, εάν δεν τους ενισχύει μέσω κοινοτικών πόρων (σ.σ. προϋπόθεση είναι ο τραπεζικός δανεισμός, ο οποίος αφορά το 5% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα που είναι επιλέξιμες). Η ασύστολη τιμολογιακή δράση, εκτός από τα υπερκέρδη, συγκεντρώνει και περισσότερους (κρατικούς) φόρους για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Γ) Εκτός από την διάκριση του 10% των πολιτών που εισπράττει ή μετέχει στο μοίρασμα των κοινοτικών πόρων, μια άλλη διαχωριστική γραμμή μπαίνει μεταξύ νησιωτικής ή παράλιας (τουριστικής) ευημερίας και της στερεάς, πλην χέρσου –στην κυριολεξία-, Ελλάδας. Απ’ όπου οι πολίτες απομακρύνονται. Η Περιφέρεια ερημώνει.

Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών φεύγουν, μεταναστεύουν, ξενιτεύονται.