Last updated on 14 Απριλίου, 2021 at 08:55 μμ
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!
Ο Ερντογάν βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί. Προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, σε μία πραγματικά επίδειξη διπλωματικής ευελιξίας. Το θέμα είναι για πόσο καιρό θα το κάνει επιτυχημένα και πώς επηρεάζει την Ελλάδα, αυτό.
Αρχικά θα πρέπει να τονιστεί πως μπορεί ο Ερντογάν να είναι ο θιασώτης της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, αυτή όμως παραμένει με τον ίδιο στόχο εδώ και δεκαετίες. Η τουρκική λογική της επέκτασης πάει πίσω δεκαετίες. Θυμίζουμε τον Οζάλ που μιλούσε για μία Τουρκία από τη Βιέννη έως την Κίνα!
Αυτό σημαίνει πως δεν γίνεται λόγος για ερντογανικά όνειρα, αλλά για τουρκικά. Αυτό που θα κάνουμε είναι να εξετάσουμε τις κινήσεις του Ερντογάν για πλήρωση των τουρκικών ονείρων.
Στο μυαλό πολλών η Τουρκία έχει φίλο τη Ρωσία. Δεν είναι σωστή πιστεύουμε η προσέγγιση αυτή καθώς :
- Σύμπλευση υπάρχει μόνο όταν οι κινήσεις της Τουρκίας πλήττουν το ΝΑΤΟ και
- Η Ρωσία επιθυμεί υποτέλεια της Τουρκίας κι όχι ισότιμη σχέση
Ως παράδειγμα του Α φέρνουμε τη Συρία όπου ο Πούτιν επιτρέπει στον Ερντογάν να χτυπήσει τους Κούρδους, που ήταν σύμμαχοι των Αμερικανών, αλλά δεν του επιτρέπει να αλωνίζει στη Συρία εις βάρος του Άσαντ. Η Συρία παραμένει ο σταθερός σύμμαχος της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή.
Για το Β το βλέπουμε από την ‘αυτοκρατορική’ τάση που έχει ο Πούτιν. Ο απόλυτος τρόπος με τον οποίον διοικεί τη Ρωσία (αυταρχικός και σίγουρα καθόλου δημοκρατικός με τη δυτική έννοια) δεν επιτρέπει σε κάποιον να είναι πάνω ή ισότιμα με τη Ρωσία.
To πρόβλημα του Ερντογάν
Εδώ δημιουργείται το πρόβλημα του Ερντογάν. Εάν δεν ‘υπακούει’ στη Ρωσία τότε υποχρεωτικά θα γυρίσει στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ το επιθυμεί αλλά σίγουρα δεν θα δεχτεί πίσω την Τουρκία χωρίς όρους. Ο Πούτιν θέλει να κρατήσει την Τουρκία κοντά του και να διασπάσει de facto το ΝΑΤΟ. Για το ίδιο ακριβώς λόγο και οι ΗΠΑ επιθυμούν ‘μαντρωμένη’ την Τουρκία στο ΝΑΤΟ, για να μη διασπαστεί.
Σε επίπεδο προσώπου εάν ο Ερντογάν έρθει σε ρήξη με τη Μόσχα ξέρει ότι θα μείνει ξεκρέμαστος. Το βαθύ αμερικανικό κράτος θέλει την Τουρκία όχι τον Ερντογάν. Η στροφή της Τουρκίας προς τις ευρασιατικές δυνάμεις, είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Για πόσο ακόμα οι ΗΠΑ θα το ανέχονται αυτό; άγνωστο. Ίσως όσο παραμένει ο Τραμπ στην εξουσία, άρα το πολύ άλλα 4 χρόνια.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα
Το θέμα είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα παρουσιάζεται ως πιστός δυτικός σύμμαχος που τηρεί (όντως τις τηρεί) όλες τις ΝΑΤΟικές υποχρεώσεις. Μία από τις ελάχιστες χώρες που το κάνει. Κατά συνέπεια δεν τίθεται θέμα από την ελληνική κυβέρνηση για εξωτερική πολιτική πολυδιάστατη.
Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση (ίσως και ανησυχία) είναι οι αντιφατικές κινήσεις και δηλώσεις της κυβέρνησης. Το “Ορούτς Ρέις” αποχώρησε αφού παραβίασε την ελληνική υφαλοκρηπίδα για αρκετές ώρες. Στείλαμε φρεγάτα μεν σε μακρινή-ασφαλή απόσταση δε. Ούτε φυσικά υπήρχαν εντολές να ασκηθεί βία. Μάλιστα εκτέθηκαν με αστείες δηλώσεις για τις καιρικές συνθήκες, κάτι που πλαγίως κι ο κος Δένδιας ανέφερε (ενδοοικογενειακή σύγκρουση με τον κο Παναγιωτόπουλο).
Διχασμένη η κυβέρνηση;
Οι πρόσφατες πρωθυπουργικές δηλώσεις « Ό,τι χρειάζεται και θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μη φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε ό,τι χρειάζεται » έρχονται σε αντίθεση με την επανεμφάνιση στο υπουργείο Εξωτερικών των καθηγητών Ροζάκη και Ηρακλείδη. Αμφότεροι καθηγητές είναι γνωστοί για τις ενδοτικές θέσεις τους. Όλα αυτά υποδηλώνουν αντικρουόμενες απόψεις στην κυβέρνηση κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο.
Δυστυχώς κάθε μέρα έχει και νέα δεδομένα. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και παραμένει δύσκολη η ερμηνεία των διπλωματικών κινήσεων.
